Σε ανακοίνωση της υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο αν νομίζει ότι θα εκμεταλλευτεί την πανδημία και τις κλειστές σχολές
Με τα πανεπιστήμια κλειστά εδώ και ένα χρόνο, η κυβέρνηση προωθεί στη Βουλή το νομοσχέδιο που αλλάζει για μια ακόμα φορά τον τρόπο πρόσβασης στα πανεπιστήμια, ενισχύει τους «κόφτες» για τη διαγραφή φοιτητών και εντείνει την καταστολή, με τη συγκρότηση πανεπιστημιακής αστυνομίας, στο όνομα τάχα της «πάταξης της ανομίας» στα ΑΕΙ.
Θα αναρωτηθεί κανείς: Με τους φοιτητές και τις οικογένειές τους να αντιμετωπίζουν τόσα προβλήματα, με τους πρωτοετείς της προηγούμενης χρονιάς να μην έχουν γνωρίσει καν τη σχολή τους, με τους χιλιάδες φοιτητές εγκλωβισμένους μακριά από τον τόπο των σπουδών τους, με ποια κριτήρια διαμορφώνονται οι προτεραιότητες της κυβέρνησης στην Εκπαίδευση;
Την απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν τη δίνει μόνο το νομοσχέδιο που ετοιμάζεται να καταθέσει στη Βουλή, αλλά και το σύνολο των 113 νομοσχεδίων που ψήφισε η κυβέρνηση μέσα στο 2020, τα περισσότερα την περίοδο της πανδημίας.
Νομοσχέδια που στο σύνολό τους αξιοποιούν την πανδημία ως ευκαιρία και ως πρόσχημα για να επιταχύνουν αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις σε όλους τους τομείς, με κοινή συνισταμένη τη στήριξη των απαιτήσεων των επιχειρηματικών ομίλων, με ταυτόχρονο φόρτωμα των συνεπειών της κρίσης και της πανδημίας στις πλάτες του λαού.
Οπως λοιπόν στα Εργασιακά, στο Ασφαλιστικό, στην περιβαλλοντική νομοθεσία και παντού, έτσι και στην Εκπαίδευση η κυβέρνηση πιάνει το νήμα από εκεί που το άφησαν οι προηγούμενοι και κλιμακώνει τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, διατυπωμένες εδώ και χρόνια μέσα από τη διαδικασία της Μπολόνια και τις άλλες στρατηγικές της ΕΕ για την Ανώτατη Εκπαίδευση, που προχώρησε και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Γι’ αυτό στις εξαγγελίες της κυβέρνησης περί «αναβάθμισης των πανεπιστημίων και των σπουδών», που ακούγονται ξανά με αφορμή το επικείμενο νομοσχέδιο, οι μαθητές, οι φοιτητές, οι οικογένειές τους, οι πανεπιστημιακοί και οι εργαζόμενοι στα ΑΕΙ βλέπουν το ακριβώς αντίθετο: Πανεπιστήμια κλειστά, τηλεκπαίδευση με μεγάλα προβλήματα, χωρίς στήριξη από το κράτος, νέο γύρο επίθεσης στα μορφωτικά δικαιώματα της νεολαίας, ένταση των ταξικών φραγμών στις σπουδές, με αναγκαίο συμπλήρωμα την κλιμάκωση της καταστολής, με στόχο το οργανωμένο φοιτητικό κίνημα.
Εκεί ακριβώς συγκλίνει το νέο σύστημα πρόσβασης, που θα εντείνει την κατηγοριοποίηση των σχολών, τα πτυχία πολλών ταχυτήτων, ενώ μετατρέπουν ακόμα περισσότερο το σχολείο σε κέντρο εκγύμνασης δεξιοτήτων και σε αρένα ανταγωνισμού.
Εκεί οδηγεί η αυστηροποίηση των κατευθύνσεων για τη διαγραφή φοιτητών από τα μητρώα των πανεπιστημίων, που η κυβέρνηση τους κολλάει τη ρετσινιά του «αιώνιου», κρύβοντας τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που βάζουν φραγμό σε χιλιάδες παιδιά λαϊκών οικογενειών να ολοκληρώσουν τις σπουδές «στην ώρα τους».
Κρύβοντας τις δικές της ευθύνες και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων για την παντελή απουσία ουσιαστικών μέτρων στήριξης των φοιτητών και των οικογενειών τους, προκειμένου να αντεπεξέλθουν στη σημαντική επιβάρυνση που προκαλούν οι σπουδές στον οικογενειακό προϋπολογισμό.
Είναι αποκαλυπτικό το γεγονός ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να φορτώσει σ’ αυτούς τους φοιτητές όλα τα στραβά των ΑΕΙ, αποσιωπώντας σκόπιμα στοιχεία ερευνών που δείχνουν ότι το 42,4% των φοιτητών αναγκάζονται να δουλέψουν για να τα βγάλουν πέρα, και ότι στις σημερινές συνθήκες το 40% περίπου όσων ψάχνουν για δουλειά είναι φοιτητές.
Οσο για το επιχείρημα ότι ένα πανεπιστήμιο «καλύτερα συνδεδεμένο με την αγορά εργασίας» θα μπορεί να προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες για απασχόληση και καριέρα, καταρρίπτεται από την πραγματικότητα των μισθών πείνας που παίρνει η πλειοψηφία των μισθωτών επιστημόνων, από την τεράστια ανεργία σε όλους τους επιστημονικούς κλάδους, από τη μεγάλη ετεροαπασχόληση των αποφοίτων και βέβαια από το «brain drain».
Ούτε βέβαια είναι στόχος της καταστολής η πάταξη της ανομίας, όσο κι αν η κυβέρνηση για να προωθήσει την πολιτική της αξιοποιεί τη δράση διαφόρων προβοκατόρικων μηχανισμών, που καμία σχέση δεν έχουν με το φοιτητικό κίνημα. Μήπως δεν ήταν οι ίδιοι που πριν από ενάμιση χρόνο διαβεβαίωναν ότι με την κατάργηση του ασύλου «τελειώνει η ανομία»; Αλλος είναι επομένως ο στόχος τους, και αυτό επιβεβαιώνουν οι εξελίξεις.
Στις προτεραιότητες της κυβέρνησης, που διαμορφώνονται με κριτήριο τις ανάγκες του κεφαλαίου, οι φοιτητές αντιτάσσουν αγωνιστικά τις διεκδικήσεις τους να μην κατατεθεί το νομοσχέδιο, να ανοίξουν τώρα οι σχολές με όλα τα αναγκαία μέτρα προστασίας, να υπάρξουν πραγματικά μέτρα στήριξης των ίδιων και των οικογενειών τους απέναντι στην κρίση και την πανδημία.
Το μήνυμα είναι σαφές: η κυβέρνηση λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο αν νομίζει ότι θα εκμεταλλευτεί την πανδημία και τις κλειστές σχολές για να κλιμακώσει την επίθεση στα μορφωτικά δικαιώματα και τις ανάγκες της νεολαίας!
