Ανθρώπινες ιστορίες, η καθεμιά με τη σημασία και την ιδιαιτερότητά τους και πρωταγωνιστές άνθρωποι της διπλανής πόρτας που από τη μια στιγμή στην άλλη είδαν τη ζωή τους να αλλάζει μετά το καταστρεπτικό χτύπημα του Εγκέλαδου.
Δάκρυα και χαμόγελα μπερδεμένα κουβάρι στο πρόσωπα της κ. Δήμητρας, που υποδέχτηκε τον φωτορεπόρτερ του paidis.com στο Αμούρι Ελασσόνας, «μόνο νεράκι μπορώ να σου προσφέρω», απολογούνταν λες στον Δ. Καστανάρα, με την οικοσκευή της λίγο πιο κει κατεστραμμένη και τα λιγοστά υπάρχοντα στοιβαγμένα στην αυλή.
Φλιτζάνια και ποτήρια πεσμένα, μια καθημερινότητα που διακόπηκε βίαια και κείνη να κοιτά μια το σπίτι και μια τη δριστέλα της, «το σπίτι θα γίνει κάποια στιγμή, αλλά τούτο το σπίτι δεν θα ξαναγίνει», μας έγνεψε προς τις νεροτριβές με τις καρούτες (χωνιά).
Από την τουρκοκρατία χρονολογείται η δριστέλα που λειτουργεί με κυλινδρόμυλο, με την κ. Δήμητρα να ανασύρει από τη μνήμη τη στιγμή του σεισμού, «το νερό λίγο πριν ερχόταν θολό μέχρι που σταμάτησε να τρέχει, με την κανονική ροή να επιστρέφει τη Δευτέρα» περιγράφει, παλεύοντας ταυτόχρονα να μας χαμογελάσει ενθαρρυντικά.
Χαμόγελα μέσα από τις ρωγμές και τα χαλάσματα και ένας ήλιος λαμπρός την ώρα που αποχωρούσαμε από το σπίτι της…
Ε.Π.
ΦΩΤΟ: Δ. Καστανάρας
