Ανακοίνωση της Νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση
Μετράμε πλέον κάποιους μήνες που το φοιτητικό κίνημα κινητοποιείται σταθερά σε όλη την Ελλάδα και παίρνει ξεκάθαρη θέση ενάντια στα σχέδια και τους νόμους της κυβέρνησης για την Παιδεία αλλά και για τη ζωή της νεολαίας συνολικά. Στο ΑΠΘ οι φοιτητικοί σύλλογοι κάνουν κάθε εβδομάδα γενικές συνελεύσεις και παίρνουν αγωνιστικές αποφάσεις, το κάμπους είναι γεμάτο με δράσεις από φοιτητές που ξαναπαίρνουν τις σχολές τους πίσω! Σε άλλες σχολές πανελλαδικά, οι φοιτητές κάνουν ανοιχτά μαθήματα στα προαύλια των ιδρυμάτων και απαιτούν τα πανεπιστήμιά μας να ξανανοίξουνε, ενώ σε πολλά ιδρύματα γίνονται κινητοποιήσεις από το σύνολο των μαζικών φορέων της πανεπιστημιακής κοινότητας.
Η κυβέρνηση από την άλλη είχε κάνει εξαρχής ξεκάθαρες τις προθέσεις της. Μέσα στην πανδημία και με όλη την πανεπιστημιακή κοινότητα να αντιδράει πέρασε ένα νόμο τομή, που βάζει την αστυνομία μέσα στις σχολές, ενώ παράλληλα πετάει χιλιάδες νέους έξω από την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Την ίδια στιγμή που τα πανεπιστήμια εγκλωβίζονται στο σφιχτό κλοιό της υποχρηματοδότησης, 30 εκ. θα δοθούν για την πανεπιστημιακή αστυνομία, ενώ πακτωλός χρημάτων δίνεται σε πολεμικούς εξοπλισμούς και στο χρέος.
Δια στόματος Χρυσοχοΐδη, είχαν διαμηνύσει ότι στα μέσα Απρίλη θα μπουν οι πρώτες αστυνομικές δυνάμεις στα ιδρύματα. Αυτό δε θα συμβεί! Το απέτρεψε η μαζική δράση της νεολαίας, η αγωνιστική δράση των φοιτητικών συλλόγων που σε όλη την Ελλάδα και ειδικά μετά την εκκένωση της πρυτανείας του ΑΠΘ έδειξαν ότι το σχέδιο της κυβέρνησης δε θα περάσει και ο νόμος θα ανατραπεί!
Την ίδια στιγμή όμως, το φοιτητικό κίνημα και όλες οι αγωνιστικές δυνάμεις που δρουν στο εσωτερικό του, έρχονται αντιμέτωποι με συγκεκριμένα όρια. Όρια που θέτει ο αρνητικός συσχετισμός που έχει διαμορφωθεί στην περίοδο που διανύουμε, οι κλειστές σχολές και η αδυναμία μαζικών διαδικασιών και συλλογικής συζήτησης σε σταθερή βάση, η υποχώρηση των συλλογικών διαδικασιών τα προηγούμενα χρόνια που είχε ως αποτέλεσμα την υποχώρηση και των ίδιων των φοιτητικών συλλόγων, που είναι το μεγαλύτερο όπλο στα χέρια των φοιτητών.
Σε αυτή λοιπόν την αντιφατική εικόνα έχουμε να απαντήσουμε. Στη νέα πολιτική και κινηματική καμπή που διαμορφώνεται, θα κριθεί, αν το φοιτητικό κίνημα θα υπερβεί τα όρια του και θα κάνει τομές στη συγκρότησή του, ώστε να είναι νικηφόρο. Ή αν θα εγκλωβιστεί σε μερικές επιλογές και διαμαρτυρίες, που δεν του δίνουν τα καύσιμα για να αντιπαρατεθεί σε μια συνθήκη που κυβερνήσεις-ΕΕ-ΟΟΣΑ, από την άδικη και ταξική διαχείριση της πανδημίας, μέχρι τα αντιεκπαιδευτικά μέτρα βάζουν στο στόχαστρο τα μορφωτικά και εργασιακά μας δικαιώματα, τις ελευθερίες μας.
Τα καθήκοντα λοιπόν είναι συγκεκριμένα. Οι αγώνες των φοιτητών πρέπει να υπερβούν τη μονοστοχία γύρω από την πανεπιστημιακή αστυνομία. Χωρίς καμία υποτίμηση αυτής της μάχης, οφείλουμε να αντιληφθούμε σε βάθος το που στοχεύουν οι προωθούμενες αλλαγές. Θέλουν να διαμορφώσουν ένα πανεπιστήμιο για λίγους, με κατακερματισμένα γνωστικά αντικείμενα, όπου τα δίδακτρα είναι κανονικότητα, με αυταρχικό πλαίσιο λειτουργίας, με βάθεμα της επιχειρηματικοποίησης και ιδιωτικοποίηση πλευρών του. Ένα πανεπιστήμιο εν τέλει, εχθρικό για τη μεγάλη πλειοψηφία των νέων που πλήττονται από την κρίση και αδυνατούν να «αγοράσουν» τα πτυχία τους.
Για να συγκρουστεί το κίνημα νικηφόρα με την κυβερνητική πολιτική και την κυβέρνηση, πρέπει να συγκρούεται με τις επιταγές της ΕΕ και τη συνθήκη της Μπολόνια και τον ΟΟΣΑ. Η πολιτική που εφαρμόζεται δεν είναι ένα παράδοξο και μια εκδίκηση μιας κακιάς δεξιάς κυβέρνησης, αλλά πάγιες θέσεις και κατευθύνσεις της πολιτικής του κεφαλαίου τα τελευταίας χρόνια. Η ίδια λογική εφαρμόστηκε από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ κλπ, που με ένα άλλο μείγμα πολιτικής υποβάθμιζαν σταθερά το δημόσιο πανεπιστήμιο. Θα είναι εγκληματικό ο αγώνας της νεολαίας να εγκλωβιστεί ακόμα μια φορά σε «ρεαλιστικές» λύσεις, που καταλήγουν στην υλοποίηση της ίδιας πολιτικής και μας φέρνουν σε δυσμενέστερες θέσεις. Αντίθετα, πρέπει να απαιτήσουμε να δοθούν τώρα λεφτά για παιδεία, υγεία και τις κοινωνικές ανάγκες, για να ξανανοίξουν οι σχολές μας με όλα τα υγειονομικά μέτρα και όχι στο χρέος, την καταστολή και τους πολεμικούς εξοπλισμούς. Να φωνάξουμε ότι δε θα πληρώσουμε ξανά την κρίση τους με ανεργία, φτώχεια και ανασφάλεια για το μέλλον μας!
Τέλος, ο κόσμος των συλλόγων, ο κόσμος που αγωνίζεται είναι αυτός που θα οργανώσει την πάλη. Επιμονή στις γενικές συνελεύσεις και σε συντονιστικά γενικών συνελεύσεων. Οι λογικές των σωτήρων και των πεφωτισμένων, η εμμονή για οργάνωση του αγώνα μόνο από ΔΣ, ή οι αυτόκλητες πρωτοπορίες που δρουν ανεξάρτητα των φοιτητικών συλλόγων και της διαπάλης στο εσωτερικό τους, δεν μπορούν να οδηγήσουν τον αγώνα μας ένα βήμα παραπέρα.
Φαίνεται ότι στο φοιτητικό κίνημα διαμορφώνονται δύο τάσεις που κατά τη γνώμη μας δεν μπορούν να περιγράψουν νικηφόρο διέξοδο. Αφενός, η λογική των συνεννοήσεων κορυφών, όπου η κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων παραμένει μια κλειστή συζήτηση σε ΔΣ ή σε διαδικασίες που παρακολουθούν ελάχιστοι φοιτητές σε σχέση με αυτούς που κινητοποιούνται. Η ανατρεπτική κοινή δράση συρρικνώνεται με αυτό τον τρόπο- ελλείψει της αναγκαίας πολιτικής αντιπαράθεσης και το μαζικού πεδίου ζύμωσης- σε μια τακτική συμμαχιών όπου καταλήγουν να καθορίζουν και το ίδιο το περιεχόμενο αντί να συμβαίνει το αντίστροφο. Η ΚΝΕ και άλλες αριστερές οργανώσεις, έχουν εγκλωβιστεί σε μια τέτοια λογική, που δεν εμπλέκει με μαζικό τρόπο τους φοιτητές που θέλουν να αγωνιστούν. Μια λογική που δεν μπορεί να συμβάλει σε αυτή τη φάση στην μαζικοποίηση των συλλογικών διαδικασιών των φοιτητικών συλλόγων ώστε το κίνημα να υπερβεί την αντιδεξιά ρητορεία, να πολιτικοποιήσει και να βαθύνει τον αγώνα του ενώ παράλληλα, δίνει χώρο στο ρεύμα της ανάθεσης πάνω στο οποίο ποντάρει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αφετέρου, διαμορφώνεται η τάση αποθέωσης της δράσης πλήρως αποκομμένα από τους φοιτητές και τους μαζικούς φορείς. Κινήσεις που έχουν μοναδικό πολιτικό κέντρο την καταστολή και δεν μπορούν να δώσουν αποτελεσματικά την πάλη για την ανατροπή της πολιτικής που εφαρμόζεται, της κυβέρνησης της ΝΔ και κάθε επίδοξου διαχειριστή. Ακριβώς γιατί, δεν έχουν κέντρο τη μαζική πλειοψηφία της πληττόμενης νεολαίας και τους μαζικούς φορείς, αλλά μια αποθέωση της ατομικότητας, με ακραίες πλευρές τα εκφυλιστικά φαινόμενα που είδαμε στο ΑΠΘ από τμήματα της αναρχίας με ευθεία στοχοποίηση κομμάτων και σχημάτων της αριστεράς.
Στην πραγματικότητα αυτές οι τάσεις αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Πρόκειται για την πολιτική έκφραση της υποταγής με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στους αρνητικούς συσχετισμούς και όχι την προσπάθεια ανατροπής τους. Είτε αυτό μεταφράζεται σε αποθέωση και άρα επανάπαυση μπροστά στα αυθόρμητα χαρακτηριστικά της νεολαιίστικης οργής που καταλήγει σε δράση χωρίς πρόγραμμα- είτε σε πλήρη φοβικότητα ως προς αυτήν, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο: Η αποστροφή από τις μάζες και τα πραγματικά ερωτήματα που τις απασχολούν, η καλλιέργεια τεχνητών δίπολων και η αντιπαράθεση με όρους επιβεβαίωσης. Ο κόσμος που κινητοποιείται όμως όλο αυτό το διάστημα αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό. Ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός!
Το επόμενο διάστημα ο αγώνας πρέπει να περάσει στα χέρια των φοιτητών μέσα από τις μαζικές γενικές συνελεύσεις, επιτροπές αγώνα όπου αυτό δεν γίνεται δυνατό και κυρίως τον συντονισμό των φοιτητικών συλλόγων στην βάση των μαζικών τους διαδικασιών. Ένας αγώνας μαχητικός με ανατρεπτικές μορφές πάλης, πανεκπαιδευτική έκφραση και άνοιγμα στην κοινωνία ώστε να γίνει πράξη το σύνθημα φοιτητές-εργατιά μια φωνή και μια γροθιά. Με ανατρεπτική κοινή δράση όλων των μαχόμενων δυνάμεων χωρίς εκ των προτέρων κομπρεμί και αποκλεισμούς και στηριζόμενη στις μαζικές διαδικασίες των ίδιων των φοιτητών. Για να ηττηθεί η κυβέρνηση της ΝΔ και η πλαστή αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, για να μην ενσωματωθεί ο αγώνας της νεολαίας σε τεχνοκρατικές λογικές όπως του ΜΕΡΑ 25 που θα ξαναπροσπαθήσει να αλλάξει την ΕΕ από μέσα. Για να μη θυσιάζονται οι ζωές μας στο βωμό της κρίσης και του χρέους. Για να επιβάλουμε τις σύγχρονες ανάγκες μας σε μόρφωση-δουλειά-υγεία- ελευθερίες, για μια παιδεια απελευθερωτική με βάση τις δυνατότητες της εποχής και όχι βάση των επιταγών του κεφαλαίου.
