ΦΙΛΕ ΘΑΝΑΣΗ!
Δέκα χρόνια μαζί στο Γυμνάσιο Αμπελώνα, από το 2011. Στην αρχή ως Συνάδελφοι Γυμναστές -Εκπαιδευτικοί, τα τελευταία πέντε χρόνια ως υποστήριξη στο Διοικητικό Έργο του Σχολείου.
Υποστήριξη; Συγγνώμη, ΛΑΘΟΣ! Το Γυμνάσιο Αμπελώνα είχε Διευθυντή, Υποδιευθυντή και σένα Θανάση. Που ήσουν και Διευθυντής και Υποδιευθυντής μαζί!
Άλλωστε υπήρξες και Διευθυντής στο Γυμνάσιο Καρπερού στην πορεία σου, και γνώριζες πριν από μένα όλα αυτά που έπρεπε.
Δέκα χρόνια μαζί! Κάθε μέρα, κάθε πρωί!
Σοκαρίστηκα όταν προσπαθώντας να βρω πότε στα δέκα αυτά χρόνια είχαμε ένα ερωτηματικό, μια μαύρη γραμμή στη συνεργασία μας, μια δύσκολη στιγμή στη σχέση μας στο Σχολείο.
Η απάντηση, ποτέ!
Πότε αντίστοιχα με τους Συναδέλφους Καθηγητές είχες μια προστριβή, μια διαφωνία;
Ποτέ!
Με τους Μαθητές και τους Γονείς τους; Πάλι το ίδιο, ποτέ!
Τρόμαξα! Ακόμη και μόνος του να ‘ναι κανείς, στα δέκα αυτά χρόνια, εκατοντάδες φορές θα είχε μαλώσει με τη σκιά του, τουλάχιστον, θα κουραζόταν, θα αγανακτούσε κάποιες στιγμές!
Εσύ, ποτέ!
Σα σφουγγάρι απορροφούσες όλους τους κραδασμούς, σα σάκος του μποξ εισέπραττες όλη την πίεση, εκτονώνοντας δύσκολες στιγμές, απρόσμενες καταστάσεις.
Ευγενικός και Συνεργάσιμος, Καλόκαρδος και Αλτρουιστής, Μειλίχιος και Ακούραστος, Χαμογελαστός με αγάπη για τη δουλειά, με διάθεση για προσφορά. Με όρεξη για ΖΩΗ!!!
Εσύ, που εκεί που τα ποσοστά επιτυχίας στην επέμβασή σου πριν λίγα χρόνια κυμαίνονταν σε μονοψήφιο αριθμό, τα κατάφερες.
Βγήκες ΝΙΚΗΤΗΣ! Από μεγάλη μάχη με ύπουλο εχθρό. Και ΝΑΙ, το ξεπέρασες. Και δε σου κρύβω Θανάση μου, τρόμαξα κι εγώ κι όλοι οι Συνάδελφοί σου εκείνη την εποχή με την επέμβασή σου.
«Έχω δώσει οδηγίες στην ξαδέρφη μου» απαντούσες όταν σε ρωτούσαμε τότε, εάν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε για σένα. Για τις αλλαξιές σου στο Παπανικολάου, τότε, για το μήνα εκείνο στο θάλαμο αποστείρωσης, είχες βρει καθαριστήριο στο Ασβεστοχώρι κι έρχονταν κάθε μέρα να πάρουν πετσέτες, σεντόνια, πυτζάμες ώστε να πλυθούν, να σιδερωθούν , να απολυμανθούν και να επιστρέψουν σε αποστειρωμένη σακούλα πίσω σε σένα. Και πριν μπεις για την επέμβαση, 20 αλλαξιές, μία για κάθε μέρα, σε αποστειρωμένες σακούλες από τον Τύρναβο. Έτοιμος για όλα τα ενδεχόμενα στο Γολγοθά σου.
Και για τη ΖΩΗ και για το ΘΑΝΑΤΟ! Και τα κατάφερες! Με πείσμα, με υπομονή, με πίστη και απαρέγκλιτη υιοθεσία και εφαρμογή όλων των οδηγιών που το ιατρικό πρωτόκολλο απαιτούσε και θα σε οδηγούσαν στην πλευρά του νικητή.
Και μετά…
«Κάθε Κυριακή Μιχάλη μου» μου έλεγες, «υπάρχει καθαριότητα στο σπίτι. Και μετά όλα ένα τελευταίο πέρασμα με ξύδι, για να ‘μαστε σίγουροι. Τα χερούλια και τα πόμολα, κι άλλη μια φορά ή δύο την εβδομάδα επιπλέον…». Τόσο προσεκτικός!
Στην αρχή της περασμένης εβδομάδας, σου πρόσφερα αμύγδαλα… «Τέσσερα» μου είπες, όχι παραπάνω. Δεν κάνει». Τόση ευλαβική προσήλωση στα πρέποντα, τόσο οργανωτικός!
Δέκα χρόνια μαζί, σχεδόν κάθε μέρα. Τι να θυμηθώ…
Κάποιες φορές που οι Συνάδελφοι ξεχνιόντουσαν στις ημερομηνίες για την καταχώρηση των απουσιών, πήγαινες διακριτικά στο αυτί τους και τους έλεγες χαμηλόφωνα: «μη στενοχωριέσαι, μην πιέζεσαι. Τις τακτοποίησα εγώ τις απουσίες». Ούτε εγώ να γκρινιάξω πιθανώς, ούτε ο Συνάδελφος ενδεχομένως να εκτεθεί στο Σύλλογο. Αυτός ήσουν Θανάση, προστατευτικός και συμπαραστάτης, δοτικός σε όλους μας.
Δέκα ημέρες πριν τη λήξη κάθε μήνα, όλες οι υποχρεώσεις μας σε καταστάσεις που αφορούσαν σε μετακινήσεις μαθητών, μισθοδοσία αναπληρωτών Συναδέλφων, αναρτήσεις, ήταν όλα έτοιμα. Μόνο το πρωτόκολλο στο τέλος του μήνα συμπληρώναμε! Τόσο μεθοδικός ήσουν!
Ακόμη και τις καταστάσεις βαθμολογίας για το τετράμηνο που τελειώνει στις 11 Ιούνη, εδώ και δύο εβδομάδες τις έχεις εκτυπωμένες. Φοβόσουν το προβληματικό Internet που κάποιες φορές είχαμε στο Σχολείο…
Κι ενώ το θέμα του κορωνοϊού μας προβλημάτιζε, από αλλού Θανάση μου μας ήρθε…
Δεν πηγαίνω στον Προφήτη Ηλία για περπάτημα, έλεγες, επειδή όλοι μου μιλάνε και με χαιρετάνε. Και καλό είναι να προσέχω…
Δεν βγαίνω στην Πλατεία του Τυρνάβου, παρά μόνο παίρνω καφέ στο χέρι και φεύγω για το σπίτι… «Παναγιώτη, που είσαι; Παίρνω δυο καφέδες κι έρχομαι να καθίσουμε στη βεράντα…».
Ή για τη Λάρισα, «Βασίλη, Σωτήρη, θα ανταμώσουμε;» οι συχνές σου τηλεφωνικές προσεγγίσεις …
Θα βγω στη σύνταξη με μειωμένη μου έλεγες. Σου φτάνουν Θανάση μου , απαντούσα. Είσαι εγκρατής, μετριοπαθής, λιτοδίαιτος, όχι σπάταλος σαν άνθρωπος. Δεν πρόλαβες…
Τελικά, φίλε Θανάση, το πρόβλημα άλλο ήταν, άλλο είναι…
Πληροφορήθηκα πως την ένοιωσες Φίλε μου τη δύσκολη στιγμή… και δεν πρόλαβες…
ΑΔΙΚΟ!!!
Γυμναστής, όχι απλά καλός, καταπληκτικός, ήσουν πάντα με τους Μαθητές σου στην αυλή. Σε παρατηρούσα από το παράθυρο τα πρώτα χρόνια που είμαστε μαζί, κι έλεγα: άλλους 2-3 σαν το Θανάση τον Κωτσαλή να είχε κάθε Σχολείο, και θα λειτουργούσαν όλα ρολόι.
Και στο Γραφείο, μετά την επέμβασή σου, ΘΕΙΟ ΔΩΡΟ η παρουσία σου για όλους μας.
Μπορώ για ώρες να γράφω, για στιγμές που απλόχερα μας πρόσφερες την ανιδιοτελή αγάπη σου, να εξιστορήσω γεγονότα και καταστάσεις.
Μου είναι δύσκολο να συνεχίσω…
Το κενό σου Αγαπημένε μας Θανάση, Συνάδελφε Θανάση, Φίλε Θανάση, ΔΥΣΑΝΑΠΛΗΡΩΤΟ! Θα ‘χεις πάντα μια θέση στη θύμησή μας, μια θέση πάντα στην καρδιά μας.
Ίσως να ισχύει αυτό που οι μεγαλύτεροι σε ηλικία μεταφέρουν από γενιά σε γενιά: τους καλούς ανθρώπους, ο Θεός τους θέλει γρήγορα κοντά του, τους θέλει δίπλα του!
Και μακάρι, όταν κι εμείς πάρουμε το δρόμο για το ταξίδι που εσύ ξεκινάς σήμερα, να είμαστε τυχεροί και να βρεθούμε στην ίδια πλευρά με σένα. Γιατί εσύ Θανάση μου, σίγουρα θα είσαι στην πλευρά του ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ!
Καλό σου ταξίδι, από όλη τη Σχολική Κοινότητα του Γυμνασίου Αμπελώνα. Από όλους τους Μαθητές σου και τους Γονείς τους, από τις Καθαρίστριες και την Επιστάτρια, από τις Συναδέλφισσες και τους Συναδέλφους Εκπαιδευτικούς, τον Υποδιευθυντή κι εμένα.
ΥΓ: Δεν προλάβαμε και το ταξίδι για τη Νάξο, όπως χαριτολογώντας αλληλοπειραζόμασταν…
Ο Διευθυντής του Γυμνασίου Αμπελώνα,
Γκαλμπογκίνης Μιχάλης
