Ανακοίνωση με αφορμή την επίσκεψη του Αλ. Τσίπρα στο ΤΕΙ Λάρισας και την ομιλία του εξέδωσε η Τομεακή Οργάνωση Λάρισας του ΚΚΕ, υποστηρίοζντας ότι ο επικεφαλής της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί κοροϊδεύοντας να γίνει κυβέρνηση. Αναλυτικά στην ανακοίνωση αναφέρονται τα εξής:
Στην ομιλία του στο ΤΕΙ Λάρισας, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Τσίπρας, για μια ακόμη φορά απέδειξε ότι το Κόμμα του είναι προσηλωμένο στα πλαίσια της καπιταλιστικής διαχείρισης, στοχεύοντας αποκλειστικά στην κυβερνητική καρέκλα. Γι’ αυτό πιο επίμονα συνεχίζει να καλλιεργεί αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, ότι μπορεί να υπάρξει διέξοδος απ’ την κρίση για το λαό στα πλαίσια της διαχείρισης του υπάρχοντος συστήματος και τρόπου ανάπτυξης, αρκεί ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι στην κυβέρνηση. Ανέδειξε σαν αιτία της κρίσης το μνημόνιο και τα μέτρα που το συνοδεύουν, αποκρύπτοντας σκόπιμα ότι αυτά τα μέτρα είχαν σχεδιαστεί και προαποφασιστεί ήδη απ’ τη δεκαετία του ’90 και εφαρμόζονται σε όλες τις χώρες της ΕΕ, ανεξάρτητα απ’ το αν έχουν ή όχι μνημόνια (π.χ. Ιταλία). Προσπαθεί να αθωώσει πλήρως τον καπιταλιστικό τρόπο ανάπτυξης που γέννησε και θα γεννά χωρίς τελειωμό καινούριες κρίσεις, όσο θα συσσωρεύονται και θα συγκεντρώνονται πλούτη και κεφάλαια σε λιγότερους μονοπωλιακούς ομίλους. Δίνει μ’ αυτό τον τρόπο διαβεβαιώσεις ότι είναι δύναμη διαχείρισης και όχι ανατροπής, δύναμη συμβιβασμού και όχι ρήξης και σύγκρουσης. Αντικειμενικά ταυτίζεται και στηρίζεται από μερίδα της αστικής τάξης που αναζητά καλύτερης συνθήκες ακόμη και έξω απ’ το Ευρώ και την ΕΕ, με καινούριους συμμάχους αντί των Γερμανών, αν η κρίση οξυνθεί περισσότερο. Υπόσχεται μια άλλη ανάπτυξη «παραγωγική» και όχι «κερδοσκοπική» κρύβοντας την πραγματικότητα, ότι για το κεφάλαιο υπάρχει μία μόνο ανάπτυξη, αυτή που φέρνει το μέγιστο κέρδος, αδιάφορο σε ποιους κλάδους και τομείς της οικονομίας επιτυγχάνεται. Ότι το κεφάλαιο είναι ταυτόχρονα «παραγωγικό» και «κερδοσκοπικό», ότι π.χ. οι εφοπλιστές είναι ταυτόχρονα και τραπεζίτες και βιομήχανοι.
Καλεί το λαό να αγωνιστεί ενάντια στη λιτότητα καταργώντας το μνημόνιο και ανατρέποντας την «εσωτερική και εξωτερική τρόϊκα». Όμως η λιτότητα δεν είναι αποτέλεσμα συγκυριακό αλλά ζωτική ανάγκη των μονοπωλίων. Είναι προαπαιτούμενο να οδηγήσουν τους εργάτες στην εξαθλίωση, να μειώσουν στο ελάχιστο την αξία της εργατικής δύναμης, για να μεγαλώνουν την κερδοφορία και τα πλούτη. Είναι ανάγκη που προκύπτει απ’ τον ανταγωνισμό μεταξύ των μονοπωλίων σε εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Ή όποια διαφορετική διαχείριση μέσα στα πλαίσια της καπιταλιστικής ανάπτυξης, εξακολουθεί να υπηρετεί αυτή την ανάγκη και γι’ αυτό ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ κοροϊδεύουν κατάμουτρα όταν υπόσχονται επαναφορά μισθών και λαϊκών κατακτήσεων στα επίπεδα προ κρίσης ταυτόχρονα με ανάκαμψη της καπιταλιστικής παραγωγής.
Ρίχνει στάχτη στα μάτια της σπουδάζουσας νεολαίας όταν υπόσχεται άλλη εκπαιδευτική πολιτική, με υπεράσπιση του επιστημονικού και παραγωγικού της ρόλου. Σκόπιμα κρύβει ότι εκπαίδευση δεν μπορεί να υπάρχει έξω απ’ τις ανάγκες της οικονομίας και ότι επομένως, σε συνθήκες εξουσίας και κυριαρχίας των μονοπωλίων, η γνώση, η όποια έρευνα, ο αριθμός, η ειδίκευση αλλά και οι συνθήκες δουλειάς των επιστημόνων θα υπηρετεί την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Αποτέλεσμα αυτών είναι γνώση και ειδίκευση στενή και κουτσουρεμένη, φθηνό και ευέλικτο επιστημονικό δυναμικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ τάχθηκε απέναντι στο σχέδιο ΑΘΗΝΑ μόνο όσον αφορά τις διαδικασίες και την έλλειψη ακαδημαϊκών κριτηρίων και όχι το περιεχόμενο, με το οποίο συμφωνεί. Οι εργάτες, οι λαϊκές οικογένειες αλλά και τα παιδιά τους, όσα ακόμα μπορούν και συνεχίζουν τις σπουδές, δεν έχουν περιθώρια για νέες ωραίες υποσχέσεις, για να πιστεύουν σε άλλα μίγματα διαχείρισης. Πρέπει οριστικά να απεγκλωβιστούν από ιδέες και αντιλήψεις για καλή καπιταλιστική ανάπτυξη, για ικανοποίηση των κοινωνικών τους αναγκών απ’ την εξουσία των μονοπωλίων και του κεφαλαίου. Να βαδίσουν στο δρόμο της ρήξης και της ανατροπής και όχι στο δρόμου του συμβιβασμού και της διαχείρισης. Στο δρόμο της αντιμονοπωλιακής πάλης, του εργατικού ταξικού κινήματος, της λαϊκής συμμαχίας για άλλο δρόμο ανάπτυξης με λαϊκή εξουσία, κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, κεντρικό σχεδιασμό με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες, χωρίς μονοπώλια και καπιταλιστικά κέρδη. Οργάνωση του κινήματος και της πάλης από τα κάτω, στους χώρους δουλειάς και κατοικίας και όχι κίνημα που θα εξαντλεί τη δύναμή του ψηφίζοντας το ένα ή το άλλο κόμμα, αναθέτοντας τη λύση των προβλημάτων στη μια ή την άλλη κυβέρνηση.
