ΓΡΑΦΕΙ Η Τασούλα Σιουζουλή, φιλόλογος στο ΕΠΑΛ Τυρνάβου
Πολλά ακούγονται τελευταία για τη γενικότερη λειτουργία της ΕΛΜΕ Λάρισας, όπως “γίνεται ένα μπάχαλο εκεί στην ΕΛΜΕ” ή “δεν μπορούν να τα βρουν 9 νοματαίοι” ή “είναι ανίκανοι”. Με μια προσεκτικότερη ματιά, όμως, θα διαπιστώσει κανείς ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι. Αλήθεια, είναι τυχαίο ότι μια απ’ τις μεγαλύτερες ΕΛΜΕ της χώρας, (με τη ΔΑΚΕ να κατέχει 4 στις 9 έδρες και με τη ΝΔ κυβέρνηση) δίνει τέτοια θλιβερή εικόνα σωματείου;
Θα ήταν μήπως πιο λογικό τέτοια ΕΛΜΕ να καταφέρεται ενάντια στο Υπουργείο Παιδείας και στην αντιεκαιδευτική πολιτική του; Από κοντά, βέβαια, και οι υπόλοιπες παρατάξεις, ΣΥΝΕΚ και ΠΕΚ, αν και μη … «κυβερνητικές», αυτή τη χρονική περίοδο κινούνται όμως στην ίδια ρότα με την κυβερνητική ΔΑΚΕ, καθώς οι πολιτικοί τους φορείς (ΣΥΡΙΖΑ και το “αναβαθμισμένο” – τρομάρα του! – ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ), παρά τις όποιες διαφορές τους, τα βρίσκουν μια χαρά στα μεγάλα ζητήματα (“πράσινη” ανάπτυξη, ψηφιακός μετασχηματισμός, ΝΑΤΟικοί εξοπλισμοί, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ ψήφισαν τα μισά άρθρα του ν. Χατζηδάκη )
Όλο το δίχρονο που πέρασε βρίθουν τα παραδείγματα αγαστής συμπόρευσης (ΝΔ –ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ) .Από τις δηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ «θα λογαριαστούμε μετά», μέχρι τις απανωτές προτάσεις για Υπουργό Υγείας «κοινής αποδοχής» και το περίφημο «βάζουμε πλάτη» του Τσίπρα, φαίνεται πως ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κοκορομαχούν για τα μάτια του κόσμου αλλά στις βασικές πολιτικές κατευθύνσεις υπηρετούν κοινή στρατηγική.
Θα ήταν επομένως αφύσικο να μην τα βρίσκουν και οι αντίστοιχες παρατάξεις τους στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Κάπως έτσι λοιπόν ερμηνεύεται η σιγή νεκροταφείου που επέβαλλαν στην ΕΛΜΕ Λάρισας, πάνω στα φλέγοντα ζητήματα του κλάδου την τελευταία περίοδο (νόμος Χατζηδάκη, απανωτά αντιεκπαιδευτικά νομοσχέδια, αξιολόγηση, έλλειψη ουσιαστικών μέτρων προστασίας στα σχολεία από την πανδημία).
Είναι χαρακτηριστική η στάση τους (ΔΑΚΕ-ΠΕΚ-ΣΥΝΕΚ) στην αναστολή της απεργίας αποχής. Ήταν πολιτική επιλογή το σταμάτημά της, μαζί το αποφάσισαν! Βέβαια για να καλύψουν τη συμπλευσή τους στα βασικά ζητήματα, καταφεύγουν σε ανούσιες κοκορομαχίες, αντιπαραθέσεις, οδηγώντας το σωματείο στον εκφυλισμό και τους συναδέλφους στην απογοήτευση.
Κάπως έτσι ερμηνεύεται, όμως, κι η επιλογή παρατάξεων του ΔΣ της ΕΛΜΕ να διατηρήσουν το υπάρχον …status, ροκανίζοντας και παρατείνοντας, πάση θυσία, τη θητεία τους και τον υπάρχοντα συσχετισμό δυνάμεων.
Ας αναρωτηθεί ο κάθε καλοπροαίρετος συνάδελφος: τι κέρδισε ο κλάδος απ’ αυτόν τον συσχετισμό των παρατάξεων επί 2 χρόνια; Τι κάνει το ΔΣ για τα 29άρια(!) τμήματα του νομού, για τις αυθαιρεσίες Δ/ντών, για τους συναδέλφους-”λάστιχο”; Έτσι θα λειτουργούσε το σωματείο, αν η ΑΣΕ (ΠΑΜΕ) εκπροσωπούνταν με μία ή παραπάνω έδρες στο ΔΣ; Τι δείχνει η εμπειρία πανελλαδικά εκεί που οι ταξικές δυνάμεις είναι στο τιμόνι της ΕΛΜΕ; Γιατί, εφόσον οι παρατάξεις – τάχα – θέλουν εκλογές, εκλογές δε γίνονται; Γιατί, αφού, ιδίως φέτος, υπήρξε σημαντική ανανέωση στον εκπαιδευτικό πληθυσμό του νομού, να μην υπάρχει και αντίστοιχη ανανέωση της εντολής του (με εκλογές) για ΔΣ; Γιατί εφόσον η θητεία του ΔΣ έχει λήξει από το Δεκέμβρη του 2019, και 31/12/2021 λήγει και η τελευταία παράταση και το επόμενο βήμα είναι ο διορισμός διοίκησης από το πρωτοδικείο δεν προκηρύσσονται εκλογές; Γιατί όλοι αυτοί οι τακτικισμοί και τα συνδικαλιστικά τερτίπια;(αποχωρήσεις από τη ΓΣ,για να μην παρθεί απόφαση για εκλογές, άλλη μέρα συνεδρίασης του ΔΣ από τη συνήθη κ.ά)
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση εκφυλισμού τους τακτικισμούς, που οδηγούν στην απαξίωση του σωματείου, δυο πράγματα είναι μονόδρομος: ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΔΣ ΤΩΡΑ!! και η αλλαγή συσχετισμών, για να αλλάξει ρότα το σωματείο.
Γιατί το ερώτημα που μπαίνει είναι θα συνεχίσουμε να έχουμε ένα σωματείο κυβερνητικό υποχείριο της διοίκησης, σωματείο σκαλοπάτι στην οποιαδήποτε κυβερνητική εναλλαγή ή σωματείο που θα παλεύει για τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών και θα αποτελεί κάστρο αντίστασης και πάλης ενάντια στις αντιεκπαιδευτικές πολιτικές, ένα δίλημμα που στην ΕΛΜΕ Λάρισας είναι κάτι παραπάνω από προφανές.
