Ανακοίνωση της Τ.Ε. υπαίθρου Λάρισας του ΚΚΕ
Οι καταστροφές στα δίκτυα ηλεκτροδότησης και ύδρευσης, στο οδικό δίκτυο, σε καλλιέργειες και ποιμνιοστάσια, τα σπίτια χωρίς ρεύμα και θέρμανση, οι πλημμυρισμένοι δρόμοι και σπίτια, είναι η εικόνα που επικρατεί σε πολλές περιοχές του νομού Λάρισας και της Θεσσαλίας, μετά την κακοκαιρία των προηγούμενων ημερών.
Αυτή είναι η εικόνα της «κανονικότητας» από μια κακοκαιρία, κάθε άλλο παρά «απρόβλεπτη» και «ακραία», όπως αρέσει σε όλες τις κυβερνήσεις να επικαλούνται για να κρύψουν τις τεράστιες ευθύνες τους.
Ο λαός γίνεται για μια ακόμα φορά «στο ίδιο έργο θεατής». Αυτό που τον καλεί να συνηθίσει ότι «τον χειμώνα θα πνίγεται και το καλοκαίρι θα καίγεται»
Οι καταστροφές αυτές δεν είναι το αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής, των «ακραίων καιρικών φαινομένων», όπως προσπαθούν να πείσουν το λαό της περιοχής κυβέρνηση και τοπικές αρχές.
Το επιχείρημα του «ακραίου καιρικού φαινομένου» είχε χρησιμοποιηθεί και στις πλημμύρες με τον «Ιανό» τον Σεπτέμβρη του 2020 και άλλες φορές. Στην πραγματικότητα, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ομολογούν ότι τα λαϊκά στρώματα της χώρας βρίσκονται κυριολεκτικά στο έλεος φυσικών ή μη φυσικών καταστροφών.
Ακραίο φαινόμενο είναι τη σημερινή σύγχρονη εποχή με τις μεγάλες δυνατότητες, αυτές να μην αξιοποιούνται οργανωμένα και σχεδιασμένα για την ικανοποίηση των λαϊκών κοινωνικών αναγκών μέσα στις οποίες περιλαμβάνονται και η προστασία και η ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής, αλλά να αξιοποιούνται μόνο με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος.
Ο λαός της περιοχής δεν έχει να κάνει με «ανίκανους» και με ένα «ανύπαρκτο κράτος». Ούτε πρέπει να δεχτεί να παίζεται στις πλάτες του το γνωστό παιχνίδι μετατόπισης των ευθυνών, μεταξύ κυβέρνησης, δήμων, περιφέρειας, ΤΟΕΒ ΓΟΕΒ. Ο ένας πετάει το μπαλάκι στον άλλον, προσπαθώντας να κρύψει την δικιά του ευθύνη, το δικό του μερίδιο.
Η εγκληματική γύμνια του κρατικού μηχανισμού και ο ανεπαρκής σχεδιασμός πολιτικής προστασίας, έρχονται ως αποτέλεσμα μιας πολιτικής που δεν δίνει προτεραιότητα στα έργα υποδομής και τη στελέχωση των οργανισμών και υπηρεσιών που σχετίζονται με τις ανάγκες προστασίας της ζωής του λαού. Είναι η επικίνδυνη πολιτική που καταδικάζει τον λαό από τη μια γωνιά της χώρας στην άλλη να ζει χωρίς τις απαραίτητες υποδομές αντιπλημμυρικής και αντιπυρικής προστασίας και αντισεισμικής θωράκισης.
Και όλα αυτά από το ίδιο κράτος που δείχνει μεγάλη ικανότητα, όταν είναι να τσακίσει το εργατικό – λαϊκό κίνημα, να μαζέψει χαράτσια και φόρους, να δώσει επιδοτήσεις και «ζεστό» χρήμα στο κεφάλαιο. Εδώ, λοιπόν, είναι αναποτελεσματικοί, ανίκανοι, ανύπαρκτοι, για να προστατέψουν τη ζωή του λαού, των εργαζομένων από «ακραία» ή μη φυσικά φαινόμενα. Και αυτό είναι ταξική επιλογή, επιβεβαιώνει ότι δεν είναι κράτος για όλους, αλλά κράτος για τους λίγους, κράτος για τους οικονομικά ισχυρούς, κράτος για το κεφάλαιο.
Την ίδια ώρα, τα λαϊκά στρώματα μέσα από την συσσωρευμένη πείρα τους μπορούν να απαντήσουν πιο εύκολα στο ερώτημα: «Πως γίνεται από τη μία να υπάρχει ο πλούτος, η τεχνογνωσία, το εργατικό δυναμικό, επομένως η δυνατότητα κατασκευής έργων αντιπλημμυρικών, εγγειοβελτιωτικών, αποστραγγιστικών, αρδευτικών, αντιδιαβρωτικών έργων και από την άλλη αυτά τα έργα να μην κατασκευάζονται;»
Στη σημερινή κοινωνία, την καπιταλιστική, το βασικό κριτήριο για το τι θα παραχθεί, που και με τι όρους, καθορίζεται από το κέρδος των μεγάλων μονοπωλίων. Η πολιτική που εφαρμόζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση, τις περιφέρειες, τους δήμους και φυσικά την ΕΕ έχει αντίστοιχα ταξικό πρόσημο υπέρ των μεγάλων μονοπωλίων και απέναντι στους εργαζόμενους. Τα αντιπλημμυρικά, αντιδιαβρωτικά έργα, τα έργα αντισεισμικής θωράκισης και προστασίας, όπως και αρκετά άλλα έργα υποδομών είναι έργα μη επιλέξιμα στη λογική «κόστους – οφέλους» με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Μπαίνουν σε αντιπαραβολή, με έργα όπως για παράδειγμα η κατασκευή οδικών δικτύων.
Αλλά και εκεί που τέτοια έργα τελικά επιλέγονται, με βάση τα ίδια αυτά κριτήρια κερδοφορίας, επειδή ακριβώς δεν γίνονται στο πλαίσιο ενός ενιαίου και κεντρικού σχεδιασμού τις περισσότερες φορές συνιστούν μπαλώματα, απλά μεταφέρουν το πρόβλημα σε δίπλα περιοχές, ή ακόμα γίνονται και αιτία για νέες συμφορές για τα λαϊκά στρώματα. Για αυτούς τους λόγους 16 μήνες μετά τον Ιανό, ο νομός βρίσκεται ξανά εκτεθειμένος.
Τις επόμενες μέρες ο λαός της Λάρισας μέσα από τα σωματεία, τους αγροτικούς συλλόγους και τους φορείς μπορεί με αποφασιστικότητα να οργανώσει τον αγώνα του, διεκδικώντας:
Την άμεση αποκατάσταση όλων των ζημιών σε σπίτια, ύδρευση, άρδευση και υποδομές.
Την άμεση αποζημίωση στο 100% όλων των ζημιών που έχουν γίνει.
Την άμεση υλοποίηση όλων των απαραίτητων αντιπλημμυρικών και αντιδιαβρωτικών έργων για να προστατευτεί η ζωή και η περιουσία των κατοίκων της περιοχής. Να υλοποιηθεί άμεσα ολοκληρωμένο σχέδιο αντιπλημμυρικής προστασίας που θα εκπονηθεί με ευθύνη του κράτους, με γενναία κρατική χρηματοδότηση.
Ταυτόχρονα να δυναμώσει ο αγώνας εκείνος που θα βάζει στο στόχαστρο την πραγματική αιτία, την ανάπτυξη με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος, το αστικό κράτος και τις κυβερνήσεις που το στηρίζουν.
Σήμερα υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες που προσφέρουν η επιστήμη, η τεχνολογία, η ανθρώπινη εργασία για τη ριζική βελτίωση της ζωής του λαού και την αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων.
Αναδεικνύεται η αναγκαιότητα της εργατικής εξουσίας που στο επίκεντρό της θα έχει τις ανάγκες των πολλών και όχι τα κέρδη των λίγων που μπαίνουν εμπόδιο για την κοινωνική πρόοδο και ευημερία. Οπου θα υπάρχει ολοκληρωμένο επιστημονικό σχέδιο, προσωπικό και εξοπλισμός για την αντιμετώπιση των φυσικών φαινομένων και συνολικά για τη διασφάλιση της πολιτικής προστασίας. Γιατί δεν είναι αναπόφευκτο “όταν βρέχει να πνιγόμαστε”, “όταν εκδηλώνεται μια πυρκαγιά να καιγόμαστε”, “όταν χιονίζει να παραλύουμε”.
