Αντιπατριαρχική συγκέντρωση διοργάνωσαν χθες οι συλλογικότητες Κατάληψη Ντουγρού και Queer Ομάδα Βλαχοντάνες με αφορμή τα φαινόμενα έμφυλης βίας και βιασμών που καταγράφονται στη χώρα μας. Οι συμμετέχοντες στην συγκέντρωση που πραγματοποίησαν και πορεία στους δρόμους της Λάρισας σε κείμενό τους με αφορμή τη δράση αναφέρουν:
“Οι πρόσφατες καταγγελίες όπως αυτή του βιασμού της Γεωργίας στην Θεσσαλονίκη, του παπά στα Κάτω Πατήσια, αλλά και άλλες όχι τόσο γνωστές, έρχονται να προστεθούν σε μια μεγάλη λίστα βιασμών, παραβιαστικών συμπεριφορών και έμφυλης κακοποίησης, επιβεβαιώνοντας μας για ακόμα μία φορά πως δεν υπάρχουν μεμονωμένα περιστατικά αλλά μία συνέχεια των συνεπειών της πατριαρχίας πάνω στα σώματα μας. Πιο συγκεκριμένα, δεν συναντάμε πρώτη φορά την χρήση της εξουσίας που απολαμβάνουν άτομα με υψηλά υφιστάμενες θέσεις όπως στην προκειμένη, ώστε να εκμεταλλευτούν την θέση ισχύος τους.
Κάπου εδώ να πούμε πως εξουσία δεν προσδίδει μόνο η θεσμική θέση εξουσίας αλλά και κάθε είδους κεφάλαιο, όπως η χρηματική «υπεροχή» κάποιου, ή η αρρενωπότητα του στα πλαίσια της πατριαρχίας, κ.α. Αυτήν ακριβώς την αλήθεια έρχεται να επιβεβαιώσει και το περιστατικό που πριν λίγους μήνες μαθεύτηκε στη Λάρισα με το βιασμό εκπαιδευτικού από τον προϊστάμενο της, (πρώην) διευθυντή της Περιφερειακής Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας & Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Θεσσαλίας.
Το κοινό συνθετικό των εν λόγω κακοποιητών είναι ότι κατέχουν θέσεις εξουσίας(παπάδες, επιχειρηματίες/αφεντικά, προϊστάμενοι και αντρές γενικότερα στα πλαίσια της πατριαρχίας) και γι’ αυτό το λόγο, οι πρώτες προσπάθειες από ΜΜΕ και μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι να συγκαλύψουν, ξεπλύνουν και αποπολιτικοποιήσουν το συμβάν και τους βιαστές. Όταν δεν είναι εφικτό κάτι τέτοιο μόνο τότε ενεργοποιούνται οι υπόλοιποι μηχανισμοί(μπάτσοι, δικαστές κ.λπ), που με τη σειρά τους έρχονται να ξεπλύνουν τους θύτες, να τους δώσουν άλλοθι για τις πράξεις τους, να αμφισβητήσουν το θύμα, να παρακωλύσουν διαδικασίες και πολλές φορές να αποτρέψουν περαιτέρω κινήσεις.
Η παρότρυνση απο την μεριά των εξουσιαστών είναι πάντα η ίδια: κράτα το στόμα σου κλειστό, κάνε ο,τι σου λέω εγώ και δεν θα αντιμετωπίσεις (περαιτέρω) αρνητικές συνέπειες. Γι’ αυτό στον κύκλο αποσιώπησης, μετατόπισης ευθύνης, αμφισβήτησης της εγγενούς αξίας—μέχρι και του δικαιώματος στην ζωή– των γυναικών και λοιπών έμφυλα καταπιεσμένων ατόμων, έρχεται να παίξει κομβικό ρόλο η κοινωνία και τα ΜΜΕ ώστε να κατευνάσουν τα πνεύματα μετά από κάθε δημοσιοποίηση περιστατικών έμφυλης βίας.
Σε μια βαθιά πατριαρχική κοινωνία κάθε καταγγελία τέτοιων περιστατικών αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο:
- Αμφισβήτηση του βιώματος από την κοινωνία και μέχρι τις δικαστικές αίθουσες, κάθε στιγμή που η νομική οδός αποτελεί μονοπάτι προς αναζήτηση δικαίωσης .
- Μετατόπιση της ευθύνης από τον θύτη στο θύμα και σε αποδιοπομπαίους τράγους όπως την μέθη/επήρεια ουσιών, την πιο στενή σχέση που υπήρχε μεταξύ τους, την ψυχική κατάσταση/υγεία του θύτη.
- Ηθική δολοφονία της καταγγέλουσας, έρχεται σε συνέχεια με τις προσπάθειες απενοχοποίησης του δράστη και την σπίλωση του χαρακτήρα της καταγγέλουσας, βρίσκοντας κάθε «ψεγάδι» που μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον της, ώστε να λάβει αυτή όλο το βάρος της ευθύνης για όσα συνέβησαν με χιλιοειπωμένες φράσεις όπως: τι έκανε τέτοια ώρα, τι ήθελε και πήγε μαζί του, γιατί ήταν έτσι ντυμένη, γιατί δεν κάλεσε για βοήθεια, γιατί δεν μίλησε νωρίτερα κλπ. Αρνούμαστε να βάλουμε ερωτηματικό στα παραπάνω «ερωτήματα» γιατί ξέρουμε πως απλά αποτελούν σημεία εκκίνησης μιας αισχρής συζήτησης που καταφέρνει, ασχέτως με τις επιμέρους τοποθετήσεις, να σκοτώσει ηθικά τα άτομα που καταγγέλλουν.
Βέβαια όλα αυτά ισχύουν στην περίπτωση που ο θύτης εντάσσεται στο πρότυπο του λευκού, cis-straight, ευκατάστατου άντρα, «ευσυνείδητου πολίτη». Όταν ο θύτης δεν ταιριάζει με αυτή τη περιγραφή τότε τα κοινωνικά αντανακλαστικά τίθενται στην μεριά του θύματος, όχι επειδή το πιστεύουν ή το στηρίζουν, αλλά ενισχύοντας γενικότερα αντικοινωνικές αφηγήσεις (π.χ ρατσιστικές, φασιστικές, μισαναπηρικές, τοξικοφοβικές και σεξιστικές, ομό-τρανσφοβικές).
Ξαφνικά σε τέτοια περιστατικά ο μύθος του «επιθετικού ξένου/τρελού», του «επικίνδυνου τοξικομανή/άστεγου», του «ανώμαλου ομοφυλόφιλου/τρανς», ζωντανεύει στις οθόνες και τις καθημερινές συζητήσεις δίνοντας άλλοθι στην κοινωνία να ξεράσει κάθε καταπιεστικό οχετό της.
Σε μια κοινωνία, λοιπόν, που στέκεται πάντα στο πλευρό των εξουσιαστών της, που πάντα αναρωτιέται πως έφταιξε το θύμα, που τα «ρούχα» αθωώνουν βιαστές και δολοφόνους, που νομιμοποιεί τη βία σε κάθε καταπιεσμένο σώμα, εμείς δεν θέλουμε να ανήκουμε.
Έχουμε πάρει θέση. Στεκόμαστε ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας και δεν αφήνουμε τις αφηγήσεις κράτους , καταπιεστών, ΜΜΕ και κοινωνίας να σκοτώσουν ξανά και ξανά το άτομο που καταγγέλει. Ξέρουμε ποιά είναι η θέση μας σε αυτόν τον πατριαρχικά, ταξικά, φυλετικά, και ετεροκανονικά δομημένο κόσμο. Η θέση μας είναι δίπλα σε όσα αγωνίζονται ενάντια στους καταπιεστές τους με οποιονδήποτε τρόπο, αφήνουμε χώρο στην ανάπτυξη ουσιαστικών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων αλλά δεν θα δώσουμε σπιθαμή γης σε όσους εκμεταλλεύονται τις θέσεις εξουσίας που κατέχουν. Δεν θα συμμετέχουμε στον κανιβαλισμό εντός της κοινωνίας-ανοχής και συγκάλυψης. Μέχρι η αντι-βία να είναι όντως περιττή, θα απαντάμε με κάθε μέσο στην βία που δεχόμαστε.
