ΓΡΑΦΕΙ Η Βικτωρία Νάκα, σεισμόπληκτη κάτοικος του χωριού
Για μένα και για όλους μας εδώ στα σεισμόπληκτα χωριά μας αυτήν η μέρα η τρίτη του μήνα και κάθε μήνα.. Όσο κι αν περάσουν χρόνια… Γροθιά στο στομάχι.. Μούδιασμα στο κεφάλι… Ένα μεγάλο γιατί? Γιατί έγινε σεισμός… Γιατί χάσαμε τα σπίτια μας…
Ένα μεγάλο πότε.? Πότε θα γίνουν κι αν θα γίνουν τα σπίτια μας… Πότε θα ξαναγίνει το χωριό μας όπως ήταν..,
…πάντα στις 3 του κάθε μήνα ένα μεγάλο ευχαριστώ κι ένα δόξα το θεό που είμαστε όλοι ζωντανοί…
Η πίκρα όμως και η αγωνία στα μάτια μας εμφανής…
Προσπαθούμε να δείχνουμε δυνατοί… Χαμογελαστοί γιατί έτσι πρέπει…
Πρέπει να είμαστε δυνατοί για όλους γύρω μας… Να δίνουμε κουράγιο στους άνδρες μας για να μπορούν να συνεχίσουν στις αγροτικές δουλειές τους… Στα παιδιά μας που μας χρειάζονται δίπλα τους να συνεχίσουνε τα όνειρα τους ότι κάποια μέρα θα πάμε στις ζωές μας…
Πρέπει να δώσουμε κουράγιο και να δείχνουμε γενναίοι στους υπερήλικες γονείς μας που μας κοιτάνε φοβισμένα…
Οτι οι κόποι τους τόσων χρόνων πήγαν χαμένοι… μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα…
Και εμείς οι γυναίκες στυλοβατες της ζωής πρέπει να χαμόγελαμε… Και να λέμε με αισιοδοξία όλα θα γίνουν…
ΥΠΟΜΟΝΗ… Χάχα πόσο με νευριάζει αυτή η λέξη… πλέον μετά από ενάμιση χρόνο…
… Πόσο ψεύτικη ακούγεται μετά από μήνες και βλέποντας ότι γύρω μας όλα είναι όπως έγιναν στις 3-3-2021…
Κουράστηκα να μιλάω για αυτή την μέρα που σημΆδεψε ζωές..
Ας μιλήσουμε λίγο και για τις πρώτες μέρες όλο το χωριό μας να σείεται από σεισμικές δονήσεις… Όλοι να ζούμε πρωτόγνωρες εμπειρίες… μέσα σε ένα γήπεδο εκατοντάδες άνθρωποι… Νέοι, μεσήλικες, γέροι, μωράκια…
Κανάλια… δημοσιότητα.. φωτογραφίες.
Πολιτικοί όλοι δίπλα μας γεμάτοι υποσχέσεις…
Χμμμ…. Καιρό έχουν να έρθουν…. Από τα μέρη μας…. Ζέστη βλέπεις…. πολλούς μήνες. Κουράστηκαν να ασχολούνται μαζι μας. Κι εμείς εδώ…
Χωρίστηκε το χωριό μας…
Άλλοι στα κοντεινερ… Άλλοι στα ετοιμόρροπα σπίτια με δική τους ευθύνη. Αλλοι φιλοξενούνται άλλοι νοίκιασαν σπίτια.
Κι όσοι μένουν στα σπίτια τους… Να τρέμουν κι αυτοί με κάθε κούνημα του εγκέλαδου, γιατί το κούνημα του το νιώσαμε το νιώθουμε και θα το νιώθουμε για πολύ καιρό δυστυχώς…
Γιατί όλα τα σπίτια μας πλέον έχουν κάποιο πρόβλημα…
Περνάει αυτοκίνητο λέει μια φίλη μου και τρέμει η γη… Κι έτσι είναι….όλα διαφορετικά όλα πρωτόγνωρα…
Το μόνο πλέον που μας πλημυρίζει χαρά είναι το καινούργιο μας σχολείο που έγινε ένα στολίδι στο χωριό μας… Που τα παιδάκια του χωριού μας θα είναι σε ένα όμορφο αντισεισμικό σχολείο και εύχομαι να γίνουν όλα τα σχολεία έτσι στην χώρα μας… Αυτό μας δίνει την αισιοδοξία να πιστεύουμε ότι έτσι θα γίνει κάποτε και το όμορφο χωριό μας το ΔΑΜΑΣΙ…
Έτσι απλά μια μικρή κατάθεση ψυχής. Καλό μήνα, από το ξεχασμένο σεισμόπληκτο ΔΑΜΑΣΙ…
