Γράφει ο ΚωνσταΝτίνος Διαμάντος Πρόεδρος Π.Τ. Κ & Δ Θεσσαλίας του ΤΕΕ
Σε μία περίοδο «πολύπλευρης κρίσης» (και όχι μόνο δημοσιονομικής), το «πρώτο και μέγιστο» που μπορεί να κάνει κάθε χώρα είναι να «εμπιστευτεί τις δυνάμεις της» και, να «επενδύσει σωστά», για να έχει Μέλλον!
Αυτό απλά και πρώτιστα, σημαίνει εμπιστοσύνη στις νέες γενιές – στις οποίες άλλωστε και, απολογούμαστε- και, «επένδυση» στην Ελληνική Εθνική Παιδεία.
Είναι ο μοναδικός τρόπος να αλλάξουν «νοοτροπίες με παθογένειες του παρελθόντος» και, να δημιουργήσει η Ελλάδα ένα «νέο παραγωγικό μοντέλο».
Και φυσικά, σε μία «παραπαίουσα» κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα, το υψηλό επίπεδο της «Δημόσιας Εκπαίδευσης» αποτελεί την ασφαλιστική δικλείδα σε δύο σημαντικά ζητήματα:
1. Στην πολιτική «ίσων ευκαιριών» για κάθε νέο και νέα
2. Στη λειτουργία «κανονιστικού πλαισίου» για την όποια ιδιωτική παρουσία- συνύπαρξης με τη δημόσια- χωρίς όμως, αυτή να «καθοδηγεί ή, να καθοδηγείται» υπέρ «ιδιοτελών» και, «αλλότριων των Εθνικών» συμφερόντων.
Στο σύνολο της δημόσιας εκπαιδευτικής ολότητας συμπεριλαμβάνεται και, η δημόσια «τεχνική εκπαίδευση». Και η οποία, τα τελευταία χρόνια, διαρκώς «υποβαθμίζεται» σε όλα τα επίπεδα. Και σήμερα, με την πολιτική απόφαση της «κατάργησης» 50 ειδικοτήτων της, ουσιαστικά, δίνεται το «έναυσμα της κατεδάφισής της» και, της υποκατάστασης – εκχώρησής της σε μία μονοδιάστατη ιδιωτική- επιχειρηματική λογική.
Το ΤΕΕ έχει διαχρονικά, ασχοληθεί και, έχει καταθέσει προτάσεις για την αναβάθμιση της Τεχνικής Εκπαίδευσης καθώς και, για το σημαντικό ρόλο των εκπαιδευτικών και, κύρια των διπλωματούχων μηχανικών. Των ανθρώπων που, διαρκώς, υφίσταται όχι μόνο την «μισθολογική βύθιση» – με άνισες συνθήκες υπέρογκων κρατήσεων και εισφορών έναντι άλλων- αλλά, και την «επιστημονική υποβάθμιση» μέσω της «χαλαρής αντιμετώπισης» της 1ης & 2ης ανάθεσης – με αλλότριες ειδικότητες και επίπεδο να υπεισέρχονται με ίσους όρους ή, και με προτεραιότητα- και, που έτσι, μοιραίο επακόλουθο είναι να αποτελούν την «εύκολη λεία» στην εφαρμογή της «διαθεσιμότητας- κινητικότητας- απόλυσης».
Και βέβαια, δεν είναι κατανοητή μία «αντιφατική λογική» που διέπει την παρουσία και τις δηλώσεις του αρμόδιου Υπουργού Παιδείας όταν, σε μία παρουσία του, μόλις μία βδομάδα πριν, «αναβάθμισε» – μέσω του ΕΟΠΠΕΠ- τη Δημόσια Τεχνική Εκπαίδευση, δίνοντας τη δυνατότητα σε απόφοιτούς τους να αποκτούν επαγγελματικά δικαιώματα και άμεση πρόσβαση στην αγορά εργασίας. Και, λίγες μέρες μετά, ανακοινώνει ο ίδιος στην Ελληνική κοινωνία ότι, ορισμένες από τις σημαντικότερες και πλέον δημοφιλείς ειδικότητες μεταξύ των οποίων και τεχνικές δεν θα χορηγούνται από το Δημόσιο.
Μία πρωτοφανής δηλαδή, απόφαση που διαλύει τη δημόσια τεχνική εκπαίδευση και, την «εξοβελίζει» στην «σφαίρα του ιδιωτικού», προσθέτει στο «μακρύ κατάλογο των απολύσεων» και, αναγκάζει χιλιάδες γονείς να πληρώσουν αδρά για να τελειώσουν τα παιδιά την ειδικότητα που επέλεξαν και, να αποκτήσουν μια χαραμάδα ελπίδας για το μέλλον τους.
Κάθε «εκπαιδευτική μονάδα» που διαλύεται, είτε μέσω της «διαρκούς υποβάθμισης» είτε μέσω της «κατάργησης» αποτελεί την «θρυαλλίδα» για το μέλλον της Πατρίδας μας.
