Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, με απόφασή της στις 17 Δεκεμβρίου 1999, ανακήρυξε την 25η Νοεμβρίου ως Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών για να αναδείξει ένα σημαντικό πρόβλημα με παγκόσμια διάσταση.
Τα τελευταία χρόνια η παράταξη μας ήταν από τους πρώτους οι οποίοι ανέδειξαν το θέμα της ραγδαίας αύξησης ενδοοικογενειακής και άλλης μορφής βίας κατά την περίοδο της πρώτης καραντίνας.
Το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση ίδρυσε 61 δομές σε όλη την χώρα (ανάμεσα τους 39 συμβουλευτικά κέντρα και 21 ξενώνες φιλοξενίας) για την πρόληψη και την καταπολέμηση της έμφυλης βίας. Το ΠΑΣΟΚ μερίμνησε και η χώρα μας ήταν η πρώτη που υπέγραψε τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για την πρόληψη και καταπολέμηση της έμφυλης βίας τον Μάιο του 2011. Επίσης συγκρότησε τις περιφερειακές επιτροπές ισότητας των φύλων σε κάθε περιφέρεια με την συμμετοχή εκπροσώπων γυναικείων οργανώσεων και της γενικής γραμματείας ισότητας των φύλων. Στον τομέα της ισότητας έχουν γίνει πολλά και η παράταξη μας ήταν πρωτοπόρος.
Δυστυχώς όμως τα τελευταία χρόνια λέξη της χρονιάς , με μεγάλη διαφορά , είναι η «γυναικοκτονία».
Και να σκεφτεί κανείς πως αυτά τα χρόνια είχαμε χτυπηθεί από την πανδημία που γέννησε αρκετούς νεολογισμούς.
Από την άλλη ο όρος «γυναικοκτονία» έχει εμφανιστεί στη γλώσσα μας εδώ και δεκάδες χρόνια, είναι γεγονός ότι γνώρισε κατακόρυφη αύξηση της συχνότητας χρήσης του, δυστυχώς εξαιτίας ορισμένων προβεβλημένων γυναικοκτονιών από τα μίντια.
Πολλοί αντιτάχθηκαν, με πρωτοφανή και ανεξήγητη άρνηση, στη χρήση του όρου «γυναικοκτονία». Αρχικά αντέτασσαν ότι τάχα είναι όρος ανύπαρκτος, και στη συνέχεια, όταν άρχισε να χρησιμοποιείται ευρύτερα, επειδή τάχα «υποτιμά» τη γυναίκα, ότι της… στερεί την ανθρώπινη ιδιότητα.
Γιατί δεν λέτε «ανθρωποκτονία», δεν είναι άνθρωπος η γυναίκα;
Άλλοι θεώρησαν διχαστική τη χρήση ενός ιδιαίτερου όρου και ότι στην ίδια λογική υπάρχει και η ανδροκτονια.
Όσοι λοιπόν εξεγείρονται για το ότι δεν υπάρχει, αντίστοιχα, όρος ανδροκτονία δεν κατανοούν ότι ανήκουν σε μια κοινωνική ομάδα που δεν χρίζει προστασίας.
Δεν ξέρουν την αγωνία που νιώθουν καθημερινά αμέτρητες γυναίκες όταν ακούν πίσω τους βήματα σε μια κλειστή πόρτα.
Παραβλέπουν όλοι αυτοί οι αρνητές του όρου ότι δεν είναι ελληνική ιδιομορφία ο όρος «γυναικοκτονία», αλλά αντίθετα μεταφορά στα ελληνικά ενός διεθνούς όρου, του femicide ή feminicide.Επειτα, ότι δεν είναι γυναικοκτονία κάθε φόνος γυναίκας. Γυναικοκτονία είναι ο φόνος της γυναίκας επειδή είναι γυναίκα και λόγω του κοινωνικού της ρόλου. Ο φόνος της Καρολάιν από τον Μπάμπη, ο φόνος της Ελένης Τοπαλούδη από τους βιαστές της, οι φόνοι «για λόγους τιμής».
Ο φόνος της γυναίκας-κτήματος, που θέλει να φύγει από μια τοξική σχέση.
Με έντονη παρουσία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως νέοι άνθρωποι, έχουμε παρατηρήσει κάτι ενδιαφέρον.
Οι άνθρωποι που διαμαρτύρονται έντονα για τον όρο γυναικοκτονία, είναι περίπου οι ίδιοι που προβάλλουν αντιρρήσεις κάθε φορά που εμφανίζεται μια γυναίκα να έχει την πρωτοκαθεδρία σε ένα πολύ σημαντικό πόστο που συνηθίσαμε να είναι ανδροκρατούμενο.
Είναι όλοι εκείνοι οι γαλουχημένοι στο πνεύμα της πατριαρχίας, που θέλει τις γυναίκες υποταγμένες στη δημόσια ζωή και «κατάλληλες» μόνο για λίγους κοινωνικούς ρόλους και επαγγέλματα. Που δυσανασχετούν όποτε η γυναικεία παρουσία γίνεται αισθητή και εκτός των συνηθισμένων τειχών. Εργάτριες, χορεύτριες, νοσηλεύτριες, μαθήτριες, φοιτήτριες έστω επιτρέπεται να υπάρχουν.
Όχι όμως δικαστινες ή βουλευτινες!
Δεν χρειάζονται κροκοδείλια δάκρυα και λόγια συμπόνιας στα θύματα έμφυλης βίας και διακρίσεων. Ολοι ως κοινωνία χρειαζόμαστε μια τεράστια ρήξη.
Ο αριθμός των θυμάτων έμφυλης βίας είναι σκοτεινός και απρόβλεπτος.
Ακόμη μία που από σήμερα θα λείψει.
Ακόμα ένας που μαχαίρωσε, σκότωσε και παραδόθηκε στο όνομα της πατριαρχίας.
Μια τοξική σχέση που μπορεί να οδηγήσει σε γυναικοκτονία χτίζεται για χρόνια και με τη σιωπή του περιβάλλοντος. Πρέπει να σπάσουνε πολλά ταμπού και φυσικά τον εσωτερικευμένο φόβο των γυναικών.
Δεν αρκούν δύο τρία άρθρα για να βρεθεί ουσιαστική λύση.
Έπρεπε να έχουμε ξεκινήσει ήδη να μιλάμε για ένα αναγκαίο εθνικό σχέδιο.
Ποτέ δεν γίνεται μια γυναικοκτονία ως κεραυνός εν αιθρία. Προετοιμάζεται για χρόνια. Έχουν γίνει βήματα , που προφανώς δεν είναι αρκετά.
Πρέπει λοιπόν να δημιουργηθούν Ειδικά Τμήματα Αντιμετώπισης Εμφυλης Βίας σε κάθε Αστυνομικό Τμήμα της χώρας ,το οποίο θα είναι στελεχωμένο με κατάλληλα εκπαιδευμένο προσωπικό . Επίσης οι αστυνομικοί να εκπαιδευθούν προς την κατεύθυνση της αποτελεσματικής προστασίας των θυμάτων και να τιμωρούνται παραδειγματικά όσοι παραβαίνουν τις υποχρεώσεις τους.
Να αυξηθούν οι δομές φιλοξενίας και να θεσπισθεί ολοκληρωμένο πλαίσιο και οικονομικής υποστήριξης των εξαρτημένων οικονομικά θυμάτων και των τέκνων τους.
Απαιτείται να τεθεί σε εφαρμογή κατεπείγων μηχανισμός απομάκρυνσης του θύματος από το κακοποιητικό περιβάλλον, ακόμα και εκτός δομών.
Να δημιουργηθούν Συμβουλευτικά Κέντρα σε κάθε Δήμο με κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους, νομικούς.
Πρέπει να εισαχθούν μαθήματα ειδικής αγωγής και ισότητας στα σχολεία.
Και τέλος να γίνει ξεκάθαρο ότι πρόκειται για εγκληματολογικό φαινόμενο με βαθύτατες ρίζες στις σχέσεις κοινωνικής ανισότητας και εξουσίας μεταξύ ανδρών και γυναικών, με πολύ συγκεκριμένη και προβλέψιμη κλιμάκωση .
Όσες ποινές και νόμους αν προβλέψει η κυβέρνηση , οι γυναίκες , οι μανάδες μας , οι κόρες μας , οι αδελφές μας , θα συνεχίσουν να δολοφονούνται σε μια κοινωνία που εθελοτυφλεί.
Είναι η ώρα να μπει ένα τέλος.
Η Νομαρχιακή Επιτροπή ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής Λάρισας
