Το 1776, η αμερικανική και η βρετανική προφορά δεν είχαν ακόμη αποκλίσεις. Αυτό όμως που είναι εκπληκτικό, είναι ότι εκείνη την εποχή τα αγγλικά που όλοι μιλούσαν ήταν πολύ πιο κοντά στη σύγχρονη αμερικανική προφορά από ό,τι στα αγγλικά της Βασίλισσας…
Είναι η τυπική βρετανική προφορά που έχει αλλάξει ριζικά τους τελευταίους δύο αιώνες, ενώ η χαρακτηριστική αμερικανική προφορά έχει αλλάξει ελάχιστα.
Τα παραδοσιακά αγγλικά, είτε πρόκειται για ομιλία στις Βρετανικές Νήσους ή τις αμερικανικές αποικίες, ήταν σε μεγάλο βαθμό “rhotic.” Οι rhotic ομιλητές προφέρουν το ήχο “R” σε λέξεις όπως ” hard” και ” winter “, ενώ οι μη-rhotic ομιλητές δεν το προφέρουν. Σήμερα, όμως, η μη rhotic ομιλία είναι η συνηθισμένη στο μεγαλύτερο τμήμα της Βρετανίας. Για παράδειγμα, οι περισσότεροι σύγχρονοι Βρετανοί θα πουν “hahd wintuh.”
Ήταν περίπου την εποχή της Αμερικανικής Επανάστασης όταν η μη rhotic ομιλία άρχισε να χρησιμοποιείται από την ανώτερη τάξη στη νότια Αγγλία, μέσα και γύρω από το Λονδίνο. Σύμφωνα με όσα γράφει ο John Algeo στο “The Cambridge History of the English Language”, αυτή η μετατόπιση συνέβη επειδή οι άνθρωποι της κατώτερης κοινωνικής τάξης που είχαν γίνει πλούσιοι κατά τη διάρκεια της Βιομηχανικής Επανάστασης, αναζητούσαν τρόπους για να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους «κοινούς θνητούς». Άρχισαν λοιπόν να καλλιεργούν τη μη-rhotic προφορά, προκειμένου να αποδείξουν το νέο τους status στην ανώτερη τάξη.
Ο «ευγενής» τρόπος ομιλίας σταδιακά κατέστη (μέσω των Orthoepists = δάσκαλοι του λόγου και της ορθοφωνίας) σταδιακά η στάνταρ προφορά, η οποία επίσημα ονομάζεται “Επίκτητη Προφορά” – και εξαπλώθηκε σε όλη τη Βρετανία. Ωστόσο, οι άνθρωποι στο βόρειο τμήμα της Αγγλίας, της Σκωτίας και της Ιρλανδίας έχουν διατηρήσει σε μεγάλο βαθμό την παραδοσιακή rhotic προφορά.
Οι περισσότερες αμερικανικές προφορές έχουν επίσης παραμείνει rhotic, με ορισμένες εξαιρέσεις: η προφορά των κατοίκων στη Νέα Υόρκη και τη Βοστώνη έχουν γίνει μη rhotic. Σύμφωνα με τον Algeo, μετά από τον Επαναστατικό Πόλεμο, αυτές οι πόλεις βρίσκονταν «υπό την ισχυρότερη επιρροή από τη βρετανική ελίτ.”
