Ανακοίνωση της απεργιακής επιτροπής του 7ου ΕΠΑΛ Λάρισας που τονίζει: “Κανένας δεν γερνάει μόνο και μόνο επειδή ζει μερικά χρόνια. Οι άνθρωποι γερνούν όταν λιποτακτούν από τα ιδανικά τους”
Η πατρίδα μας ζει τραγικές στιγμές. Μετράει πόσα από τα νιάτα της λείπουν. Πόσα από τα καλύτερα παιδιά της θυσιάστηκαν στο βωμό του κέρδους των επιχειρηματικών ομίλων. Μπροστά στο γεγονός αυτό πώς μπορεί κανείς να μείνει απαθής, πώς να μην πάρει θέση; Πως να αποστρέψει το βλέμμα και να συνεχίσει τον δρόμο ή μάλλον τον κατήφορο;
Η νεολαία μας σίγουρα δεν μπορεί να συμβιβαστεί με το σκοτάδι. Η μαζική της είσοδος στο προσκήνιο το αποδεικνύει ξεκάθαρα. Στο πλαίσιο αυτό, η απεργιακή επιτροπή του 7ου ΕΠΑΛ Λάρισας χαιρετίζει τους μαθητές και τις μαθήτριές μας που με την συγκλονιστική συμμετοχή τους στο πάνδημο συλλαλητήριο της 8ης Μαρτίου μας πρόσφεραν μια ακτίνα φωτός μέσα στην καταχνιά των ημερών.
Έκαναν την σημερινή πορεία τους μια φωτεινή γραμμή που διέσχισε τον ζόφο που φάνταζε αμετάκλητος. Οι δροσερές φωνές και ο λόγος τους έγιναν υπόσχεση για δικαιοσύνη και ανάχωμα ενάντια σε κάθε απόπειρα συγκάλυψης του εγκλήματος. Είμαστε σίγουροι πως μπορούν να χτίσουν ένα καλύτερο μέλλον για την πατρίδα μας. Ένα μέλλον στο οποίο η ανθρώπινη ζωή δεν θα μπαίνει στο ζύγι του εμπόρου.
Η γενιά τους μπορεί να δώσει στη ζωή τους προοπτική και νόημα πολύ πιο φωτεινό από αυτό που τους έχουν ετοιμάσει τα επιχειρηματικά συμφέροντα και οι πολιτικοί μεσολαβητές τους.
Για μας τους εργαζόμενους η σημερινή μέρα ήταν μέρα απεργίας. Η απεργία αποτελεί όπλο στα χέρια μας. Όπλο υπεράσπισης της ζωής μας -στην κυριολεξία όπως δείχνουν τα πρόσφατα γεγονότα. Γι’ αυτό και την έχουν συκοφαντήσει. Γι’ αυτό και την σέρνουν στα δικαστήρια για να την κηρύξουν παράνομη και καταχρηστική. Κι όμως, οι ίδιοι που συκοφαντούν την απεργία και τους απεργούς, αμέσως μετά την τραγωδία, το πρώτο πράγμα που με θράσος ρωτούσαν τους εργαζόμενους των σιδηροδρόμων ήταν “γιατί δεν φωνάζατε, γιατί δεν απεργούσατε;”
Σήμερα ήταν η δική μας σειρά, για πολλοστή φορά και να φωνάξουμε και να απεργήσουμε. Αδυνατούμε, λοιπόν, να καταλάβουμε την επιλογή της απεργοσπασίας, ειδικά στην περίπτωση της σημερινής απεργίας. Η απαίτηση για προστασία της ζωής της νεολαίας και του λαού συνολικά ποιον μπορεί να βρίσκει αντίθετο; Το αίτημα να μην συγκαλυφθεί το έγκλημα και να καταργηθούν οι πολιτικές που το προκάλεσαν ποιον δεν συγκινεί; Η απαίτηση η υγεία και η παιδεία να είναι δημόσιες και δωρεάν με επαρκή χρηματοδότηση ποιον αφήνει αδιάφορο; Υπάρχει εργαζόμενος που δεν θα ήθελε οι βασικές υποδομές, η στέγη, το νερό και η ενέργεια να είναι προσβάσιμα σε όλους;
Ποιος αντί να βρίσκεται δίπλα στους μαθητές μας, προτιμά τον καφέ ή τον φτενό ίσκιο των ακόμα γυμνών κλαδιών του πλατάνου; Και τι να διδάσκαμε άλλωστε ; Άλλα στα λόγια κι άλλα στην πράξη; Θα εκθειάζαμε στα λόγια το θάρρος της Αντιγόνης ενώ θα έτρεμαν τα γόνατά μας μπροστά στον Κρέοντα και τις δολοφονικές πολιτικές του; Θα διδάσκαμε με ποιόν τρόπο μπορούν οι αριθμοί να μετράνε απώλειες;
Θα μιλούσαμε για την επιστήμη και την τεχνολογία που θα έπρεπε να υπηρετούν την ζωή και τις ανάγκες της ή θα σωπαίναμε σκύβοντας το κεφάλι; Ή μήπως θα προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε την ισοτιμία της ανθρώπινης ζωής σε ευρώ και τη βέλτιστη τιμή του λόγου κέρδος προς όνειρα; Και συνολικά, θα μαθαίναμε έμπρακτα κι όχι στα λόγια στους μαθητές μας την υποταγή, την μοιρολατρία και το “κοίτα την δουλίτσα σου και σώπα”;
Πώς να μην φωνάξεις για τη δικαιοσύνη και την δικαίωση; Πώς να μην δώσεις την φωνή σου στην υπεράσπιση της ζωής και των ονείρων της νεολαίας μας; Πώς να μείνεις έξω από αυτό το μεγάλο ανθρώπινο ποτάμι που προσπαθεί να αποτινάξει και να αποπλύνει τόση σκουριά;
