Σε μια ιδανική κοινωνία, τα τέρατα, που βασανίζουν συμμαθητές τους, θα μπορούσαν να ξαναγίνουν παιδιά. Στη δικιά μας του “έλα μωρέ παιδιά είναι”, δεν υπάρχει ελπίδα.
Της Έλενας Ακρίτα
Γελαστά, αεράτα και με την ειρωνεία στο στόμα πήγαν στο σχολείο τα τραμπουκόπαιδα που βασάνισαν συμμαθητή τους. Σαν να μην τρέχει τίποτα.
«Ακόμα γελάς»;
Ρώτησε έξαλλος ο καθηγητής.
«Δεν έχω κάνει κάτι για να μη γελάω».
Απάντησε το κωλόπαιδο.
Κωλόπαιδα.
Αυτό είναι.
Ας μη μασάμε τα λόγια μας, ας μη στρογγυλεύουμε τους χαρακτηρισμούς μας. Όσο εξωραΐζουμε τα πράγματα, τόσο αυτά χειροτερεύουν.
Κωλόπαιδα. Του κερατά.
Ποιος φταίει. Οι γονείς; Το σχολείο; Το περιβάλλον;
Ή απλά γεννήθηκαν με μια κουράδα στην ψυχή;
Ψάχνε γύρευε.
Αυτά είναι δουλειά των παιδοψυχολόγων να τα βρουν. Γιατί για να φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο κτηνωδίας, ποιος ξέρει τί έχει κάνει από μικρός. Έχει βασανίσει ζώα, έχει δείρει παιδάκια στην παιδική χαρά, έχει χτυπήσει συμμαθήτρια στο νηπιαγωγείο και το δημοτικό, έχει κλωτσήσει πρεζόνι, έχει κλέψει άστεγο;
Είπαμε.
Ψάχνε γύρευε.
«Γύρισαν με θράσος στο σχολείο».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ
