Η συγκλονιστική ευχαριστήρια μαρτυρία της δανειολήπτριας κ. Γλυκερίας* που την κυνηγάνε τα funds
«Με μεγάλα, κεφαλαία γράμματα, “ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ” το 40% του ελληνικού λαού που αποφάσισε τη μία και μοναδική μου κατοικία –δεν έχω ούτε ποδήλατο– να βρεθεί στα χέρια των funds. Κι ενώ περιμένω τη δικαστική απόφαση, χωρίς να ξέρω τι θα βγει από εκεί, εμένα από τη Δευτέρα αρχίσαν να με παίρνουν κάθε τέταρτο και να με απειλούν. Ενας μου είπε “χρωστάς, κυρία μου, και θα κάθεσαι να μιλάς μαζί μου, το κατάλαβες;”.
Αυτά. Αυτά ζούμε. Αυτό που γίνεται είναι παράνοια, παράνοια. Του εξηγώ ότι είμαστε στα δικαστήρια, περιμένω να αποφασίσει ο δικαστής, μέχρι τότε γιατί, καλέ μου άνθρωπε, με παίρνεις τηλέφωνο και με απειλείς; Οχι, παίρνει άλλος, παίρνει άλλη, “θα μου δώσεις πέντε χιλιάρικα”, “θα μου δώσεις τρία χιλιάρικα, πόσα μπορείς να μου δώσεις”, “μπορείς να βρεις δανεικά από εδώ κι από εκεί;
Να μας δώσεις κάποια χρήματα”. …(του λέω) δεν έχω, καλέ μου άνθρωπε, αν είχα δεν θα είχα θέματα, έχω τον άντρα μου καρκινοπαθή, παλεύω με νύχια και με δόντια να κάνει μια κυστιοκάθαρση μέσα στο νοσοκομείο, με καρκίνο του νεφρού, καρκίνο στην κύστη, τι θέλεις άλλο από μένα; Δεν είναι η πρώτη μου κατοικία, είναι η μοναδική. “Ευχαριστώ” πάρα πολύ. Από την Κυριακή και κάθε τρία λεπτά λέω “σας ευχαριστώ πάρα πολύ, πάρα πολύ, ελληνικέ λαέ”. Που κοίταξες μόνο την πάρτη σου, δεν ήθελες τίποτα άλλο να δεις, που κοίταξες μόνο πώς εσύ θα περάσεις καλά.
»Δεν μιλάμε πια για την κατσίκα του γείτονα, τώρα είναι να ψοφήσει ο γείτονας να του πάρω το σπίτι. Εδώ φτάσαμε λοιπόν; Είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Ελπίζω όλος αυτός ο κόσμος να μην έχει πληγές που κάθεται και τις γλείφει, να βγουν να μιλήσουν, δεν μιλώ για την πρώτη, αλλά τη μοναδική κατοικία, να βγουν να μιλήσουν. Εγώ δεν ζήτησα να μου χαρίσουν τίποτα, πληρώνω κανονικά, θα πληρώσω ό,τι μπορώ. Αυτό το “κακοπληρωτές” οι… “στρατηγικοί κακοπληρωτές” είναι ο φερετζές, εντάξει;
»Ολοι οι υπόλοιποι παλεύουμε με νύχια και με δόντια να τους δώσουμε ό,τι έχουμε, αλλά να σταματήσει αυτή η καραμέλα με τους στρατηγικούς κακοπληρωτές. Να ακούσει ο κόσμος ότι αυτούς δεν τους κυνηγάνε. Δεν πέρασε ούτε ένας μήνας που δεν πλήρωσα, ακόμη κι όταν έπαιρναν τον άντρα μου στο νοσοκομείο και χρειάστηκε να τον πάω ιδιωτικά, ακόμη και τότε πλήρωσα. Παρόλα αυτά δεν αρκούνται σε αυτά, δεν αρκούνται, θέλουν να πάρουν το σπίτι, θέλουν να με γονατίσουν, να με πετάξουν έξω. Θέλω να τα καταλάβει ο ελληνικός λαός αυτά και να ψηφίσει την άλλη φορά 51% την κυβέρνηση. Αυτά».
*Η κ. Γλυκερία είναι γνωστή στη Θεσσαλονίκη. Εχει μεγαλώσει τρεις γενιές μουσικών της πόλης, διδάσκοντας στα πιο γνωστά ωδεία της, σε τάξεις πλημμυρισμένες –κυριολεκτικά– από νεαρούς και νεαρές που θα παίζουν σήμερα σε ολόκληρο τον κόσμο. Η κ. Γλυκερία έχει σύζυγο καρκινοπαθή, καθηλωμένο, γιο με εκφυλιστική νόσο. Εχει μια σύνταξη και προσπαθεί να βγάλει το σκοινί που είναι δεμένο στον λαιμό της.
Ολα τα όργανα έχουν βουβαθεί. Τα πλήκτρα στα πιάνα έσπασαν. Οι χορδές στα βιολιά είναι κομμένες. Τα πνευστά πατήθηκαν από τις ερπύστριες της Τάξης και της Ευνομίας. Και το τηλέφωνο που έδινε φωνή στην απελπισία της το έκλεισε, τα «κοράκια» το μετέτρεψαν σε όργανο βασανιστηρίου της. Κι εμείς, εγγαστρίμυθοι, μεταφέρουμε τον αντίλαλο μιας φωνής που ζητάει βοήθεια.
Από το βάθος του χρόνου ο Νίκος Παπάζογλου τραγουδάει τους στίχους του Τάκη Σιμώτα: «γλυκιά πατρίδα, σπιτικό, μια ιστορική αρλούμπα / Σε εικονοστάσι τα ’κλεισε, καημένη κάτω Τούμπα»…
Η επιστολή δημοσιεύθηκε στην efsyn.gr
