Τώρα που το σκέφτοµαι, µόνο του τον έχω δει ελάχιστες φορές. Ακόµη και στα επαγγελµατικά ραντεβού ερχόταν πάντα µε τη Στέλλα. Τις περισσότερες φορές µάλιστα αυτή οδηγούσε και εγώ τον πείραζα: «Ασε την οδηγό σου να παρκάρει και έλα». Εκείνη ήταν πιο χαµογελαστή από αυτόν. Μιλούσε λίγο όταν το θέµα δεν την αφορούσε,… αλλά ό,τι έλεγε ήταν εύστοχο. Για το σπίτι τους δεν το συζητώ. Ο Μαµαλάκης, βοηθός της στην κουζίνα. «Ηλία µου – Στέλλα µου», µόνο αυτό άκουγες. Και το καλοκαίρι προς το τέλος, ένα βράδυ αργά ο Ηλίας µού τηλεφώνησε για να µου πει «η Στέλλα έφυγε». Στο νεκροταφείο υπήρχε ένας «κουµπαράς» για το Χαµόγελο του Παιδιού. Παιδιά δεν είχαν, είχαν όµως βαφτιστήρια, δεκάδες.
Περισσότερα: http://www.tanea.gr/
