Το θέμα, που ανθεί πλέον και στα ελληνικά σχολεία -δημόσια και ιδιωτικά- σε σημείο που να γίνεται αντικείμενο προσοχής, συζήτησης και μελέτης, θεωρείται κοινωνικό πρόβλημα και κρίνεται επιβεβλημένη η αντιμετώπισή του:
Αρνούνται το σχολείο γιατί το βιώνουν με τρόμο. Κάνουν «κοπάνες» με κάθε ευκαιρία. Εμφανίζουν μαθησιακές δυσκολίες και ψυχοσωματικά προβλήματα. Ταλαιπωρούνται από διαταραχές ύπνου και νυχτερινή ενούρηση. Είναι τα παιδιά ενός «κατώτερου θεού», που βιώνουν ως εφιάλτη την σχολική κοινωνία κάτω από το βάρος μιας εσκεμμένης, απρόκλητης, συστηματικής βίας με την οποία εκτονώνεται επάνω τους η ισχύς των «νταήδων» συμμαθητών. Το «σενάριο» είναι γνωστό μέσα από τις αμερικάνικες ταινίες. Οι περισσότεροι θεωρούν ότι δεν τους αφορά. Ο «νταής» και η ομάδα του υπαγορεύουν τον «νόμο» στην τάξη,… ή και σε όλο το σχολείο, κάνοντας επίδειξη της δύναμής τους στα αδύναμα παιδιά, σωματικά, ή κυρίως ψυχολογικά, υποβάλλοντάς τα σε πάσης φύσεως εξευτελισμούς.
Συνήθως, η «εικόνα» περιλαμβάνει και πολλούς σιωπηλούς παρατηρητές, το αναγκαίο ακροατήριο στο θέατρο της …καταξίωσης του θύτη δια του τρόμου, που σκορπά.
Στην Ελλάδα, σύμφωνα με στοιχεία ερευνών, ποσοστό 10-15% των μαθητών -περισσότερο στο δημοτικό και το γυμνάσιο- είναι θύματα ενδοσχολικής βίας, 5% είναι οι θύτες, με τα αγόρια να έχουν την πρωτοκαθεδρία (3/1) και κυρίως σε περιστατικά σωματικής βίας, σε σχέση με τα κορίτσια, που εμπλέκονται σε περιστατικά λεκτικής βίας.
