Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης, συμμετείχε στη γuμνή φωτογράφηση γνωστών Θεσσαλονικέων για το περιοδικό Adore, με αφορμή την περσινή Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Aids…
Η φωτογραφία τότε δεν είχε συμπεριληφθεί στις σελίδες τους περιοδικού, ωστόσο, σήμερα, παρουσιάζεται σε έκθεση με ανάλογες φωτογραφήσεις, που έχει στηθεί στο δημαρχείο της Θεσσαλονίκης.
Ο συνασπισμός των “κορδομένων” χαρτογιακάδων δεξιών της Θεσσαλονίκης (Τζιτζικώστας-Γκιουλέκας-Άνθιμος-Ψωμιάδης) θα αισθάνονται, βλέποντας την παραπάνω φωτογραφία, τη θηλιά της γραβάτας τους να σφίγγει ακόμα περισσότερο τους ρυπαρούς λαιμούς τους. Επίσης τα εξυπνακίστικα σχόλια στα αρτηριοσκληρωτικά στέκια της Θεσσαλονίκης θα διαδέχονται το ένα το άλλο, αδυνατώντας να χωρέσουνι στο στενό ορίζοντά τους τα τατουάζ και το σκουλαρίκι του “πορνόγερου” δημάρχου, εκείνου του “ανθέλληνα” που θέλει να ξεπουλήσει στους μουσουλμάνους την πόλη “τους”.
Ο Μπουτάρης έχει ένα κοινό με τον Ομπάμα: Σε οποιοδήποτε άλλο Δήμο της χώρας να έβαζε υποψηφιότητα, θα εκλεγόταν περπατητά δήμαρχος, σε αντίθεση με την πόλη που τώρα διοικεί, την οποία για να την ξανακερδίσει από τον συντηρητισμό πρέπει να δώσει σκληρή μάχη. Η εκλογή Μπουτάρη από μόνη της ήταν μια επαναστατική επιλογή, ακατέργαστη, αγνή, “αφελής”, ριζοσπαστική και βλέποντας κανείς τον “over-sixties” δήμαρχο να εκθέτει γυμνά την προσωπικότητά του, προκαλεί συνειρμούς για το πόσο βαρετός, μονόχνωτος, “by the book” είναι ο Τσίπρας, που είναι και κοντά 30 χρόνια μικρότερος του.
Ο Μπουτάρης είναι προφήτης της προόδου και γι αυτό κινδυνεύει να μην τον καταλάβουν και να μην τον αποδεχτούν τώρα που είναι ενεργός. Ο Μπουτάρης ταυτόχρονα έχει μια αδιαμεσολάβητη προσωπικότητα, που την εκφράζει ακομπλεξάριστα, “εξωκειμενικά”, αυθόρμητα, όπως ακριβώς θα έπρεπε να κάνει κάθε νέος πολιτευτής, που οι πολιτικές του αρτηρίες δυστυχώς φράζουν από το λίπος του καθωσπρεπισμού, της υποκρισίας, του political correct. Ο Μπουτάρης διδάσκει το μήνυμα και τον συμβολισμό στην πολιτική, στην οποία μπορεί να μετέλθει ο κάθε άνθρωπος με απλότητα και “λαϊκότητα”, χωρίς να αποπροσανατολίζεται από τις κομματικές γραμμές που χαράσσονται από τις κατά τόπους κομματικές-πελατειακές γραφειοκρατίες.
Ο Μπουτάρης, όταν με το καλό αποσυρθεί από την πολιτική -και ελπίζουμε να αργήσει αυτή η μέρα- θα αφήσει πίσω μια και μοναδική κληρονομιά. Πως ο Κοροβέσης έλεγε στους “ανθρωποφύλακες” ότι για να αισθανθούμε ελεύθεροι θα πρέπει να σκοτώσουμε τον μπάτσο που κρύβουμε μέσα μας, έτσι και ο Μπουτάρης με το παράδειγμα του μας παροτρύνει να θέσουμε σε διαθεσιμότητα τον υποκριτοφύλακα που μας έχουν επιβάλει να μας φυλάει με όσους ασχολούμαστε με τα δημόσια πράγματα..
