Συνεχίζονται σήμερα οι εκδηλώσεις του 50ου Φεστιβάλ ΚΝΕ – «ΟΔΗΓΗΤΗ» στη Λάρισα με την πολιτική συγκέντρωση με ομιλητή το Θοδωρή Χιώνη μέλος του Π.Γ. της Κ.Ε του ΚΚΕ και τη μεγάλη συναυλία με το Β. Παπακωνσταντίνου
Χθες στο Φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε συζήτηση μετά από εισήγηση της Αλ. Παπαρήγα μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, για το πολιτικό σύστημα και για το αν είναι σήμερα επίκαιρος ο δρόμος της επαναστατικής αλλαγής. Τίτλος της ομιλίας: «100 χρόνια Λένιν. Είναι σήμερα επίκαιρος ο δρόμος της επαναστατικής αλλαγής;»
Πολλοί νέοι παρακολούθησαν με προσήλωση την ομιλία της κ. Παπαρήγα, σε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συζήτηση, που στο επίκεντρό της είχε την πραγματική διέξοδο για τον λαό.
Την συζήτηση άνοιξε ο Δαμιανός Μπαλασούλης, μέλος του ΚΣ και γραμματέας του ΤΣ Λάρισας της ΚΝΕ.
Μεταξύ άλλων η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε: «Όπως γνωρίζετε στις αρχές της χρονιάς η ΚΕ έδωσε στη δημοσιότητα τη Διακήρυξη για τα 100 χρόνια θανάτου του αθάνατου θεωρητικού και μαχητικού επαναστάτη Λένιν. Μέσα από τις σελίδες της Διακήρυξης αναβλύζει η απαίτηση:
Όλοι και όλες, κομμουνιστές και κομμουνίστριες, κάθε ηλικίας, οφείλουμε να κατανοούμε βαθιά μια από τις βασικές υποχρεώσεις μας απέναντι στην εργατική τάξη, τον βιοπαλαιστή λαό, τη νεολαία, να μελετάμε και να αφομοιώνουμε σε όλη τη ζωή μας την πάντα επίκαιρη διδασκαλία του Λένιν που απαιτεί ο καθημερινός μας αγώνας, εκτός από ηρωισμό και ανιδιοτέλεια να ξεχωρίζει και την ικανότητα, την επάρκεια, ώστε αυτός να κατευθύνεται προς την ανατροπή του καπιταλισμού, τη νίκη του σοσιαλισμού.(…)
Είμαστε απολύτως ρεαλιστές, έχουμε επίγνωση ότι υπάρχουν πολλοί και πολλές που ακούγοντας αυτά τα λόγια αναρωτιούνται για δύο τουλάχιστον πράγματα: Πρώτον κατά πόσο σήμερα είναι ρεαλιστικό να μιλάμε για σοσιαλισμό – κομμουνισμό αφού λίγο πριν το τέλος του 20ού αιώνα η σοσιαλιστική οικοδόμηση ανακόπηκε, πισωγύρισε στον καπιταλισμό και ένα δεύτερο ερώτημα μήπως το ΚΚΕ στο όνομα της πάλης για τον σοσιαλισμό υποτιμά τον αγώνα για την απόσπαση κάποιων παραχωρήσεων, έστω και μικρών κατακτήσεων που βελτιώνουν τη ζωή μας».
Για να κερδίσει ο λαός πρέπει να χάσει το κεφάλαιο
Η Αλ. Παπαρήγα πρόσθεσε ότι «το θέμα δεν είναι αν έχουν μεγάλη ζωτική σημασία οι αγώνες για τα άμεσα οξυμένα, δυσβάσταχτα προβλήματα που ζούμε. Έχουν και παραέχουν. Το θέμα είναι άλλο, ποιες προϋποθέσεις, ποιοι όροι απαιτούνται ώστε οι αγώνες να ασκούν τη μέγιστη δυνατή πίεση απέναντι στην εκάστοτε κυβέρνηση, στην καπιταλιστική εργοδοσία, στην αστική τάξη στην Ελλάδα, στην Ευρώπη.
Έχει, επομένως, αξία να σκεπτόμαστε τι εργατικό – λαϊκό κίνημα, ποια κοινωνική συμμαχία χρειάζεται για να αποσπαστούν κάποιες λύσεις, παίρνοντας υπόψη ότι η αστική τάξη και η πολιτική της εξουσία θα μεθοδεύσει να τις πάρει πίσω στην πορεία ή να υπονομεύσει την οποιαδήποτε δυναμική τους. Να, γιατί απαιτείται ο πάντα σημαντικός καθημερινός αγώνας να κλιμακώνεται, να κατευθύνεται στην επίλυση του βασικότερου πολιτικού προβλήματος που αφορά την εξουσία της αστικής ή της εργατικής τάξης, εννοείται υπέρ της δεύτερης.
Για να αποσπάσει ο λαός ακόμα και περιορισμένου χαρακτήρα κατακτήσεις, πρέπει να χάσει το κεφάλαιο, δεν γίνεται να κερδίζουν και οι δύο πλευρές ή να χάνουν και οι δύο το ίδιο. Στο στόχαστρο της κριτικής του λαού πρέπει να μπαίνει καθαρά και σταθερά η καπιταλιστική κερδοφορία, η στρατηγική του Ταμείου Ανάκαμψης, η “ψηφιακή και πράσινη” μετάβαση, η στρατιωτικοποίηση της οικονομίας της ΕΕ, οι δυσθεώρητοι εξοπλισμοί του ελληνικού κράτους, που δεν αφορούν την άμυνα της χώρας, αλλά τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ανάμεσα στο ευρωατλαντικό και ευρωασιατικό στρατόπεδο, τον πόλεμο που προωθούν και τα δυο ανταγωνιζόμενα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα.
Οι υπερεξοπλισμοί, που πληρώνει ο λαός, πάνε παρέα με το παζάρι συνθηκολόγησης στο Αιγαίο και στο Κυπριακό. (…) Αν λες ότι είσαι δημοκράτης, αντιφασίστας, αντιακροδεξιός, πατριώτης, ειρηνόφιλος, τότε λογικά πρέπει να είσαι, να προβληματίζεσαι, να γίνεσαι αντικαπιταλιστής και εχθρός του ιμπεριαλιστικού πολέμου».
Η επικαιρότητα του σοσιαλισμού
Τόνισε ότι «τον 20ό αιώνα ο σοσιαλισμός νίκησε σε ένα κύκλο χωρών, έγιναν τα πρώτα βήματα της οικοδόμησής του, δεν θα ήταν δυνατόν να γίνει αυτό το μεγάλο βήμα αν δεν είχε γεννηθεί ως αντικειμενική αναγκαιότητα και δυνατότητα. Το νέο, το καινούργιο δεν γεννιέται στο κενό, δεν προκύπτει από την ουτοπία.
Η ιστορία της ανθρωπότητας, η ιστορία της κοινωνικής εξέλιξης ανέδειξε την υποχρεωτικότητα περάσματος από το πρωτόγονο κοινοτικό στο δουλοκτητικό, από το δουλοκτητικό στο φεουδαρχικό, από το φεουδαρχικό στο καπιταλιστικό, από το καπιταλιστικό στο σοσιαλιστικό.
Αν χρειάστηκαν χιλιάδες χρόνια, αιώνες για το πέρασμα από ένα ιστορικά κατώτερο σε ένα ανώτερο κοινωνικό σύστημα, αυτό που έχει ιστορικά επιβεβαιωθεί είναι ότι σταδιακά συντομεύτηκε και συντομεύεται ο χρόνος, η πορεία είναι επιταχυνόμενη. Αυτό που έχει επιβεβαιωθεί ιστορικά αμετάκλητα είναι ότι το πέρασμα από το ένα κοινωνικό σύστημα στο άλλο δεν έγινε αυθόρμητα, μηχανιστικά, δεν ήταν ούτε είναι και θα είναι προϊόν αυτόματης κατάρρευσης και αυτοκαταστροφής, αλλά νομοτελειακή εξέλιξη της πάλης των τάξεων που σημαδεύει αναπόφευκτα το πέρασμα από ένα εκμεταλλευτικό σύστημα στο άλλο και τελικά το πέρασμα στον σοσιαλισμό – κομμουνισμό, δηλαδή στο σύστημα που καταργεί κάθε μορφή εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. (…)
Επανάσταση σημαίνει αλλαγή τάξης στην εξουσία, λόγου χάρη η τάξη των δουλοκτητών αντικαταστάθηκε από την τάξη των φεουδαρχών, η φεουδαρχική τάξη από την αστική, η αστική τάξη αντικαταστάθηκε από την εργατική. Αυτό είναι το νόημα της επανάστασης. Το λέμε γιατί σε αρκετές περιπτώσεις από τους ορκισμένους ταξικούς εχθρούς της επανάστασης, αλλά και τα συμβιβαστικά ρεύματα που εμφανίζονται στις γραμμές του κινήματος, ο όρος επανάσταση αλλοιώνεται, παραποιείται συνειδητά, τον φοβούνται και μόνο ως πολιτικό, επιστημονικό όρο».
Αυτό το σύστημα εδώ και πολλά χρόνια έχει γίνει πια ξεπερασμένο
Πολύτιμο συμπέρασμα, τόνισε η Αλέκα Παπαρήγα, είναι πως «δεν φθάνει να μιλάμε για την αναγκαιότητα και τη ρεαλιστικότητα νίκης του σοσιαλισμού αν δεν είμαστε όλοι και όλες σε θέση να απαντήσουμε στα δίκαια ερωτήματα και απορίες γιατί ανακόπηκε η σοσιαλιστική οικοδόμηση.
Νέα, σύγχρονη πείρα προκύπτει από την εξέλιξη του καπιταλιστικού συστήματος και τη συνεχή, ολόπλευρη και βαθιά αντιδραστικοποίησή του, από την εναλλαγή στην αστική εξουσία των φιλελεύθερων, σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων όλων των παραλλαγών. Νέα, ακόμα πιο πλούσια, πείρα από τον διαβρωτικό ρόλο του ρεφορμισμού και οπορτουνισμού όλων των αποχρώσεων. (…)
Από την άποψη αυτή η καθημερινή πάλη, για τους κομμουνιστές και κομμουνίστριες, για τους ριζοσπάστες και ανυπότακτους αγωνιστές και αγωνίστριες αποκτά και ένα ιδιαίτερο νόημα, εκτός από παράγοντας άμεσης παρέμβασης, εξελίσσεται και σε πεδίο πείρας και προετοιμασίας του αγώνα σε ανώτερο, όσο γίνεται πιο αποτελεσματικό, επίπεδο προετοιμασίας για τη νέα επαναστατική επίθεση του 21ου αιώνα. Όλοι και όλες μας, ανεξάρτητα της βιολογικής ηλικίας, είμαστε εμείς που βάλαμε και βάζουμε το δικό μας πετραδάκι, τη δική μας ψηφίδα στο μωσαϊκό του αγώνα για την απελευθέρωση ανθρώπου από άνθρωπο. Με τη γνώση και τη δράση γερά δεμένες μεταξύ τους, ο καθημερινός αγώνας καλλιεργεί την αντοχή, παρέχει νέα πείρα, επιβεβαιώνει τη βάσιμη ελπίδα για την αναγκαιότητα και τη ρεαλιστικότητα ανατροπής του καπιταλισμού, για τον σοσιαλισμό, κομμουνισμό. (…)
Η πραγματική ιστορία της ανθρωπότητας θα ξεκινήσει με την παγκόσμια νίκη του κομμουνισμού, τότε θα υπάρξει μια πραγματικά νέα ιστορική εποχή. Πρόκειται για αναγκαιότητα και δυνατότητα, πάνε μαζί. Η επικαιρότητα του σοσιαλισμού συνεπάγεται την αναγκαιότητα και σοσιαλιστικής επανάστασης που αποτελεί την κορυφαία φάση της κοινωνικής και πολιτικής σύγκρουσης που αναπτύσσεται μέσα στους ίδιους τους κόλπους του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό το σύστημα εδώ και πολλά – πολλά χρόνια έχει γίνει πια ξεπερασμένο, άρα απαιτείται συνολική ανατροπή του στις κατάλληλες συνθήκες, δηλαδή της επαναστατικής κατάστασης».
