Εκδήλωση των κλαδικών ΚΟΒ Λάρισας του ΚΚΕ
«Το εργατικό κίνημα στην πάλη του, στον σύγχρονο αγώνα του χρειάζεται να γράψει στις σημαίες του αιτήματα που να εκφράζουν τις σύγχρονες ανάγκες και τα δικαιώματα της εποχής».
Αυτό το μήνυμα έστειλε η εκδήλωση των κλαδικών ΚΟΒ Λάρισας του Κόμματος, με θέμα τις εξελίξεις στον εργάσιμο χρόνο, στην οποία μίλησε ο Γιάννης Πρωτούλης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.
Στην εκδήλωση έγιναν παρεμβάσεις από συνδικαλιστές που μετέφεραν την πείρα από τους κλάδους και τους χώρους δουλειάς.
Ο Γιάννης Πρωτούλης, αναφέρθηκε αρχικά στην συμμετοχή της χώρας στους δύο πολέμους που μαίνονται στην περιοχή, με μεγάλο κίνδυνο να γενικευτούν, τονίζοντας μεταξύ άλλων ότι «Ουκρανία και Μέση Ανατολή είναι στις φλόγες. Ο πόλεμος στην Παλαιστίνη επεκτείνεται, το Ισραήλ κάνει επέμβαση στον Λίβανο, χτυπάει το Ιράν, τη Συρία, την Υεμένη. Και σε όλα αυτά μεγαλώνει διαρκώς και η εμπλοκή της κυβέρνησης της ΝΔ με τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ και των άλλων αστικών δυνάμεων. Η βάση της Σούδας έχει γίνει το μεγαλύτερο ορμητήριο και συνάμα ο μεγαλύτερος μαγνήτης αντιποίνων από τα αντίπαλα στρατόπεδα. Αντίστοιχα το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, οι ΝΑΤΟικές εγκαταστάσεις σε όλη τη Θεσσαλία. Το αίτημα να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου και να απεμπλακεί η χώρα μας από τα πολεμικά σφαγεία πρέπει να δυναμώσει».
Τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων απαιτούν διευθέτηση και απλήρωτη δουλειά
Στη συνέχεια ο Γιάννης Πρωτούλης τόνισε ότι, «για το ΔΝΤ, την ΕΕ και το κεφάλαιο είναι μονόδρομος η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, με παράταση του εργάσιμου χρόνου και του εργασιακού βίου, αλλά και περισσότερη “ενσωμάτωση” μεταναστών ως ακόμη φτηνότερης εργατικής δύναμης. Οι “διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις” όπως τις λένε. Ας δούμε μερικές τέτοιες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις οι οποίες στον πυρήνα τους έχουν το στόχο “φτηνού και ευέλικτου εργαζόμενου”, στον παγκόσμιο ανταγωνισμό που έχουν με τους βασικούς τους ανταγωνιστές την Κίνα, την Ινδία και τις αναδυόμενες καπιταλιστικές δυνάμεις.
Ο στόχος για φθηνούς και ευέλικτους εργαζόμενους γίνεται πράξη αφενός με την επίθεση στους μισθούς αφετέρου με την πλήρη ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας, με βασικό στόχο την αύξηση του χρόνου απλήρωτης εργασίας.
Στη χώρα μας από το 2010 πετσόκοψαν όλοι μαζί ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ τους μισθούς πάνω από 45%.
Επίσημα η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ- ακροδεξιού ΛΑΟΣ, το 2012 με ΠΥΣ σε ένα βράδυ, μείωσε τον κατώτερο μισθό κατά 22% και 32% για τους νέους εργαζόμενους.
Καταργήθηκαν όλες σχεδόν οι κλαδικές συμβάσεις εργασίας. Φέτος έχουν υπογραφεί μόνο 8 και 2 έχουν γίνει υποχρεωτικές, το 2009 υπήρχαν 126!
Τα αφεντικά με τις περίφημες “ενώσεις προσώπων”, που νομοθέτησε το ΠΑΣΟΚ, κατέβασαν πάνω από 1000 επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις εργασίας στο επίπεδο του κατώτερου μισθού δηλαδή τα 586 ευρώ μεικτά.
Ας δούμε ορισμένα για το τι ισχύει σήμερα:
Πρώτον, εξακολουθεί να “απαγορεύεται” η συλλογική διαπραγμάτευση για την Εθνική Γενική ΣΣΕ, αφού αντικαθίσταται από έναν αλγόριθμο.
Δεύτερον, η κυβέρνηση απορρίπτει κάθε συζήτηση για επαναφορά της αρχής της ευνοϊκότερης σύμβασης. Έτσι, η εργοδοσία θα μπορεί να παρακάμπτει όποια ΣΣΕ εκτιμά ότι της «κοστίζει» περισσότερο.
Τρίτον, απορρίπτει την επαναφορά της μετενέργειας των ΣΣΕ, δίνοντας το ελεύθερο στην εργοδοσία να τις τινάζει στον αέρα με τη λήξη τους.
Τέταρτον, εξακολουθεί να μην επιβάλλει την υποχρεωτικότητα σε κλαδικές ΣΣΕ, επιτρέποντας στην εργοδοσία να παραβιάζει ακόμα και όσες ΣΣΕ έχουν υπογραφεί.
Πέμπτον, απορρίπτει την επαναφορά των τριετιών για όλους τους εργαζόμενους που τις δικαιούνται αναδρομικά, “κλέβοντας” τις προσαυξήσεις και παραπέμποντας στο …2027.
Αυτός είναι ο λόγος που μόλις προχθές εν μέσω δυναμικών απεργιακών κινητοποιήσεων η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα με συνοπτικές διαδικασίες απέρριψαν την πρόταση νόμου του ΚΚΕ για την επαναφορά των ΣΣΕ, το 13 και 14 μισθό για το δημόσιο».
«Ο πραγματικός χρυσός είναι ο εργάσιμος χρόνος»
Μιλώντας για το ξεχείλωμα του εργάσιμου χρόνου ανέφερε μεταξύ άλλων τα εξής:
«”Ο πραγματικός χρυσός είναι ο εργάσιμος χρόνος. Πάνω σ’ αυτόν πατάνε για να βγάζουν περισσότερα κέρδη”. Η φράση ανήκει σε συνδικαλιστή της “Ελληνικός Χρυσός” στη Χαλκιδική, εκεί που οι εργαζόμενοι έδωσαν μια μεγάλη απεργιακή μάχη νικηφόρα για το ωράριο και τους μισθούς τους.
Και είναι αρκετά διαφωτιστική ως προς το για ποιον λόγο κυβερνήσεις, ΕΕ και επιχειρηματικοί όμιλοι χτυπάνε αλύπητα εδώ και χρόνια τον σταθερό εργάσιμο χρόνο, αφού μέσα από την πλήρη ελαστικοποίηση του, τη μεγέθυνση των απλήρωτων ωρών δουλειάς, γιγαντώνεται η κερδοφορία του κεφαλαίου.
Οι Έλληνες καπιταλιστές χρόνια τώρα προσπαθούν να περάσουν τέτοια μέτρα που από κοινού έχουν συναποφασίσει στην ένωσή τους, την ΕΕ.
Μάλιστα είχαν βγάλει και βιβλίο τη Λευκή Βίβλο και ορισμό την περίφημη Flexicurity “ευελιξία και ασφάλεια”.
Στις ευρωπαϊκές οδηγίες και στις βέλτιστες τάχα ευρωπαϊκές πρακτικές έχουν ως κοινό σημείο αναφοράς την οδηγία 88/2003, την οδηγία δηλαδή που αποκαλεί κανονικότητα τις 13 ώρες εργασίας τη μέρα! Το 2011 με το πρώτο μνημόνιο έφεραν την οδηγία και την έκαναν νόμο, σε πρώτη φάση για 10ωρη δουλειά. Υπογράφοντες υπουργοί αυτού του εκτρώματος κεντρικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ τότε, μετά στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ένα νοσηρό κατασκεύασμα το οποίο μετρά την εργασία και την ανάπαυση όχι στις 24 ώρες που έχει η μέρα αλλά σε “περίοδο αναφοράς” βδομάδας ή και μηνών!
Οι άνθρωποι όμως δεν είναι μηχανές ούτε ρομπότ. Πρέπει μέσα στο 24ωρο να κοιμούνται, να αναπαύονται, να τρέφονται και φυσικά πρέπει μέσα στη μέρα να έχουμε ελεύθερο χρόνο για να βλέπουμε τα παιδιά μας, έχουμε δικαίωμα στην μόρφωση και τον πολιτισμό, αλλά και στην συμμετοχή στην κοινωνική και πολιτική ζωή.
Σε αυτά τα μέτρα ήρθε και “κούμπωσε” η “ψηφιακή κάρτα εργασίας”, ο χαρακτήρας της οποίας αποκαλύφθηκε σε όλο του το “μεγαλείο” με την “ερμηνευτική εγκύκλιο” του υπουργείου Εργασίας και την εφαρμογή της στην πράξη που αποτελεί εργαλείο εφαρμογής του “ενεργού” και “ανενεργού” χρόνου αφαιρώντας ακόμα και τα διαλείμματα!
Η 6ήμερη εργασία είναι το επόμενο αντεργατικό μέτρο που εφαρμόζεται από τον άλλο εκτρωματικό νόμο που ψήφισε η ΝΔ το 2023 (νόμος Γεωργιάδη). Η “μούφα” του 4ήμερου, ένας ακόμα δρόμος για τη δουλειά – λάστιχο».
Μιλώντας για τη δράση των δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας, επισήμανε μεταξύ άλλων ότι «τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, σε μία ακόμα προσπάθεια να ξεπλύνουν την ΕΕ και τη στρατηγική του κεφαλαίου λένε ότι “Μόνο στην Ελλάδα έρχεται το 6ήμερο ενώ στην ΕΕ καθιερώνεται το 4ήμερο”. Τα ίδια λένε και για την ευρωπαϊκή οδηγία ότι τάχα υποχρεώνει την κυβέρνηση να νομοθετήσει με στόχο το 80% των εργαζομένων να καλύπτεται από συμβάσεις ενώ σήμερα δεν καλύπτεται ούτε το 20%!
Αυτό που κρύβουν για το 4ημερο είναι ότι πρόκειται για μία ακόμα μορφή “διευθέτησης” του εργάσιμου χρόνου, όπου οι εργαζόμενοι δεσμεύονται να “βγάζουν τη δουλειά” μίας βδομάδας σε λιγότερες μέρες, αλλά περισσότερες ώρες την ημέρα, ανεβάζοντας την παραγωγικότητα, πολλαπλασιάζοντας την υπερεργασία και φτάνοντας στα όριά τους, χωρίς φυσικά συνολικά πρόσθετες αμοιβές.
Έτσι λοιπόν και στην “Ελληνικός Χρυσός”, σε μία από τις εργολαβίες της η εργοδοσία απαίτησε από το προσωπικό να δουλεύει 12ωρα για 4 μέρες τη βδομάδα, γιατί έτσι έκρινε ότι τη συμφέρει περισσότερο από άποψη παραγωγικότητας και συνεχούς λειτουργίας των ορυχείων!
Αυτό είναι το περιβόητο “τετραήμερο”, που πατάει πάνω στις ευρωπαϊκές Οδηγίες και στους αντεργατικούς νόμους της “διευθέτησης”.
Αυτή η απαίτηση ξεσήκωσε τους μεταλλωρύχους και ξεκίνησαν τη μεγάλη τους απεργία, η οποία εξελίχθηκε σε έναν ιστορικό αγώνα για τη Χαλκιδική, με διεκδικήσεις και για τις Συμβάσεις, για τους μισθούς. Έναν ιστορικό αγώνα και για το ζήτημα των εργατικών διεκδικήσεων στον εργάσιμο χρόνο για αυτό και θάφτηκε από τα ΜΜΕ των καπιταλιστών, δεν βρήκε ούτε καν μία ανακοίνωση συμπάθειας από τα κόμματα της Ε.Ε.
Αντίστοιχη προσπάθεια στη χώρα μας έγινε και στον κολοσσό PwC (παροχής λογιστικών και ελεγκτικών υπηρεσιών), που πριν μερικούς μήνες διαφήμιζε ότι “πρωτοπορεί εισάγοντας τετραήμερη εργασία” και μάλιστα “χωρίς καμία μεταβολή στο μηνιαίο εισόδημα ή στα εργασιακά προνόμια”.
Η αλήθεια βέβαια αποκαλύφθηκε από το γεγονός ότι αυτή η “καινοτόμα ρύθμιση” αφορούσε τους εργαζόμενους που δούλευαν έως τρία χρόνια στο ελεγκτικό τμήμα και ήταν υποχρεωμένοι να παρακολουθούν και να δίνουν εξετάσεις για πιστοποιήσεις. Αυτοί λοιπόν κλήθηκαν να δουλεύουν 4 αντί για 5 μέρες και 32 αντί για 40 ώρες τη βδομάδα για 6 μήνες τον χρόνο, από Ιούλη έως Δεκέμβρη. Με το μέτρο αυτό, λοιπόν, που η εργοδοσία βάφτισε “τετραήμερη εργασία”, ουσιαστικά υποχρέωνε τους εργαζόμενους να παρακολουθούν τα μαθήματα εκτός εργάσιμου χρόνου και μάλιστα απλήρωτοι!»
Η βασική ουσία του εκμεταλλευτικού συστήματος, η «νόμιμη» κλοπή των εργαζομένων από τους καπιταλιστές
Στη συνέχεια ο Γιάννης Πρωτούλης, επισήμανε ότι «από τα πρώτα βήματά του, το εργατικό κίνημα έβαλε στο επίκεντρο της πάλης το ζήτημα του εργάσιμου χρόνου. Το έργο του επιστημονικού σοσιαλισμού των Κ. Μαρξ και Φρ. Ενγκελς φώτισε στα μέσα του 19ου αιώνα την πραγματικότητα που κρυβόταν πίσω απ’ αυτήν την πάλη. Με το έργο τους αποκάλυψαν το μηχανισμό της υπεραξίας, το γεγονός δηλαδή ότι η εργατική δύναμη είναι ένα εμπόρευμα που η κατανάλωσή του δημιουργεί αξία μεγαλύτερη από την αξία του και ότι αυτός ο μηχανισμός βρίσκεται στον πυρήνα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Οι εργαζόμενοι λαμβάνουν ένα πολύ μικρό μέρος με τη μορφή του μισθού και της κοινωνικής ασφάλισης, το υπόλοιπο, την υπεραξία, το καρπώνεται ο καπιταλιστής.Η καθιέρωση του 8ωρου ως αποτέλεσμα μακρόχρονων αγώνων της εργατικής τάξης, ως αποτέλεσμα της ανόδου και πολιτικής χειραφέτησης του εργατικού κινήματος, πολύ περισσότερο μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 και την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, ήταν μια σημαντική νίκη για το εργατικό κίνημα, που βεβαίως δεν αναίρεσε τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
Στην Ελλάδα νομοθετήθηκε με τον νόμο 2269/1920 ο οποίος ενσωμάτωνε την απόφαση του διεθνούς γραφείου εργασίας του 1919. Να σκεφτούμε ότι για πρώτη φορά στη χώρα μας το αίτημα για “8 ώρες εργασία, 8ώρες ανάπαυση και 8 ώρες για ότι θέλουμε” γράφτηκε το 1894 στο Λαύριο! Πριν αρκετές δεκαετίες είχε υπολογιστεί επιστημονικά ότι ο κοινωνικός χρόνος εργασίας που είναι αναγκαίος για την αναπλήρωση της μυικής και πνευματικής δύναμης που ξοδεύουν οι εργάτες, για τα μέσα της επιβίωσης της δικής τους και της οικογένειάς τους και την συντήρηση και ανάπτυξη της κοινωνίας δεν ξεπερνούσε τις τρεις ώρες δουλειάς στα μεγάλα εργοστάσια.
Αυτές οι ώρες δουλειάς στις σύγχρονες τότε επιχειρήσεις ήταν υπεραρκετές για να πληρώνονται οι μισθοί, οι κοινωνικές παροχές και η κοινωνική ασφάλιση για τους εργαζόμενους. Οι υπόλοιπες ώρες μέχρι το 8ωρο ήταν απλήρωτη δουλειά που πήγαινε στον καπιταλιστή.
Ας φανταστούμε πόσο μεγαλώνει και η απόλυτη υπεραξία με την αύξηση των ωρών εργασίας σε 13ωρο – 6μερο – 78ωρο!
Πόσο μεγαλώνει και η σχετική υπεραξία με την είσοδο νέων τεχνολογιών στην παραγωγή και την εκτίναξη της εντατικοποίησης! Όλοι μείναμε πέρυσι άφωνοι βλέποντας στην τηλεόραση να χτίζουν ένα τεράστιο νοσοκομείο 1000 κρεβατιών στην Κίνα μέσα σε μόλις 6 μέρες».
Δυναμώνουμε τον αγώνα για μια ζωή με δικαιώματα, χωρίς εκμετάλλευση!
Καταλήγοντας ο Γιάννης Πρωτούλης τόνισε: «20 Νοέμβρη στη Γενική Απεργία με το σύνθημα “Λεφτά για μισθούς υγεία, παιδεία, έξω η Ελλάδα από του πολέμου τα σφαγεία”. Με συνέχεια στην κλιμάκωση της πάλης.
Όλα εξαρτώνται από τη μαζική αποφασισμένη δράση των εργαζομένων που ξέρουν τι θέλουν. Αυτό το βλέπουμε ζωντανά μπροστά μας.
Ο δρόμος υπεράσπισης της ζωής μας είναι η οργάνωση και η ενίσχυση του ρεύματος αμφισβήτησης που μπορεί να δυναμώσει και να εκφραστεί ολόπλευρα μόνο με την στήριξη στο ΚΚΕ, την συμπόρευση στον αγώνα με τα μέλη και τους φίλους του.
Στο αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο που στήθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια συμφωνούν τα αστικά κόμματα. Συμφωνούν και στο ευρύτερο πλαίσιο για τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης με τις συμμαχίες τους σε ΕΕ και ΝΑΤΟ το οποίο θεωρούν μονόδρομο. Συμφωνούν και τα στελέχη τους που δρουν στο συνδικαλιστικό κίνημα και συγκροτούν τις ηγεσίες σε ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ και έχουν παίξει πολύ βρώμικο ρόλο για να υπονομεύσουν την απάντηση των εργαζόμενων τόσο στην πάλη όσο και στο περιεχόμενό της.
Αυτός είναι ο λόγος που αναζητούν όχι αντιπολίτευση επί της ουσίας, γιατί αυτή υπάρχει και είναι το ΚΚΕ και μέσα και κυρίως έξω από τη Βουλή, αλλά αναζητούν ένα νέο διαχειριστή στο δοσμένο πλαίσιο που να μπορεί να ενσωματώσει την δυσαρέσκεια.
Αυτό είναι και το αδιέξοδό τους. Δεν μπορούν να ενσωματώνουν με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν μέχρι τώρα. Έφτασαν να εμφανίζουν ξανά από το πρωί ως το βράδυ, με προκλητική προβολή, ως αντιπολίτευση το ΠΑΣΟΚ. Λες και είμαστε στη χώρα των λωτοφάγων! Αυτό το αδιέξοδο του αστικού πολιτικού συστήματος ο λαός μας δεν πρέπει να το φοβηθεί αλλά να το αξιοποιήσει στην αντεπίθεση του.
Σήμερα αποδεικνύεται ότι το εργατικό κίνημα στην πάλη του, στον σύγχρονο αγώνα του χρειάζεται να γράψει στις σημαίες του αιτήματα που να εκφράζουν τις σύγχρονες ανάγκες και τα δικαιώματα της εποχής, δίνοντας και σήμερα τη μάχη για τον εργάσιμο χρόνο, για μείωση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας με 7ωρο πενθήμερο 35ωρο για ελεύθερο δημιουργικό ελεύθερο χρόνο, για μόρφωση και πολιτισμό, συμμετοχή στην κοινωνική πολιτική ζωή, ποιοτικές διακοπές, για νέες κατακτήσεις και δικαιώματα.
Ταυτόχρονα δεν μπορούμε παρά να επισημάνουμε την επικαιρότητα του κειμένου του Ενγκελς από τη μακρινή Πρωτομαγιά του 1881:
“Δίκαιος μισθός για δίκαιη εργάσιμη ημέρα! Πολλά θα μπορούσε να πει κάποιος και για τη δίκαιη εργάσιμη μέρα, δικαιοσύνη που είναι ίδια και απαράλλαχτη με τη δικαιοσύνη για το μισθό. Αλλά αυτό είμαστε αναγκασμένοι να το αφήσουμε για κάποια άλλη φορά. Από τα παραπάνω, γίνεται απολύτως ξεκάθαρο ότι το παλιό σύνθημα έφαγε τα ψωμιά του και είναι αμφίβολο αν μας κάνει για σήμερα. Η δικαιοσύνη της πολιτικής οικονομίας, όσο η τελευταία εκφράζει πιστά τους νόμους, με τους οποίους διοικείται η σημερινή κοινωνία, είναι η δικαιοσύνη που τάσσεται εξολοκλήρου με τη μια πλευρά. Με την πλευρά του κεφαλαίου. Ας θάψουμε λοιπόν για πάντα το παλιό σύνθημα και ας το αντικαταστήσουμε με το εξής: Τα μέσα εργασίας – πρώτες ύλες, φάμπρικες μηχανές – στην ιδιοκτησία των ίδιων των εργατών”. (Φρ. Ενγκελς, άρθρο στην εφημερίδα “Labour Standard”, 1-2 Μάη 1881)».
