Να ζει κανείς ή να μη ζει;

Της Ελένης Ανδριοπούλου*

«Οικονομική κρίση ή ηθική αποδόμηση;». Έτσι γράφτηκε ως τίτλος σε άρθρο για την κατάντια του Δρομοκαϊτείου (Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αθηνών), δυστυχώς όμως ταιριάζει παντού στις μέρες μας.. Και για να τοποθετηθεί ακόμα πιο σωστά το ερώτημα, μέχρι ποιόν βαθμό μπορεί η οικονομική κρίση να χρησιμοποιείται ως πολιτικό άλλοθι…για την επικράτηση της δεοντολογικής παρανομίας και της ηθικής αποδόμησης της κοινωνίας μας; Παρακολουθούμε κατακτημένα δεκαετιών να χάνονται το ένα μετά το άλλο, να γίνονται περικοπές στην παιδεία, στην υγεία, στα δημοκρατικά δικαιώματα, στη δικαιοσύνη. Περικοπή ακόμα και αυτών των εξευτελιστικά χαμηλών επιδομάτων ανεργίας κατά 500 εκατομμύρια ευρώ το 2012… Καθηγητές που τρέχουν σε 4 και 5 σχολεία καθημερινά για τη συμπλήρωση του ωραρίου τους. Μαθητές που επαναστατούν για την γενικευμένη καταστολή και την απειλή του εισαγγελέα εν όψει καταλήψεων, γονείς που ανησυχούν γιατί δεν ξέρουν αν αύριο θα υπάρχει πετρέλαιο στα σχολεία για να ζεσταθούν τα παιδιά τους και που βέβαια πληρώνουν φροντιστήρια σωρηδόν. Γιατροί που παρομοιάζουν το ΕΣΥ με «προθανάτια κατάσταση», πρόσφυγες εξαθλιωμένοι που περιμένουν χρόνια για άσυλο επιβιώνοντας παράνομα, ανεργία συνεχώς αυξανόμενη, εγκληματικότητα επίσης, αγρότες απελπισμένοι, τσιγγάνοι εγκαταλελειμμένοι, φυλακές γεμάτες με υπόδικους έως 18 μήνες και τοξικομανείς. «Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλο τα ίδια μένουν» είπε ο στιχουργός, έχοντας πραγματικά πολύ δίκιο. Τα πάντα σχεδόν σε αυτή τη χώρα μοιάζουν με στάσιμα νερά, που όσο περισσότερο μένουν στην ίδια θέση, τόσο περισσότερο «βρωμάνε»…

Όμως όλο αυτό βέβαια είναι μονάχα το αποτέλεσμα πολιτικών που έχουν ακολουθηθεί τα τελευταία χρόνια. Για να πάρουμε ένα από τα παραπάνω παραδείγματα, όταν για χρόνια δεν έχεις κάνει τίποτα ως πολιτεία για την υποβάθμιση του κέντρου της Αθήνας και ούτε φυσικά για να δώσεις λύσεις στο μεταναστευτικό, είναι φυσικό επόμενο σήμερα η εν λόγω περιοχή να είναι χωρίς υπερβολή «ένα καζάνι που βράζει». Πάραυτα, πριν από λίγες μέρες τέθηκε ένα δίλημμα στον ελληνικό λαό από τον πρωθυπουργό. Ο κ. Παπανδρέου με απλά λόγια, μας κάλεσε να ψηφίσουμε υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ προκειμένου ως πολίτες να επιβεβαιώσουμε την ανοχή μας στην πολιτική του. Το δίλημμα αυτό όμως του πρωθυπουργού, μπορεί άριστα να παρομοιαστεί με εκείνο το ρητορικό του «να ζει κανείς ή να μη ζει..».

Ας μην ξεχνάμε όμως και ότι προηγήθηκαν 5 χρόνια διακυβέρνησης της Ν.Δ., που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στο σημερινό αποτέλεσμα της ηθικής αυτής αποδόμησης που ζούμε. Μπορεί να άλλαξαν τα πρόσωπα σε μια προσπάθεια ανανέωσης του κόμματος, η ουσία της πολιτικής όμως παραμένει ίδια και είναι αυτή που κρατούσε το τιμόνι της χώρας αυτά τα τελευταία χρόνια, σε έναν δρόμο που οδηγούσε στο γκρεμό. Όπως επίσης δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τη στήριξη του ΛΑΟΣ στις πολιτικές των δυο κομμάτων, αλλά και την τεράστια συνεισφορά του στο ρατσιστικό και μισαλλόδοξο κίνημα που μαστίζει τη χώρα. Και μέσα σε αυτό το πολιτικό σκηνικό μια Αριστερά που διαρκώς δοκιμάζεται, αποτελεί όμως και τη μοναδική διέξοδο σε μια κοινωνία διαφορετική, ανθρώπινη…

Εάν υποστηριχθούν αριστερά ψηφοδέλτια στην περιφέρεια και τους δήμους, έχουμε μια ελπίδα.. Ελπίδα ότι σύντομα κάποιοι άνθρωποι της Αυτοδιοίκησης θα πουν «όχι» στις επιλογές του μνημονίου και θα παλέψουν για να υπάρξει ανάπτυξη και νέες θέσεις εργασίας προκειμένου να καταπολεμηθεί η ανεργία, η διαφθορά, οι αιτίες που οδηγούν την κοινωνία στην αυξημένη εγκληματικότητα και την εξαθλίωση. Ελπίδα ότι το «Βοήθεια στο Σπίτι» θα συνεχίσει να υπάρχει εξυπηρετώντας εκατοντάδες μοναχικούς ηλικιωμένους, ότι ο ξενώνας προσφύγων στη Θεσσαλονίκη θα συνεχίσει να λειτουργεί προσφέροντας τις υπηρεσίες του σε δεκάδες οικογένειες που έχουν ανάγκη από διεθνή προστασία ανοίγοντας το δρόμο και για τη δημιουργία άλλων, ότι τα σχολεία μας και η εκπαίδευση σε αυτά θα είναι δημόσια και δωρεάν χωρίς την επέμβαση οποιουδήποτε χορηγού ιδιώτη που θα θελήσει επακολούθως να επιβάλλει τις δικές του αντιλήψεις (όποιες κι αν είναι αυτές), ότι τα Νοσοκομεία και τα Κέντρα Υγείας θα πάψουν επιτέλους να ασθενούν, προσφέροντας στους πολίτες πραγματική δημόσια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη… Ως Συνασπισμός έχουμε ήδη προτείνει:

Την υιοθέτηση ενός εκτεταμένου προγράμματος δημοσίων επενδύσεων για την κατασκευή κοινωνικών υποδομών το οποίο μπορεί να δημιουργήσει δεκάδες χιλιάδες επιπλέον θέσεις εργασίας.
Την για τα επιδοτούμενα από δημόσιους ή κοινοτικούς πόρους καθιέρωση ρήτρας απασχόλησης σε επενδυτικά σχέδια του ιδιωτικού τομέα, σύμφωνα με την οποία η ενίσχυσή τους αυτή θα πρέπει να συνοδεύεται από την υποχρέωση δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας.
Την υιοθέτηση ενός φιλόδοξου σχεδίου με στόχο τον οικολογικό μετασχηματισμό του συνόλου της οικονομίας. Αυτό θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας σε τομείς της λεγόμενης πράσινης οικονομίας.