Δύο χρόνια πέρασαν από εκείνη τη νύχτα που σημάδεψε τις ζωές μας. Δύο χρόνια από τη στιγμή που η χώρα πάγωσε μπροστά στην ανείπωτη τραγωδία. Νέοι άνθρωποι, γεμάτοι όνειρα και ζωή, δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους. Ταξίδευαν με ελπίδα, και όμως το ταξίδι τους κόπηκε απότομα, άδικα, βάναυσα.
Σήμερα, οι μαθητές του Γυμνασίου Φαλάνης στέκονται ενωμένοι, κρατώντας τη μνήμη αυτών των παιδιών ζωντανή. Με μια εικόνα, μια απλή αλλά βαθιά συμβολική φωτογραφία, στέλνουν το μήνυμα ότι δεν ξεχάσαμε. Ότι δεν θα ξεχάσουμε. Η φωτογραφία τους δεν είναι μόνο ένας φόρος τιμής· είναι μια υπόσχεση. Υπόσχεση πως οι φωνές εκείνων που έφυγαν θα συνεχίσουν να ακούγονται, πως η θλίψη μας θα γίνει δύναμη, πως το φως της μνήμης τους δεν θα σβήσει ποτέ.
Σε μια εποχή που οι πληγές μοιάζουν να κλείνουν γρήγορα, τα παιδιά της Φαλάνης δείχνουν πως η αληθινή μνήμη δεν είναι απλώς θλίψη· είναι μια πράξη αγάπης και ευθύνης. Γιατί αυτοί που χάθηκαν δεν είναι απλώς αριθμοί. Ήταν φίλοι, αδέρφια, παιδιά, συμφοιτητές. Ήταν το μέλλον που δεν πρόλαβε να έρθει.
Σκύβουμε το κεφάλι μπροστά στη σιωπή τους, αλλά σηκώνουμε το βλέμμα με την υπόσχεση πως θα θυμόμαστε πάντα.
