Μόνο που δεν είναι Έλληνες. Συναντήσαμε στην Αίγινα μια παρέα που περπάτησε με τα πόδια από τη Σουηδία μέχρι την Ελλάδα στα πλαίσια του εκπαιδευτικού προγράμματος Classroom Alive…
Οι φοιτητές γνωρίστηκαν το 2010 κατά τη διάρκεια του Youth Initiative Program και διατήρησαν τη φιλία τους ακόμα και όταν ο καθένας από τους τρεις βρισκόταν σε διαφορετικές ηπείρους. Η ιδέα για το Classroom Alive προέκυψε το 2012. Τα στενά ακαδημαϊκά πλαίσια και τα υψηλά δίδακτρα ήταν οι λόγοι που τους οδήγησαν να ακολουθήσουν έναν διαφορετικό τρόπο εκπαίδευσης. Η ιδέα ενός συνηθισμένου πανεπιστημίου δεν ήταν ιδανική κυρίως για τον Caleb. Έτσι, αποφάσισαν να περπατήσουν σε όλη την Ευρώπη για έξι μήνες προσεγγίζοντας τις σπουδές τους με πιο βιωματικό τρόπο. Κάθε ένα μέλος της ομάδας έχει και ένα διαφορετικό αντικείμενο μελέτης (μακροοικονομία, κινηματογράφηση, διατροφή κ.α.), το οποίο σχηματίζεται από τις ερωτήσεις και τα ενδιαφέροντα των υπόλοιπων συμμετέχοντων και εμπλουτίζεται από τις διαφορετικές πραγματικότητες που συναντούν σε κάθε σταθμό.
Κύρια βάση του Classroom Alive είναι το περπάτημα και αποτελεί ένα μοναδικό μέσο να προσεγγίσουν την ερευνά τους και να αντιληφθούν τον κόσμο. Εμπνευσμένος από την περιπατητική σχολή του Αριστοτέλη, ο πυρήνας του πρότζεκτ αποτελεί για τους δημιουργούς του ευκαιρία ώστε να επιβραδύνουν οι φοιτητές τους ρυθμούς τους και να εμβαθύνουν στις σκέψεις και τις εργασίες τους. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας δίνεται η δυνατότητα μίας πιο φυσικής συζήτησης και μίας πιο εποικοδομητικής ανταλλαγής απόψεων.
Στην Αίγινα συναντήσαμε 11 μέλη, ενώ όπως μας είπε ο Manik, από την αρχή του ταξιδιού στις 24 Μαΐου στη Järna της Σουηδίας μέχρι σήμερα έχουν συμμετάσχει στο πρότζεκτ περισσότερα από 30 άτομα. Μεγαλύτερη σημασία όμως για τους ίδιους, πέρα από την ενεργή συμμετοχή διαφόρων φοιτητών κατά τη διάρκεια των ανοιχτών εβδομάδων, είχε η συμπαράσταση του κόσμου είτε αυτή ήταν οικονομική είτε ηθική. Όπως μας εξήγησε ο Caleb και ο Mathijs, αρχικά είχαν συγκεντρώσει ένα μικρό ποσό γύρω στις 2000 ευρώ, το οποίο όμως δεν ήταν αρκετό και δεν κάλυπτε όλο το χρονικό διάστημα που είχαν σχεδιάσει. Κατά τη διάρκεια όμως του ταξιδιού τους ενισχύθηκαν οικονομικά από διάφορους ιδιωτικούς οργανισμούς και ιδιώτες που αγάπησαν το εγχείρημά τους. Φυσικά, όσο ο καιρός περνούσε, όσοι συμμετείχαν προσέφεραν κι αυτοί τον οβολό τους, για κάθε άτομο όμως, λέει ο Mathijs, είχαν υπολογίσει ένα ποσό των 300 ευρώ ανά μήνα.
“Η επιλογή Σουηδία – Ελλάδα δεν έγινε τυχαία”, λέει ο Mathijs. Έχοντας ζήσει στις βόρειες χώρες της γηραιάς ηπείρου θέλησε να δει την πραγματικότητα των χωρών που βρίσκονται σε κρίση από κοντά. “Τίποτα δεν είναι τελικά όπως ακούγεται στις ειδήσεις, όπως το βλέπεις στις τηλεοράσεις”, μας λέει. Η “κάθοδος” λοιπόν, ήταν προσχεδιασμένη. Όπως οι ίδιοι παρατηρούν οι διαφορές στην κουλτούρα, στον τρόπο ζωής και στο σύστημα διακυβέρνησης της κάθε χώρας είναι έντονες. Ένα πράγμα ήταν μονάχα κοινό και στις 10 χώρες που επισκέφτηκαν. Η φιλοξενία. Παντού, βρισκόταν κάποιος είτε για να τους στηρίξει ηθικά και να τους πει πόσο ιδιαίτερο είναι αυτό που κάνουν είτε για να τους προσφέρει φαγητό και ό,τι άλλο είχαν ανάγκη. Η φιλοξενία των ίδιων μάλιστα ήταν ξεχωριστή. Από την πρώτη στιγμή, μας προσέφεραν καφέ, ακόμα κι αν δεν ανήκει στα πράγματα που απολάμβαναν συνεχώς, με ενθουσιασμό προσφέρθηκαν να μας ξεναγήσουν στην ιδιαίτερη τριώροφη κατοικία και στο τέλος μας κάλεσαν και στο μεσημεριανό τους τραπέζι. Η άνεση που είχαν ήταν αξιοπρόσεχτη, αν και είναι κάτι που προκύπτει φυσικά μετά από μία συγκατοίκηση με πολλά άτομα. Ντυμένοι πρόχειρα, κυκλοφορούσαν ξυπόλητοι, χόρευαν και τραγουδούσαν ενώ μαγείρευαν.
Παρατηρώντας τους κανείς σκέφτεται ότι πρόκειται για ένα μικρό κοινόβιο, κι όταν τους ζεις, η χαλαρότητα, η ανεμελιά και η έντονη αγάπη που τρέφουν για τη φύση σε κάνει να πιστεύεις ότι απέναντί σου έχεις μία εξελιγμένη μορφή χίπιδων. Κι ενώ τίποτα γύρω τους δεν είναι σταθερό και οι δρόμοι είναι το σπίτι τους, το διάβασμα και η μελέτη είναι αναπόσπαστα κομμάτια της καθημερινότητάς τους. Βοηθοί είναι οι υπολογιστές ή τα tablets τους καθώς είναι ιδιαίτερα δύσκολο να κουβαλήσουν σε έντυπη μορφή τη βιβλιογραφία που χρειάζονται.
Οι περισσότεροι, ήταν καθισμένοι είτε σε ένα τραπεζάκι στην αυλή είτε σε έναν κορμό δέντρου, άλλωστε το γεγονός ότι σε έναν από τους σταθμούς τους στην Ελλάδα φιλοξενήθηκαν σε ένα αρχοντικό, δε σημαίνει ότι είχαν πάντα μία στέγη πάνω από το κεφάλι τους. “Στο 95% του ταξιδιού μας κατασκηνώναμε, ελάχιστες ήταν οι φορές που μείναμε σε σπίτι. Το απίστευτο όμως είναι ότι δεν μας έδιωξαν από πουθενά. Αντιθέτως, μας προσέφεραν ακόμα και τις αυλές τους και ό,τι άλλο μπορούσαν”, λέει ο Caleb. Ο ίδιος θεωρεί ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο και τα τελευταία χρόνια έχει κάνει την πεζοπορία και τα ταξίδια με εισιτήρια χωρίς επιστροφή και χρήματα – φυσικά – τρόπο ζωής, ενώ ακόμα και μετά το τέλος του πρότζεκτ που είναι τη Δευτέρα, σειρά δε θα έχει το σπίτι του στον Καναδά, αλλά κάποιο άλλο μέρος της Ευρώπης. ”Είναι υπέροχο να μπορείς να δημιουργείς μόνος σου την ημέρα σου πόσο μάλλον να επιλέγεις το δικό σου προσωπικό εκπαιδευτικό σύστημα”, λέει με ενθουσιασμό ο Caleb που νιώθει πολύ σίγουρος για το μορφωτικό του επίπεδο και πολύ πιο πλούσιος σε εμπειρίες σε σχέση με άλλους φοιτητές. Το περίεργο είναι ότι με τη στάση του σε πείθει σε τέτοιο βαθμό για τη μόρφωσή του σε σημείο που νομίζεις ότι απέναντί σου βρίσκεται κάποιος σοφός.
Γνωρίζοντας ότι από το Classroom Alive δεν θα προκύψει ένα δίπλωμα, ήταν αρχικα διστακτικοί, κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης του πρότζεκτ, αλλά και τώρα που βρίσκονται στο τέλος του, συνειδητοποίούν ότι οι γνώσεις που απέκτησαν από αυτή την εμπειρία είναι πιο σημαντικές, από τη φοίτηση σε ένα μεγάλο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Μέχρι την Κυριακή θα εργάζονται πάνω στην τελική παρουσίαση των εργασιών τους που θα γίνει στη Θυάτειρων 9 στη Νέα Σμύρνη στις 18:00. Κανείς, βέβαια, δε γνωρίζει ποιο θα είναι το επόμενο βήμα του Classroom Alive κι αν στο μέλλον θα πραγματοποιηθεί κάτι παρόμοιο, αλλά είναι σίγουροι ότι η ενέργειά τους αυτή θα κάνει όσους τους παρατήρησαν από κοντά να αντιληφθούν με έναν διαφορετικό τρόπο την παιδεία.
