Ανακοίνωση της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Λάρισας
Όχι άλλη ανθρωποθυσία στο βωμό του εργοδοτικού κέρδους. Να παρθούν τώρα μέτρα προστασίας της ζωής, της υγείας και της σωματικής ακεραιότητας των εργαζόμενων. Μόλις 5 ημέρες πέρασαν από την προηγούμενη καταγγελία του Εργατικού Κέντρου Ν. Λάρισας, για το εργατικό «ατύχημα» που κόστισε τον ακρωτηριασμό του ενός ποδιού μιας 25χρονης εργαζόμενης
σε ελαιοτριβείο της περιοχής μας και χθες είχαμε άλλον ένα συνάδελφό μας, που ακρωτηριάστηκε στο Εκκοκκιστήριο Καραγιώργου στα Φάρσαλα.
Το νέο εργατικό «ατύχημα», επιβεβαιώνει απόλυτα την καταγγελία του ΕΚΝΛ, ότι τα περισσότερα εργατικά ατυχήματα ή δυστυχήματα, δεν οφείλονται στην ατυχία, αλλά στο ότι δεν λαμβάνονται τα απαραίτητα μέτρα πρόληψης που θα μπορούσαν να ληφθούν, με βάση το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης της επιστήμης και της τεχνικής. Ο βασικός παράγοντας που καθορίζει τις επιλογές κάθε εργοδότη σε σχέση με τις συνθήκες εργασίας, είναι η επίδραση που θα έχουν αυτές στα κέρδη της επιχείρησης.
Οι κατά καιρούς κομπασμοί της κυβέρνησης για «μείωση» των εργατικών ατυχημάτων, αποδεικνύονται κούφια λόγια αρκεί να σκεφτεί κανείς τη ραγδαία μείωση της οικονομικής δραστηριότητας από το 2008 και μετά λόγω της καπιταλιστικής κρίσης, ιδιαίτερα σε κλάδους με υψηλό δείκτη ατυχημάτων.
Παρόλο που είναι γνωστό ότι τα εργατικά ατυχήματα δεν καταγράφονται ολοκληρωμένα στη χώρα μας, ακόμη και τα υπάρχοντα στατιστικά στοιχεία δείχνουν την τραγική πραγματικότητα. Μόνο για τους ασφαλισμένους του ΙΚΑ, τα στοιχεία (έως και το 2008 όπου σταμάτησαν να δημοσιεύονται…), δείχνουν ότι κάθε 2 ώρες συνέβαιναν 3 εργατικά ατυχήματα. Σύμφωνα με στοιχεία του ΣΕΠΕ, από το 1999 έως το 2012 σχεδόν 1.700 εργαζόμενοι δεν γύρισαν σπίτι τους. Δηλαδή κάθε 3 μέρες ένας εργαζόμενος πεθαίνει από εργατικό ατύχημα (στην καταγραφή αυτή εξαιρούνται τα ατυχήματα σε εργάτες γης, ναυτεργάτες, εργάτες ορυχείων).
Με το ίδιο κριτήριο, αυτό της ενίσχυσης της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, την ώρα που οι επαγγελματικές ασθένειες (όπως ο καρκίνος) θερίζουν, στην πράξη δεν καταγράφονται στη χώρα μας. Αυτό σημαίνει ότι από τη μια οι εργαζόμενοι δεν αποζημιώνονται με ευθύνη του εργοδότη και του κράτους για θεραπεία, αποκατάσταση, σύνταξη κ.λπ. και καλούνται να πληρώνουν από την τσέπη τους, και από την άλλη, δεν υπάρχουν διαδικασίες εκτίμησης, πρόληψης και αντιμετώπισης του επαγγελματικού κινδύνου.
Με δεδομένο το συνολικό προσανατολισμό της Επιθεώρησης Εργασίας, όπως αυτός καθορίζεται από την κυβερνητική πολιτική, και τις σοβαρότατες ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή και δυναμικό, είναι βάσιμο να αναρωτιέται κανείς και αν πίσω από θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα που προσδιορίζονται στις επίσημες εκθέσεις ως οφειλόμενα σε «παθολογικά αίτια» βρίσκονται εργασιακοί παράγοντες (π.χ. χημικοί παράγοντες, θερμική καταπόνηση, εντατικοποίηση εργασίας και εξοντωτικά ωράρια κ.λπ.) που επιδεινώνουν ήδη υπάρχουσες παθολογικές καταστάσεις και οδηγούν τους εργαζόμενους στο θάνατο.
Οι αντεργατικές επιλογές της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων που απορρέουν από τις κατευθύνσεις της ΕΕ και τις έχουν συναποφασίσει (π.χ. «ευελιξία», διευθέτηση του χρόνου εργασίας, αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, αναδιαρθρώσεις), που χτυπούν τα εργασιακά δικαιώματα, αυξάνουν ταυτόχρονα και τους κινδύνους εργατικών ατυχημάτων και επαγγελματικών ασθενειών.
Στην ίδια κατεύθυνση βρίσκεται και η εμπορευματοποίηση της υγείας και ασφάλειας, η απουσία δημόσιων υποδομών υποστήριξης των διαδικασιών για την αντιμετώπιση του επαγγελματικού κινδύνου και η παράδοσή τους στις ιδιωτικές ΕΞΥΠΠ, καθώς και η υποβάθμιση σχετικών ερευνητικών και υποστηρικτικών φορέων όπως το ΕΛΙΝΥΑΕ.
Τα προβλήματα της Υγείας & Ασφάλειας δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με τεχνοκρατικές βελτιώσεις του ΣΕΠΕ, καλύτερα οργανογράμματα κ.λπ., δεν μπορούν να λυθούν μέσα από το λεγόμενο «κοινωνικό διάλογο». Ουσιαστικές λύσεις μπορούν να υπάρξουν μόνο αν και τα ζητήματα αυτά αποτελέσουν πεδίο πάλης και διεκδίκησης των εργαζομένων και των σωματείων, ενταγμένης στην πάλη για αναχαίτιση της αντιλαϊκής επίθεσης, για πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, για να μην πληρώσουν την κρίση οι εργαζόμενοι αλλά το μεγάλο κεφάλαιο. Οι εργαζόμενοι μπορούν να επιβάλλουν την προστασία της υγείας και της ασφάλειας τους, κόντρα στο φόβο της απόλυσης και της ανεργίας.
Το ΕΚΝΛ απαιτεί και διεκδικεί:
Άμεση λήψη μέτρων για την υγιεινή κι ασφάλεια εργαζομένων ανάλογα με το χώρο, το επάγγελμα, τα καθήκοντα. Άμεση προκήρυξη θέσεων γιατρών εργασίας και τεχνικών ασφαλείας με πλήρη κι αποκλειστική απασχόληση σε κάθε χώρο (ανάλογα με τον αριθμό των εργαζομένων).
Χαρακτηρισμό ως χώρων ανθυγιεινής εργασίας (όλης της βιομηχανίας-βιοτεχνίας, χώρους των ΟΤΑ-καθαριότητα/οικοδόμοι/πράσινο, Νοσοκομεία, κ.ά.) και ένταξη όλων των κλάδων που εργάζονται εκεί στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα. Διεύρυνση της ένταξης στα ΒΑΕ (νέα επαγγέλματα βάσει της επικινδυνότητας εργασίας).
Επίδομα ανθυγιεινής εργασίας και ανάλογες ειδικές ετήσιες άδειες (πχ κλειστοί χώροι: +10 ημέρες, ακτινοπροστασίας +30 ημέρες).
30ωρο – 5θήμερο – 6ωρο (τέταρτη βάρδια στις υπηρεσίες με 24ωρη λειτουργία) και μείωση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης στα 55 για τους άντρες και 50 για τις γυναίκες στα ΒΑΕ.
Ενίσχυση του ανθρώπινου δυναμικού και της υλικοτεχνικής υποδομής του ΣΕΠΕ. Συνδυασμένη, με σαφή διακριτά καθήκοντα, δράση των Επιθεωρήσεων Ασφάλειας και Υγείας με τις Επιθεωρήσεις Εργασιακών Σχέσεων για την αντιμετώπιση όλων των παραγόντων που επηρεάζουν την υγεία & ασφάλεια (π.χ. εξοντωτικά ωράρια, μαύρη εργασία, εργασία ανηλίκων κ.λπ.). Προσανατολισμός της Επιθεώρησης στον ουσιαστικό έλεγχο της εργοδοτικής ευθύνης για τη συνδυασμένη εφαρμογή του συνόλου της νομοθεσίας και των κανονισμών για την υγεία και ασφάλεια.
Κατάργηση των ιδιωτικών Υπηρεσιών Πρόληψης (ΕΞ.Υ.Π.Π.) και δημιουργία κρατικού σώματος Τεχνικών Ασφαλείας και Γιατρών Εργασίας ενταγμένου στο αποκλειστικά δημόσιο σύστημα υγείας.
Κατοχύρωση της εργοδοτικής εισφοράς για την ασφαλιστική κάλυψη του εργαζόμενου από τον επαγγελματικό κίνδυνο.
Κατοχύρωση δημόσιας-δωρεάν καθολικής κοινωνικής ασφάλισης και υγείας.
