Με 233 ψήφους έναντι 30 του Νίκου Αλιβιζάτου και 32 παρών ο Προκόπης Παυλόπουλος εκλέχθηκε πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας στην ψηφοφορία που ολοκληρώθηκε πριν από λίγα λεπτά στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Αξίζει να σημειωθεί ότι υπήρξαν και κάποιες διαρροές αφού ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν προσήλθε στην ψηφοφορία, ενώ η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ραχήλ Μακρή παρά τις διαφωνίες της τελικά ψήφισε υπέρ του Προκόπη Παυλόπουλου.
Απουσία… με νόημα από την ψηφοφορία για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας από την βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Ιωάννας Γαϊτάνη, η οποία είχε πάρει ξεκάθαρη θέση εναντίον της πιθανότητας υποψηφιότητας του Δημήτρη Αβραμόπουλου το ύπατο αξίωμα.
Μάλιστα, η σημερινή της απουσία μπορεί να θεωρηθεί… όχι και τόσο τυχαία, αφού στο τότε άρθρο της, ήταν κατηγορηματική: “Όχι Πρόεδρο της Δεξιάς ή της κεντροδεξιάς”, ήταν ο τίτλος του άρθρου και με δεδομένο ότι ο νέος, πια, Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, προέρχεται από αυτόν τον πολιτικό χώρο, υπάρχουν “φωνές” που αναφέρουν πως η απουσία της Ιωάννας Γαϊτάνη ήταν από αυτές που λέμε… “με νόημα”.
Υπέρ του κ. Παυλόπουλου ψήφισαν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ και της ΝΔ, υπέρ του κ. Αλιβιζάτου οι βουλευτές του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ και παρών δήλωσαν οι βουλευτές του ΚΚΕ και της Χ.Α.
Ο Ν. Αλιβιζάτος
Μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος της αποψινής ψηφοφορίας, ο κ. Ν.Κ. Αλιβιζάτος έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Συγχαίρω κατ’ αρχάς τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο για την εκλογή του. Ευχαριστώ επίσης τους βουλευτές που με τίμησαν με την ψήφο τους και τα δυο πολιτικά κόμματα, τo “Ποτάμι» και το ΠΑΣΟΚ, που με πρότειναν για το ύπατο αξίωμα.
Ειδικά υπό τις σημερινές περιστάσεις, που απαιτούν ευρύτερες συναινέσεις για την έξοδο της χώρας από την κρίση, θέλω να ελπίζω ότι ο αγαπητός φίλος και «εν όπλοις» συνάδελφος θα αναδείξει, ως ρυθμιστής του Πολιτεύματος, το πραγματικό νόημα του θεσμού του Προέδρου: θα είναι εγγυητής της δημοκρατικής ομαλότητας όχι ως παθητικός θεατής των πολιτικών εξελίξεων, αλλά με πρωτοβουλίες και ενεργό ρόλο, όπως ο Ιταλός ομόλογός του. Θα λειτουργεί δηλαδή ως αδιαπέραστο ανάχωμα στη διολίσθηση της εξουσίας, κάθε εξουσίας, προς την αλαζονεία και συχνά προς την αυθαιρεσία».
