Παρουσίαση του βιβλίου «Πολιτική ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους 1828-2015» του φιλολόγου Βασιλείου Τράντου διοργανώνουν στη Λάρισα ο δήμος Λαρισαίων – αντιδημαρχία Παιδείας, ο σύνδεσμος Φιλολόγων, το Πνευματικό Εργαστήρι Εκπαιδευτικών και το βιβλιοπωλείο «Νέα Σκάλα».
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 7 Μαΐου 2015 στο Χατζηγιάννειο Πνευματικό Κέντρο Λάρισας, ώρα 8:15′ το βράδυ. Το βιβλίο θα παρουσιάσουν ο δημοσιογράφος Γιάννης Σιούλας, η φιλόλογος καθηγήτρια Ερμιόνη Μαγαλιού (Υπεύθυνη Εκδηλώσεων του Συνδέσμου Φιλολόγων Ν. Λάρισας και Πρόεδρος της ΕΛΜΕ Ν. Λάρισας) και ο συγγραφέας του βιβλίου.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Η πολιτική ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους αρχίζει το 1828 με τον Ιωάννη Καποδίστρια, πρώτον Κυβερνήτη του «εκκολαπτόμενου» τότε ελληνικού κρατιδίου. Ύστερα από τη δολοφονία τού Καποδίστρια, τον Σεπτέμβριο του 1831, επιβλήθηκε στο νεαρό κρατίδιο καθεστώς Απόλυτης Μοναρχίας, με πρώτον βασιλιά τον 18χρονο βαυαρό πρίγκιπα Όθωνα Βίττελσμπαχ. Οι πρώτες βουλευτικές εκλογές διενεργήθηκαν το 1844, ύστερα από την αναίμακτη εξέγερση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, την παραχώρηση Συντάγματος και την καθιέρωση της Συνταγματικής Μοναρχίας. Συνολικά, από το 1844 μέχρι το 2015 –αφαιρουμένων των περιόδων ξενικής κατοχής και δικτατορίας– αν η εκάστοτε βουλή εξαντλούσε τη θητεία που προβλέπει το σύνταγμα (αρχικά τριετής, από το 1864 τετραετής), θα έπρεπε να διενεργηθούν 41 εκλογικές αναμετρήσεις. Ωστόσο οι κάλπες στήθηκαν 64 φορές, αφού κατά κανόνα η χώρα οδηγείται σε πρόωρες εκλογές! Ένας ολόκληρος λαός «εθισμένος»… στις κάλπες. Ένα έθνος διακατεχόμενο από… «εκλογική υστερία»! Η πολιτική ζωή των Ελλήνων ένα συνεχές «εκλογικό θρίλερ»!
Στην Ελλάδα, λοιπόν, της σύγχρονης εποχής οι συχνές εκλογικές αναμετρήσεις, η εναλλαγή των κυβερνήσεων και των πρωθυπουργών, καθώς και τα «παρελκόμενα» πολιτικά γεγονότα συνθέτουν μια «εθνική αφήγηση» που θα τη ζήλευαν και οι πιο ευφάνταστοι συγγραφείς ιστοριών περιπέτειας και αγωνίας. Αυτή η «εθνική περιπέτεια» κατά γενική ομολογία δεν αφήνει τους σύγχρονους Έλληνες –τουλάχιστον– να πλήξουν… Αλλά, στη σημερινή Ελλάδα δύσκολα μπορεί να αρνηθεί κανείς μια πανθομολογούμενη πραγματικότητα: οι γνώσεις των Νεοελλήνων για τα ιστορικά συμβάντα του σύγχρονου ελληνικού κράτους είναι και περιορισμένες και συγκεχυμένες. Δεν θα μπορούσε, άλλωστε, να συμβαίνει κάτι διαφορετικό, εφόσον η διδασκαλία της σύγχρονης Ιστορίας στην εγκύκλια εκπαίδευση κατά κανόνα είναι προβληματική. Ιδιαίτερα μάλιστα στο λύκειο –όπου η ηλικία των μαθητών είναι κατάλληλη για την απόκτηση της συγκεκριμένης ιστορικής γνώσης– δεν διδάσκεται η νεότερη ελληνική Ιστορία στο απαραίτητο πλάτος και βάθος, αφού η βαθμίδα αυτή της εκπαίδευσης είναι –χρόνια τώρα– μονομερώς προσανατολισμένη στις «ανάγκες» της μηχανικής αποστήθισης και του περιβόητου διαγωνισμού για την είσοδο των αποφοίτων στην επό-μενη εκπαιδευτική βαθμίδα˙ η επιφανειακή αποστήθιση και ο «πανικός» των πανελληνίων εξετάσεων έχουν εκτροχιάσει τόσο τη διδακτέα ύλη όσο και τη διδασκαλία της νεότερης Ιστορίας. Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι να παρουσιάζει σήμερα ο μέσος Νεοέλληνας σοβαρές ελλείψεις όσον αφορά τις ιστορικές γνώσεις για τα χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821 και μέχρι το πρόσφατο παρελθόν.
Πρέπει να ομολογήσουμε ότι η πλειοψηφία των Νεοελλήνων δεν γνωρίζει με σαφήνεια τους ιστορικούς «σταθμούς», την αλληλοδιαδοχή των πολιτευμάτων, των κυβερνήσεων και των προσώπων που διετέλεσαν επικεφαλής θεσμών και εξουσιών (Βασιλείς, Πρόεδροι Δημοκρατίας, Πρωθυπουργοί κ.τ.λ.) από την εποχή του πρώτου Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια μέχρι τις μέρες μας. Αλλά και τα σπουδαιότερα γεγονότα της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας στο μυαλό των περισσότερων χάνονται μέσα στην αβεβαιότητα και στο ημίφως της ανεπαρκούς γνώσης. Ωστόσο, οι κυβερνήσεις (μακρόβιες αλλά και βραχύβιες), οι πρωθυπουργοί (είτε υπό απόλυτη μοναρχία είτε υπό συνταγματική βασιλεία είτε υπό προεδρευόμενη δημοκρατία), τα στρατιωτικά κινήματα, οι εξώσεις και οι παλινορθώσεις βασιλιάδων, οι δικτατορίες, οι εκλογές (κατά κανόνα πρόωρες), οι εμφύλιες συγκρούσεις, οι πατριωτικές εξάρσεις και οι εθνικές επιτυχίες συγκροτούν την πολυσύνθετη και γοητευτική εικόνα του ιστορικού μωσαϊκού που αναπαριστά τη σύγχρονη Ελλάδα. Σ’ αυτό το «εθνικό πανόραμα» εξέχουσα βεβαίως θέση έχουν οι πρωταγωνιστές της δημόσιας ζωής, οι οποίοι ως φορείς θεσμών και εξουσιών επηρεάζουν τις τύχες της κοινωνίας και του κράτους. Πίσω όμως από αυτούς ζει και κινείται ο μεγάλος πρωταγωνιστής: το σύνολο των ανθρώπων που συγκροτούν την κοινωνία των πολιτών. Αλλά η ζωή και οι περιπέτειες των απλών ανθρώπων, που ως πολίτες αποτελούν το κατεξοχήν υποκείμενο της Ιστορίας, δεν γίνεται, βεβαίως, να χωρέσουν σε ένα βιβλίο με περιορισμένο και ειδικό στόχο.
Είναι σχεδόν βέβαιο, λοιπόν, ότι ο σημερινός αναγνώστης θα μάθει, θα διδαχτεί και, μάλλον, δεν θα πλήξει εντρυφώντας στις σελίδες ενός βιβλίου που αφηγείται –έστω και συνοπτικά– την πολιτική ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Ακόμα και αν παρακάμψει κανείς τις λεπτομέρειες –που πιθανόν να περιέχουν τη «νοστιμιά» της ιστορικής αφήγησης– η εικόνα που προκύπτει από μια αδρή σκιαγράφηση των γεγονότων, των καταστάσεων και των προσώπων της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας του Ελληνισμού μοιάζει με συναρπαστικό μυθιστόρημα. Αυτή τη συνοπτική σκιαγράφηση των κρατικών θεσμών και οργάνων, των πολιτικών προσώπων και των σημαντικότερων πολιτικών γεγονότων της νεότερης ελληνικής ιστορίας –από το 1828 έως τις μέρες μας– προσφέρουν οι σελίδες αυτού του βιβλίου.
