Η Μαρίνα Σπανού συνομιλεί με τον Ευριπίδη Κουτσίνα

Διαβάστε την ενδιαφέρουσα συνέντευξη στην οποία η Μαρίνα μοιράζεται σκέψεις, εμπειρίες και στιγμές που καθορίζουν την τέχνη της.

Στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου ξεκίνησες να τραγουδάς χωρίς σκηνή, φώτα ή μικρόφωνο — μόνο με την κιθάρα σου και τον κόσμο γύρω σου. Πόσο άλλαξε μέσα σου ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι τη μουσική από εκείνη τη στιγμή μέχρι σήμερα που παίζεις σε μεγάλες σκηνές;

Είναι καθησυχαστική αυτή η αφετηρία στην πραγματικότητα. Όσες φορές ανεβαίνω στην σκηνή ανατρέχω στην Αρεοπαγίτου και σκέφτομαι ακριβώς αυτό: όσο μεγάλη κι αν είναι η σκηνή, όσο υπέροχη και να είναι η μπάντα, όσο συγκλονιστικά και να είναι τα ρούχα και τα φώτα, αν απουσιάζει αυτό το συστατικό που μας ένωνε εκείνη την εποχή τότε δεν έχει τίποτα νόημα. Η μουσική είναι ακόμη μέσα μου ένας τρόπος επικοινωνίας, μοιράσματος ιστοριών, αλήθειας, ξεσπάσματος. Αυτό που έχει αλλάξει μέσα μου είναι η έμπνευση και η δύναμη που αισθάνομαι όταν βρίσκομαι κοντά στους συνεργάτες μου.

Έχεις περάσει από χώρους που απαιτούν σκέψη, ερμηνεία και πειθαρχία — τη Δραματική. Με ποιον τρόπο πιστεύεις ότι αυτά τα κομμάτια σου εμπλουτίζουν τη μουσική σου ταυτότητα και τον τρόπο που αφηγείσαι ιστορίες στα τραγούδια σου;

Το θέατρο και οι όροι του είναι η πυξίδα μου. Στην καταγραφή μιας ιστορίας με αφορά η ολοκληρωμένη δραματουργία ενός τραγουδιού κι αυτό ίσως κάποιες φορές με δυσκολεύει. Αλλά έτσι ταξιδεύω. Οι δίσκοι είναι τα μικρά μου θεατρικά έργα και η σκηνή ο μικρός μου θεατρικός χώρος.

Ο πατέρας σου είναι ο καλλιτεχνικός επιμελητής των συναυλιών σου και έχεις πει πως είστε «ο ένας ο άλλος στο θηλυκό». Τι σου έχει μάθει εκείνος για την τέχνη και τι πιστεύεις πως του μαθαίνεις εσύ μέσα από τη δική σου μουσική πορεία;

Οι γονείς μου πάντα μου μάθαιναν σιωπηλά. Ζητούσα να πηγαίνω μαζί τους στις πρόβες και παραστάσεις και παρατηρούσα τη δική τους συμπεριφορά και λειτουργία. Την υπομονή, την πειθαρχία, τη δοτικότητα. Δεν χρειάστηκε ποτέ ο πατέρας μου να μου δείξει τον τρόπο. Μου τον είχε εμφυσήσει ήδη πολλά χρόνια πριν σαν εργαλείο. Πιστεύω πως είναι με τη δική μας δουλειά υπάρχει μια συνεχής δυνατότητα να ενημερώνεται και να εκσυγχρονίζεται.

Ανήκεις σε μια γενιά που έμαθε να δημιουργεί μέσα στην καραντίνα, πίσω από μια οθόνη, αλλά ταυτόχρονα να αναζητά την επαφή. Πιστεύεις ότι αυτό το “διπλό βίωμα” — μοναξιά και έκθεση — καθόρισε τη ματιά σου ως καλλιτέχνιδα;

Σίγουρα αυτή η περίοδος ήταν σταθμός μου. Η ανάγκη μου για επαφή με έβγαλε στο δρόμο. Η πόλη που μου έλειπε πρωταγωνιστεί στο πρώτο μου άλμπουμ. Η μόνη μου διέξοδος ήταν να φαντάζομαι τι θα ζήσω, ο χρόνος ήταν άπλετος και το δωμάτιο μου πάντα κλειστό. Μερικές φορές επιστρέφω σε αυτές τις εικόνες, που όσο εγκλωβιστικές κι αν ήταν μου γεννούσαν άπλετες ιστορίες.

Το τραγούδι σου «Ταξίδι» έγινε το απόλυτο viral και μάλιστα βραβεύτηκε ως το πιο viral τραγούδι στα MVA 2024. Αν όμως έπρεπε να περιγράψεις το δικό σου “Ταξίδι” μέχρι σήμερα — τι θα έλεγες ότι προσπαθείς να ανακαλύψεις μέσα από τη μουσική σου;

Είμαι πολύ ευγνώμων με αυτό που έγινε με το «Ταξίδι» και πάντα θα έχει ξεχωριστή θέση στη ζωή και στη σκηνή μου. Αν μπορούσα να ζωγραφίσω ένα χρονοδιάγραμμα θα έκανα μια χαρακιά στη μέση της γραμμής για εκείνο, στην αριστερή άκρη την Αρεοπαγίτου και στην δεξιά το 2025. Μια έντονη συναυλιακή παραγωγική χρονιά και ένα έτος επαναπροσδιορισμού. Δεν ήθελα να ταυτιστώ με το virality του ταξιδιού και δεν ήθελα να αναμετριέμαι συνεχώς με τον ίδιο μου τον εαυτό για το επόμενο χιτ. Έτσι έγραψα την Μεσαία Άρκτο. Χωρίς προσδοκίες και με μουσικούς πειραματισμούς. Και ήθελα να έρθει και να καθαρίσει το πεδίο. Ελπίζω να μην ανακαλύψω ποτέ αυτό που ψάχνω στη μουσική, έτσι έχει περισσότερο ενδιαφέρον.

Το Λονδίνο είναι μια πόλη με πλούσια μουσική ιστορία και διαφορετικά κοινά. Πώς ήταν για σένα η εμπειρία να παρουσιάζεις τα τραγούδια σου σε μια πόλη τόσο διαφορετική από την Αθήνα;

Ήταν ένα πολύ συγκινητικό live για αρκετούς λόγους. Όταν ήμουν έφηβη ήθελα να σπουδάσω musical theatre στο Λονδίνο με την προοπτική να μείνω εκεί. Ένα καλοκαίρι έκανα σεμινάρια στο West End, αλλά αργότερα εγκατέλειψα την ιδέα γιατί ερωτεύτηκα την πόλη μου και το αθηναϊκό θέατρο, τη μουσική. Οπότε ο λόγος που δεν με πήγε στο Λονδίνο τότε ήταν ακριβώς ο ίδιος που με ταξίδεψε τώρα. Αγαπώ την πόλη και αγαπώ την περιοχή που παίξαμε, το Camden. Πολύ καλλιτεχνική, underground και ελεύθερη. Το κοινό ήταν εκρηκτικό. Κυρίως έλληνες αλλά και ξένοι γνώριζαν στίχους από όλα τα τραγούδια και ήταν παρόντες. Χωρίς τα κινητά τους, μόνο με τα μάτια και το σώμα τους κολλημένοι πάνω μας. Για εμάς πήρε φωτιά το Dingwalls εκείνο το βράδυ. Είμαι τρομερά ευγνώμων και θέλω να ταξιδεύω εκτός Ελλάδας πιο συχνά για συναυλίες γιατί όλοι έχουμε ανάγκη να εκφραστούμε στη γλώσσα μας και ταυτόχρονα όλοι έχουμε ανάγκη να μην εκφραστούμε στη γλώσσα μας.

Εκτός μουσικής, ποιο είναι κάτι απλό στην καθημερινότητά σου που σε κάνει πάντα να χαμογελάς;

Οι φίλοι μου, τα καλά επιτραπέζια, τα καινούργια μου κόζι έπιπλα, τα ταξίδια, ένα καλό φαΐ, ένα καλό κρασί και μπορώ να συνεχίσω τη λίστα με τα τόσο απλά πράγματα που τόσο πολύ με γεμίζουν.

Προσοχή! Επιτρέπεται η αναδημοσίευση των πληροφοριών του παραπάνω άρθρου ή μέρους αυτών μόνο αν αναφέρεται ως πηγή το https://paidis.com/ και υπάρχει ενεργός σύνδεσμος.