ΟΜΟΝΟΙΑ: Ένα καφενείο – Μια ιστορία ζωής από το 1965 μέχρι σήμερα

Ας ξεδιπλώσουμε όμως την ιστορία αυτού του 60χρονου καταστήματος.

Στο τέλος του χρόνου λοιπόν ,άλλο ένα ιστορικό κατάστημα περνάει στην νέα γενιά των παιδιών λόγω συνταξιοδότησης των ιδιοκτητών του Στέλιου και Λάκη Μουσουλη..

Ο Στέλιος και ο Λάκης Μουσουλης δεν θα είναι πλέον να μας υποδέχονται από τις 4 το πρωί για τον πρώτο καφέ της μέρας αλλά και για το Κους- κους της καθημερινότητας. Οι κουβέντες που γινόταν εκεί αφορούσαν τα πάντα από πολιτική, ποδόσφαιρο, τιμές αρνιών το Πάσχα, κυνηγών που είχαν κατατροπώσει όλο το ζωικό βασίλειο της χώρας, μικρά  κοινωνικά της πόλης γάμοι κηδείες αρραβώνες προξενιά και πόσα άλλα.

Ένα καφενείο που έχει την δική του μεγάλη ιστορία μιας και βρίσκεται στον ίδιο χώρο για 60 ολόκληρα χρόνια. Ένα καφενείο που όπως πολύ σωστά είχε γράψει ο φίλος αείμνηστος δημοσιογράφος Κώστας Τσόλας που τόσο άδικα μας άφησε, στην εφημερίδα «Ελευθερία», είναι το μαγαζί που αντιστέκεται να γίνει καφετέρια. Και δεν είχε άδικο. Στην γνωστή γωνία  κάτω από το δημαρχείο, έχει τα ίδια χρόνια ζωής με το δημαρχιακό μέγαρο, μιας και ο Θανάσης Μουσουλής ήταν ο πρώτος επαγγελματίας που μπήκε μέσα.

Ένα ξεθωριασμένο απόκομμα από την εφημερίδα «Ελευθερία» που ειχε μέσα στο μαγαζί αναρτημένο ο Στέλιος και ο Λάκης όταν έγινε το αφιέρωμα από τον δημοσιογράφο Κώστα Τσόλα σε τέσσερις  δόσεις, λόγω προβλήματος ενιαίας παρουσίασης (αρχείο Αφοί Μουσουλη).

Για την ιστορία  Να αναφέρουμε πως το βάψιμο του μαγαζιού το 1965  έγινε από τον ίδιο τον Θανάση Μουσουλη μια και δήμος τα νοίκιαζε μόνο σαν κτήριο. Το 1965  που έγιναν τα εγκαίνια του δημαρχιακού μεγάρου δήμαρχος ήταν ο Δημήτρης Νασικας.

Το μαγαζί από το 1965 βρίσκεται στην ίδια θέση με την ίδια επιγραφή.

Θα παρουσιάσουμε για καλλίτερη γνώση την πορεία του Θανάση. Ο  Θανάσης Μουσουλής γεννήθηκε το 1917 στην Καρυά Ολύμπου. Σε ηλικία 14 ετών φεύγει από το χωριό του και πάει στους Γόννους γνωστό και  ως Δερελι, όπου δουλεύει στα χωράφια του Πετρωτού  έως το 1941. Τότε αποφασίζει να ‘ρθει και στον Τύρναβο. Η πρώτη του δουλειά ήταν γυρολόγος.

Το 1953 παντρεύεται την Ελένη Καραγιάννη από την Αβδέλλα.

Ο Θανάσης Μουσουλής δούλεψε και συνεταιρίστηκε από το 1955 μέχρι το 1960 στο καφενείο ΠΑΛΛΑΔΙΟΝ του «Νώτα» Θεόδωρου (ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ) επί της κεντρικής πλατείας. Ήταν ο ζαχαροπλάστης του καταστήματος και ταυτόχρονα και συνέταιρος.

Ο Μουσουλης έφτιαχνε Κοκ στο «Νώτα» και μια φορά ,σύμφωνα με τις αφηγήσεις του ίδιου του Στέλιου ,ο μικρός τότε Στέλιος Μουσουλης έφαγε ένα Κοκ οπότε  ο Νώτας που ήταν αυταρχικός τον ρώτησε «ε νισκο σ αρέσει:» μετά από λίγο πήρε και δεύτερο γλυκό να φάει ο Στέλιος και ο Νωτας του είπε πάλι «βρε νισκο παλι τρως».

Ένας πελάτης το μεταφέρει στον Μουσουλή αστειευόμενος κι ο Θανάσης νεύριασε και βγήκε με τον πλάστη -κύλινδρο από το εργαστήριο  και το χτυπάει στον πάγκο θυμωμένος. Θύμωσε τόσο  ώστε για μια βδομάδα  δεν είχε πάει καθόλου να φτιάξει γλυκά . Ο Νώτας τον παρακαλούσε να πάει προσπαθώντας να τον δελεάσει ,λέγοντας του «έλα και θα σε δώσω παραπάνω».

Επίσης μετά το πέρας της δουλειάς για ξεκούραση ο Θανάσης καθόταν πάντα στην πλατεία και ενώ ήταν μέσα στα γλυκά ήθελε ξερολούκουμο καραμέλα να φάει αγορασμένη από τον Γιάννη τον Καραμελά. Τότε με 20 λεπτά έπαιρνες 2 ξερολουκουμα.

Από το 1960 μέχρι το 1965 ήταν συνέταιρος με τον Διονύση Τηγανή στην κεντρική πλατεία στο καφενείο «Όλυμπος» που μετά ονομάστηκε  «Ρουαγιαλ». Ήταν γνωστοί στην πιάτσα σαν «Καρυωκακια»  επειδή ήταν ξαδέρφια. Το όνομα «Καρυωκακια» το είχαν πάρει για δυο λόγους, γιατί ήταν από την Καρυά Ολύμπου αλλά και γιατί έφτιαχναν τις καριωκες που πρώτοι τις παρουσίασαν  στον Τύρναβο. Στον «Όλυμπο» εκτός από γλυκά σέρβιραν και τσίπουρο..

Τα γλυκά που έφτιαχνε και ήταν πολύ γνωστά ήταν η «Κοπεγχάγη», το πιο αγαπημένο γλυκό των Τυρναβιτών πριν μπει στη ζωή μας και η πουτίγκα.

Την «Κοπεγχάγη» την έφτιαχναν όλα τα ζαχαροπλαστεία στον Τύρναβο από την αρχή του 20^ου αιώνα. Όσο για την πουτίγκα αυτήν την γλυκιά αμαρτία θα μιλήσουμε κάποια στιγμή, όταν θα παρουσιάσουμε την ιστορία της πουτίγκας στον Τύρναβο.

Πάντως Το πιο ονομαστό γλυκό του Θανάση Μουσουλη ήταν το ραβανί με φύλλο στην επιφάνεια.

Επίσης έφτιαχνε και βανίλια ,για την οποία θα μιλήσουμε  στην πορεία για την  παρασκευή της.

Άλλο σημαντικό γλυκό ήταν το γλυκό με ινδοκάρυδο που πρώτος δημιούργησε  ο πατέρας Θανάσης Μουσουλής.

Επίσης ήταν ο καλλίτερος κατασκευαστής της ζύμης για το κορνε  που τώρα έρχεται τυποποιημένο και οι Τυρναβιτες το έλεγαν χωνί. Την σκυτάλη τα τελευταία 2 χρόνια πήρε ο Στέλιος Μουσουλης που έχει βγάλει και το κορνέ γίγαντα ακολουθώντας την πορεία του πατέρα του στην παρασκευή των γλυκών.

Από το 1965 μέχρι το 1980 ο Θανάσης Μουσουλης ήταν μόνος του σαν ιδιοκτήτης στο καφενείο ΟΜΟΝΟΙΑ.  Από το 1980 συνεταιρίζεται με την γυναίκα του Ελένη Μουσουλή – Καραγιάννη  έως το 1990. Από το 1990 μέχρι το 1998 το μαγαζί μένει μόνο στην Ελένη Μουσουλή.

Από το 1998 αναλαμβάνει το μαγαζί ο Στέλιος Μουσουλής ο οποίος μέσα στην ίδια χρονιά συνεταιρίζεται με τον αδερφό του Λάκη Μουσουλή.       

Για 28 χρόνια λειτουργούσε και σαν ουζερί. Και σέρβιρε τσίπουρο 24 ώρες το 24ωρο.Θυμάμαι τον πάγκο με την σίτα που είχε μέσα τους μεζέδες για το τσίπουρο.

Γκαρσόνια που πέρασαν ήταν οι Ντανωλας Λευτέρης, Χρήστος Περιλής, Τζιάμος από Αμπελώνα, Βασίλης Μαλλιογκας που έκανε και μπουφετζής. Και Μανώλης Κρέτσιος που ήταν  Σαμιώτης στην καταγωγή.

Οι θαμώνες του μαγαζιού για όλα τα χρόνια είχαν τις θέσεις τους ανάλογα με την ώρα που πήγαινε ο καθένας. Αυτό ίσχυε και για μέσα και για έξω. Έξω στις καρέκλες μπροστά στο δημαρχείο βέβαια ήταν χώρος όπου αναπτύσσονταν όλες οι θεωρίες και οι θέσεις για την τότε πολιτική κατάσταση. Φοβερά πηγαδάκια που κρατούσαν ως το πρωί αποτελούσαν οι έντονες διαμάχες με τον Κώστα Γερμανίδη, τον Χρήστο Νταλαγιάννη, τον Νίκο Κιτσίδη τον Γιάννη Κοντογιάννη τον χημικό, τον Γιώργο Κολοβό, Γιώργο Ταμπάκη και πολλούς άλλους.

Ακόμη είναι καταγεγραμμένα  στη μνήμη μας τα διάφορα χιουμοριστικά γεγονότα που συνέβαιναν :για παράδειγμα

Να αναφέρουμε πως την περίοδο της δικτατορίας ήταν υποχρέωση των καταστηματαρχών να βάφουν τα πεζοδρόμια του μαγαζιού τους, πριν ανάψουν τα φώτα, αλλιώς υπήρχε έλεγχος καθημερινά και πρόστιμο.

Τότε τα ποδήλατα δεν πάρκαραν όπου ήθελαν. Υπήρχε έλεγχος και γράψιμο από την αστυνομία. Παροιμιώδης έχει μείνει η γκάφα  με  αστυνόμο που είχε γράψει το ποδήλατό του έξω από το καφενείο του Μουσουλή. Το ποδήλατό έφερε τον αριθμό 82.

Όταν ερχόταν το αυτοκίνητο της εταιρείας Παυλίδης οι θαμώνες διατελώντας εν ευθυμία και με ολίγη μπουρανιτικη διάθεση φώναζαν τον Θανάση πως ήρθε ο Γκαυ… .

Επίσης οι ηλικιωμένοι όταν γινόταν στον απέναντι στύλο από το μαγαζί τοιχοκόλληση για κάποιον θάνατο έστελναν τον νεότερο ηλικιακά να δει την τοιχοκόλληση ώστε να τους ενημερώσει  και μετά να έχουν έναν άλλο λόγο για κουσκούς, χιουμοριστικά βέβαια.

Αν θέλετε να βοηθήσετε για την συγκέντρωση και πληρέστερη καταγραφή ενός Τυρνάβου από το παρελθόν, δεχόμαστε φωτογραφικό υλικό  είτε στο wiber 6937-147.899 είτε στο e-mail psiras@otenet.gr.  Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων.

Προσοχή! Επιτρέπεται η αναδημοσίευση των πληροφοριών του παραπάνω άρθρου ή μέρους αυτών μόνο αν αναφέρεται ως πηγή το https://paidis.com/ και υπάρχει ενεργός σύνδεσμος.