http://press-gr.blogspot.com/2010/09/blog-post_7900.html
Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
«Ακόμα και το ψέμα, απαιτεί ένα μίνιμουμ σε σχεδιασμό» (Comandante Marcos)
Η Υπουργός παιδείας συναντήθηκε με εκπροσώπους της ΟΛΜΕ για να συζητήσουν θέματα όπως, οι μετακινήσεις εκπαιδευτικών, οι υποχρεωτικές υπερωρίες, η έναρξη της αυτοαξιολόγησης, ο αριθμός μαθητών ανά τάξη κ.α. τετριμμένα, που θα έπρεπε να είχαν λυθεί από καιρό. Που να βρουν λοιπόν χρόνο… για να συζητήσουν πιο σοβαρά προβλήματα που ταλαιπωρούν εδώ και δεκαετίες την παιδεία στη χώρα μας και πώς να σχεδιάσουν μακροχρόνια, όταν αγνοούν ακόμη και τους πιο βασικούς δείκτες;…
Λίγο πριν τη συνάντηση της Υπουργού με την ΟΛΜΕ, δημοσίευσε ο ΟΟΣΑ την ετήσια έκθεση για την κατάσταση της εκπαίδευσης σε 54 χώρες, γνωστή ως Education at a Glance 2010 (Εκπαίδευση με μια πρώτη ματιά), παρουσιάζοντας στοιχεία μέχρι το 2007. Σύμφωνα με τους ερευνητές, «η έκδοση αυτή έχει σαν στόχο να παράσχει ιδέες για το πώς οι επενδύσεις σε ανθρώπινο κεφάλαιο μπορούν να συμβάλουν στην ανάκαμψη των οικονομιών των κρατών αυτών, αφού είναι γνωστή η σχέση της εκπαίδευσης του ανθρώπινου δυναμικού με την οικονομική ανάπτυξη».
Για να βγάλεις όμως συμπεράσματα και να σχεδιάσεις, απαιτούνται στοιχεία και η έκθεση αυτή απέδειξε για μια ακόμη φορά το χρόνιο πρόβλημα της χώρας μας. Η έκθεση παραθέτει στοιχεία σε πάνω από 26 δείκτες. Το πρόβλημα με τη χώρα μας (η γνωστή ασθένεια) είναι η ανυπαρξία στοιχείων σε πολλούς σημαντικούς δείκτες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι ο δείκτης για τις ετήσιες δημόσιες κατά κεφαλή δαπάνες ανά μαθητή και φοιτητή στην πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση. Από τις 54 χώρες, οι μόνες που δεν έστειλαν στοιχεία, προφανώς γιατί δεν έχουν, ήταν η Ελλάδα, η Τουρκία και η Ινδία! Μετά το φιάσκο, της άγνοιας του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, δε αποτελεί καν έκπληξη το ότι δε γνωρίζουμε πόσο μας κοστίζει κατ’ έτος ένας μαθητής και εδώ μιλάμε φυσικά για τις δημόσιες δαπάνες και όχι τα φροντιστήρια, όπου εκεί, παραδόξως, γνωρίζουμε καλύτερα το μέσο ετήσιο κόστος κατά κεφαλή.
Τι έρευνες και μελέτες κάνουν άραγε τα ελληνικά πανεπιστήμια και ποιο θα ήταν το κόστος μιας τέτοιας σημαντική μελέτης; Πώς να σχεδιάσεις, όταν δε γνωρίζεις βασικούς δείκτες; Γι αυτό και στη χώρα μας, ο κάθε δημοσιογράφος ή ακόμη και πολιτικός μπορεί να λέει ότι θέλει για το πόσους δημοσίους υπαλλήλους έχουμε, για το πόσο μας κοστίζουν οι ΔΕΚΟ, πόσο μας κοστίζουν οι συνταξιούχοι και ότι άλλο τους βολεύει να μάθουμε, ή καλύτερα να μη μάθουμε, για να μπορούν να λένε ότι θέλουν, ώστε να μας παρουσιάσουν το μαύρο άσπρο.
