Ανακοίνωση της Αριστερής Πρωτοβουλίας
Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ εδώ και καιρό με ανακοινώσεις και δημόσιες τοποθετήσεις της είχε κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου και είχε προβλέψει (δυστυχώς) την αποτυχία του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης για τον «μονόδρομο» που επέβαλε σε βάρος του ελληνικού λαού και την άκριτη υιοθέτηση του μνημονίου ως δήθεν μοναδικής πολιτικής «για την σωτηρία της χώρας».Η καλλιέργεια αισιοδοξίας ότι τα δύσκολα πέρασαν και οι θυσίες του ελληνικού λαού απέδωσαν, με την συνέντευξη της τρόϊκα, έπεσαν στο κενό. Οι αποκαλύψεις τους έδειξαν ότι η ασφυκτική λιτότητα που επεβλήθη και η ανελέητη περικοπή των μισθών και συντάξεων δεν δημιουργεί πλεονασματικούς προϋπολογισμούς ούτε βέβαια αποτελεί τον κατάλληλο τρόπο για να συμμαζευτούν οι σπατάλες του κράτους. Οι τροϊκανοί ομολόγησαν με τον τρόπο τους ότι τα δύσκολα για τον ελληνικό λαό δεν πέρασαν και έρχονται τα χειρότερα. Για χάρη της ανταγωνιστικότητας απαιτούν μείωση μισθών στον ιδιωτικό τομέα και εφαρμογή των επιχειρησιακών συμβάσεων αδιαφορώντας για την ύφεση και την αύξηση της ανεργίας που θα επιφέρει. Τέλος απαίτησαν αποκρατικοποιήσεις της τάξης των 50 δισεκατομμυρίων ευρώ για να μειωθεί το χρέος.
Τίποτα δεν θα μείνει έξω από το ξεπούλημα, εκτός από τα αρχαία όπως οι ίδιοι είπαν, για να ικανοποιηθούν οι πιστωτές μας.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η απροκάλυπτη επέμβαση στην εσωτερική πολιτική της χώρας που θέτει εκ νέου το ερώτημα ποιός επιτέλους κυβερνά αυτή την χώρα, η νόμιμη κυβέρνηση ή οι εντολοδόχοι των πιστωτών της, ούτε βέβαια οι λεονταρισμοί της κυβέρνησης ότι διαφωνεί με το ύφος των διεθνών επιτρόπων, τα λεκτικά χάδια του κου Πεταλωτή άλλωστε μόνο ως ένδειξη αδυναμίας εκλαμβάνονται, αλλά ποιά είναι η ουσιαστική πολιτική ευθύνη των κυβερνώντων. Δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για καλλιέργεια αυταπατών και επικοινωνιακών διαχειρίσεων. Είναι η ώρα της ειλικρίνειας και των καθαρών απαντήσεων. Οφείλει η κυβέρνηση και ειδικά ο Υπουργός των Οικονομικών να μας πουν τι υπέγραψαν; Τί ρόλο διαδραματίζει η βουλή πέρα από τι νομιμοποίηση των αποφάσεων των πιστωτών; Γνώριζαν οι Υπουργοί και οι Βουλευτές την εκχώρηση κυριαρχικών αρμοδιοτήτων; Οι κυβερνητικοί υπεύθυνοι φανταζόντουσαν με ποιό τρόπο έπαιζαν τον ρόλο του εθνικού σωτήρα; Εθνική σωτηρία σημαίνει ανασυγκρότηση του ελληνικού κράτους υπό τις επιταγές των αγορών και του νεοφιλελευθερισμού; Πόσες επεκτάσεις του μνημονίου προβλέπονται; Οι τροϊκανοί ενεργούν εκτός του πεδίου της αρμοδιότητάς τους ή προβλέπεται και ειδικό επικοινωνιακό σχέδιο για να αισθανθούν οι Έλληνες ότι έχουν κυβέρνηση που αντιστέκεται; Τελικά τι σημαίνει σωτηρία, καθοδήγηση χωρίς διαμαρτυρία στη φτώχεια και στην εξαθλίωση; Είναι πλέον η ώρα της ευθύνης για να μάθουμε με τι κόστος καταθέτουμε μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας, της ελευθερίας μας και των δικαιωμάτων μας. Πρέπει να ξέρει ο ελληνικός λαός τι μέλλον του επιφυλάσσουν οι εταίροι του και οι πιστωτές του. Απαίτηση θυσιών χωρίς γνώση και συμμετοχή της κοινωνίας σημαίνει καλλιέργεια ψευδαισθήσεων και γενικευμένο αίσθημα απαξίωσης.
