ΓΡΑΦΕΙ Ο Γιάννης Παιδής
Σκληρή κριτική στην ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών άσκησαν βουλευτές του ΠΑΣΟΚ κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του ΚΤΕ Οικονομίας του κόμματος, ζητώντας βελτιωτικές κινήσεις, περισσότερο για να μπορούν να κυκλοφορούν χωρίς φόβο στις εκλογικές τους περιφέρειες παρά για να αλλάξουν προς το καλύτερο και προς όφελος του λαού το μεσοπρόθεσμο σχέδιο…
Φυσικά κανένας από τους συμμετέχοντες βουλευτές δεν ζήτησε άρση των βουλευτικών προνομίων, κανένας τους δεν έκανε λόγο για μείωση του αριθμού των βουλευτών, ούτε και για ψαλίδισμα των παροχών που έχουν εξασφαλίσει από την περίοδο των παχιών αγελάδων.
Δυστυχώς παρά το γεγονός ότι το κίνημα των αγανακτισμένων καθημερινά φουντώνει και οι επιθέσεις πολιτών κατά βουλευτών τείνουν να γίνουν μόνιμο φαινόμενο, με ότι μπορεί αυτό να συνεπάγεται για την ίδια την κοινοβουλευτική δημοκρατία, οι εθνοπατέρες περί άλλων τυρβάζουν.
Αντί να σκύψουν και να αναλύσουν τη μήνη των πολιτών εναντίον τους και να αναζητήσουν τρόπους κατευνασμού της λαϊκής οργής, όχι με πυροτεχνήματα αλλά με ουσιαστικές κινήσεις, προτιμούν τον εύκολο δρόμο της ανέξοδης διαφωνίας στα κομματικά όργανα, για να αποκτήσουν άλλοθι, αφού είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι, όταν έλθει στη Βουλή προς συζήτηση και ψήφιση το επίμαχο σχέδιο, θα σκύψουν το κεφάλι και με καθαρά ωφελιμιστική ματιά θα το ψηφίσουν, αφού κανενός την τσέπη και τα προνόμια δεν αγγίζει το μεσοπρόθεσμο, που όμως -για μια ακόμη φορά- πλήττει τα λαϊκά στρώματα, τα οποία επιχειρούν να κοροϊδέψουν με τις κορώνες που βγάζουν, είτε μιλώντας σε τηλεοπτικά παράθυρα, είτε στέλνοντας επιστολές στον πρωθυπουργό.
Και δεν είναι μόνο οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ αυτοί που δεν πήραν το μήνυμα της κοινωνίας, είναι πρωτίστως οι βουλευτές της ΝΔ που κρυμμένοι πίσω από την ψεύτικη αντιμνημονιακή τους φρασεολογία, γιατί περί φρασεολογίας πρόκειται, τρίβουν τα χέρια τους και περιμένουν την πτώση της κυβέρνησης για να μας σώσουν και πάλι, όπως μας έσωσαν την πενταετία 2004 – 2009, τότε που η χώρα βούλιαζε και οι ημέτεροι έστηναν πάρτι στις πλάτες του λαού.
Οσο για τον ΛΑΟΣ καλύτερα να μη μιλήσουμε, αφού ο ίδιος ο πρόεδρός του φρόντισε να γελοιοποιηθεί με τις εξαγγελίες του για παραίτηση των βουλευτών που την άλλη μέρα πήρε πίσω, αλλά και συνολικά με τις προτάσεις του που τη μία μέρα είναι έτσι και την άλλη κοκορέτσι.
Αφήνω τελευταία την αριστερά που αντί να προβληματιστεί από την αδυναμία της να αρθρώσει ενιαίο αντιπολιτευτικό λόγο και να εμπνεύσει σε περίοδο κρίσης τον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό, προτιμά τη στείρα περιχαρακωμένη κριτική της στην κυβέρνηση και τον καπιταλισμό, χωρίς προγραμματικό λόγο χωρίς θέσεις, χωρίς δυνατότητα παρέμβασης στο λαϊκό κίνημα. Αν εξαιρέσει κανείς κάποιες ελάχιστες προτάσεις που ακούστηκαν από την πλευρά του κ. Κουβέλη, οι θέσεις και οι παρεμβάσεις της κ. Παπαρήγα με τον παρωχημένο μονότονο λόγο, και του κ. Τσίπρα με τη δήθεν επαναστατική χροιά του μικροαστού, είναι για γέλια και για κλάματα ταυτόχρονα.
Και τι μπορεί να περιμένει άραγε ένας λαός όταν έχει τέτοιους αντιπροσώπους στη Βουλή. Δυστυχώς στην υπάρχουσα κατάσταση τίποτα. Ακόμα – ακόμα και αυτό το κίνημα των αγανακτισμένων, αν δεν πάρει σαφή θέση για το τι θέλει και πώς θα το πετύχει, κινδυνεύει να μείνει στην ιστορία σαν ένα κίνημα της πλατείας, που ενώ ξεκίνησε με όνειρα και ελπίδες, κατέληξε σαν ένα μίτινγκ διανοούμενων και ανέργων, και που ξεφούσκωσε αφήνοντας και πάλι την πλειοψηφία του λαού στα κρύα του λουτρού.
Μοναδική ελπίδα είναι να ξεπηδήσει μέσα από τους υπάρχοντες κομματικούς μηχανισμούς και το ίδιο το λαϊκό κίνημα ένας νέος πυρήνας υγιώς σκεπτόμενων ατόμων με σαφή ιδεολογικοπολιτικό προσανατολισμό, βαθιά και τεκμηριωμένα αντινεοφιλελεύθερο, που με τη βοήθεια της επιστημονικής κοινότητας θα χαράξει στρατηγική για την ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας -είτε με κούρεμα, είτε με επαναδιαπραγμάτευση του χρέους μέσα στις υπάρχουσες δομές της Ε.Ε. και του ευρώ, ή έξω από αυτές αν είναι προς το συμφέρον του λαού- θα δημιουργήσει συνθήκες αξιοκρατίας στη δημόσια διοίκηση, θα θωρακίσει τη χώρα από τη διαφθορά εφαρμόζοντας τους ήδη υπάρχοντες νόμους, αφού είναι βέβαιο ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η έλλειψη νόμων, αλλά η αδυναμία εφαρμογής τους, και θα δημιουργήσει ένα νέο περιβάλλον για την ανάπτυξη δυναμικού δημόσιου συστήματος υγείας και παιδείας.
Εξυπακούεται ότι θα απαλλάξει τη χώρα από τις στρατιές των ανεπάγγελτων βουλευτάδων που με δύο θητείες εξασφαλίζουν παχυλή σύνταξη και το μόνο στο οποίο επιδίδονται στις θητείες τους είναι οι πελατειακές σχέσεις, οι πολιτικάντικες συμπεριφορές και οι άκριτη υπακοή στις επιταγές του αρχηγού ή του κονκλαβίου του κόμματος στο οποίο ανήκουν και με το οποίο εξελέγησαν. Πρώτη κίνηση η μείωση του αριθμού των βουλευτών ακόμη και στο 1/3 αυτών που υπάρχουν σήμερα, η κατάργηση των προνομίων και των αποζημιώσεων για τη συμμετοχή στις επιτροπές, το κλείσιμο των προσωπικών πολιτικών γραφείων και το κυριότερο η κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης.
Μόνο έτσι οι πολίτες θα σταματήσουν την επικίνδυνη συνήθεια να μουντζώνουν τη βουλή και τον κοινοβουλευτισμό και θα σεβαστούν την πολιτική και τους πολιτικούς.
Σε αντίθετη περίπτωση ας το καταλάβουν όλοι οι εθνοπατέρες ότι από εδώ και πέρα θα είναι αναγκασμένοι να ζουν στην ανυποληψία και με το φόβο της διαπόμπευσης.
