ΓΡΑΦΕΙ Ο Δημήτρης Δεληγιάννης
Εκπαιδευτικός, Μέλος Δ.Σ. της ΔΕΥΑΛ
Η κρίση, υποστηρίζουν πολλοί, είναι και μια ευκαιρία για επαναξιολόγηση των συμπεριφορών και των προτεραιοτήτων μας. Το λένε. Και δεν το αμφισβητώ… Μπορεί να ισχύει για πολλούς. Σίγουρα όμως όχι για όλους:
Σκηνή 1η. Στο πλαίσιο της υποτιθέμενης σκληρής διαπραγμάτευσης ανάμεσα στην τρόικα και τους πολιτικούς αρχηγούς, ο αρχηγός της Ν.Δ. και σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις αυριανός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς απευθύνει μήνυμα στο πανελλήνιο. Σ’ έναν λαό που παρακολουθεί φοβισμένος και αμήχανος τις εξελίξεις. Υποστηρίζει με ύφος βλοσυρό πως αυτός τουλάχιστον διαπραγματεύτηκε και έσωσε τον 13ο και 14ο μισθό των μισθωτών! Πριν, όμως, περάσουν δύο ώρες ακολουθεί δεύτερη ανακοίνωση. Του υπουργείου Οικονομικών αυτή. Και έκπληκτοι ακούμε να τον διαψεύδει και να εξηγεί πως με βάση τα μέτρα που θα παρθούν, από την προηγούμενη μέρα η τρόικα δεν έθετε ζήτημα 13ου και 14ου μισθού… Στο κάτω – κάτω αυτά που πρόκειται να χάσουν οι μισθωτοί δεν είναι ένας, ούτε δύο, αλλά τρεισήμισι μισθοί! Το παιχνίδι πια μοιάζει ξεκάθαρο. Η χώρα καταρρέει και το πολιτικό στοίχημα είναι ποιος θα πάρει «πόντους» για την επόμενη εκλογική αναμέτρηση! Θριαμβολογώντας ανάμεσα στα συντρίμμια της αξιοπρέπειας και της υπερηφάνειας ενός λαού που του άξιζε μια τύχη καλύτερη. Και εκεί δεν υπάρχουν λόγια να σχολιάσεις… Σιωπή…
Σκηνή 2η. Στην τοπική πολιτική σκηνή αυτή. Στην τελευταία συζήτηση του Δ.Σ. της ΔΕΥΑΛ για τον προϋπολογισμό της, και τη στιγμή που γινόταν λόγος για τον νομότυπο, αλλά στην ουσία αδιαφανή τρόπο με τον οποίο «ανανεώνονται» συμβάσεις έργου που λήγουν, ο δήμαρχος και πρόεδρος της ΔΕΥΑΛ κος Τζανακούλης απευθυνόμενος στα μέλη του Δ.Σ. δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες: «Όταν προκύπτει κάποια θέση, πού θέλετε να απευθυνθούμε; Στο φιλικό μας περιβάλλον θα απευθυνθούμε! Κακό είναι; Αυτή είναι η άποψή μας και δεν την κρύβουμε. Δηλαδή τι θέλετε; Να κάνουμε προκήρυξη; Δηλαδή τα παιδιά των αντιδημάρχων δεν έχουν δικαιώματα;». Και αν το θέμα είναι η ανάγκη της ικανοποίησης των αναγκών της επιχείρησης με έμπειρο προσωπικό θα μπορούσε κανείς να συμφωνήσει. Στην κοινωνική διάσταση της λήξης συμβάσεων που οδηγούν εργαζόμενους στην ανεργία σε μια δύσκολη περίοδο επίσης. Πώς μπορείς όμως να συμφωνήσεις με την προκλητική στάση ενός Δημάρχου που ακόμη και σήμερα, θεωρεί μια δημοτική επιχείρηση με την ιστορία της ΔΕΥΑΛ ιδιοκτησία του και χώρο επαγγελματικής αποκατάστασης των παιδιών και ανιψιών των μελών της παράταξής του; Και εδώ δεν υπάρχουν λόγια να σχολιάσεις… Σιωπή και εδώ. Εκκωφαντική…
Πριν από 10 μέρες, το βράδυ μιας Κυριακής, ένας λαός παγωμένος περίμενε το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στη Βουλή για την ψήφιση ή όχι μιας δεύτερης δανειακής σύμβασης. Για πολλούς κληθήκαμε να επιλέξουμε ανάμεσα στην, όπως λένε, καταστροφική λύση της μη ψήφισης και την δεύτερη, την χυδαία, που επιβάλλει τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής και τον εξευτελισμό ενός περήφανου λαού. Από την άλλη, μπορεί να έχουν δίκιο αυτοί που διατείνονται πως δεν έχει και τόσο σημασία. Γιατί, ας το πάρουμε απόφαση. Με λογικές σαν αυτές που παρουσιάστηκαν, ο κατήφορος δεν θα έχει τέλος. Εξάλλου η καταστροφή αυτού του τόπου δεν είναι η τρόικα και οι χυδαίες απαιτήσεις της. Ούτε τα μνημόνια που βίαια αλλάζουν τις ζωές μας. Ούτε οι τριακόσιοι της βουλής που κάποιοι νομίζουν πως απλά χρειάζεται να τους αλλάξουμε. Η καταστροφή αυτού του τόπου ήταν και είναι ο τρόπος που οργανώθηκε αυτό το κράτος. Οι πολιτικές πρακτικές και συνήθειες που κυριάρχησαν στον πολιτικό μας βίο εδώ και δεκαετίες. Στην κεντρική πολιτική σκηνή. Αλλά και στην τοπική αυτοδιοίκηση. Στην Αθήνα. Αλλά και στη Λάρισα. Ο συμβιβασμός μας με την μετριότητα. Και η αποδοχή της χυδαιότητας. Οι λογικές των διορισμών των δικών μας παιδιών. Και η απουσία αντίδρασης στον λαϊκισμό, τη λαμογιά και την αναξιοκρατία. Είναι η πολιτική της μπαρούφας που υιοθετήθηκε κατά καιρούς απ’ όλα τα κόμματα. Απ’ όλο το πολιτικό σύστημα. Και υποστηρίχθηκε από «εμάς» και από τους «άλλους». Με ανόητα πρωτοσέλιδα από τον τύπο και «σοβαρούς», τάχα προοδευτικούς δημοσιογράφους που το πρωί τα βάζουν με τα μνημόνια και το απόγευμα ρετουσάρουν την αμετροέπεια του πολιτικού εργοδότη τους. Καταδικάζοντας ό,τι δημιουργικό να χαθεί. Και ό,τι φρέσκο να σαπίσει.
Η ζωή, βέβαια, απεχθάνεται το κενό. Οι μπαρούφες έχουν ημερομηνία λήξεως. Και φτάνει μια κρίση για να αναδείξει ότι αξίζουμε κάτι καλύτερο. Αλλά πια το ξέρουμε καλά. Τίποτα δεν χαρίζεται. Οι Γερμανοί δεν είναι φίλοι μας. Η Μέρκελ δεν είναι ο Άγιος Βασίλης. Και όπως λέει και ο ποιητής «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή…».
