του Γιώργου Απ. Μίγα,
δικηγόρου Λάρισας
Παρακολουθούμε αποσβολωμένοι τις τελευταίες ημέρες πολίτες αυτής της χώρας να δίνουν τέλος στην ζωή τους διότι έχουν φτάσει στα όριά τους. Στα ίδια όρια έχει φτάσει το σύνολο της κοινωνίας.
Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες δραμάτων γύρω μας. Μας αγγίζουν, μας πλησιάζουν. Οι αυτοκτονίες συνανθρώπων δίνουν ένα ακραίο και ηχηρό μήνυμα πως όλους τους υπόλοιπους – προς εμάς δηλαδή- ότι οι αντοχές τελειώνουν.
Το 1,5 εκατομμύριο ανέργων του ιδιωτικού τομέα είναι εδώ και βγάζει κραυγές απόγνωσης αλλά ο Πρόεδρος της Βουλής χορήγησε το έκτακτο εκλογικό επίδομα των 1.000 ευρώ στους προνομιούχους υπαλλήλους της κλειστής Βουλής οι περισσότεροι από τους οποίους διορίστηκαν χωρία αξιοκρατικά κριτήρια και με αδιαφανείς διαδικασίες. Και γι’ αυτό δεν μιλά κανείς.
Ο ιδιωτικός τομέας στενάζει αλλά η πολιτεία αγωνιά επί τρία χρόνια μόνο για την τύχη του δημοσίου τομέα και των υπαλλήλων. Ο ιδιωτικός τομέας αντιμετωπίζεται σαν να είναι το «απόπαιδο» της Ελλάδος. Οι επιχειρηματίες, έμποροι, βιοτέχνες βάζουν λουκέτο στα μαγαζιά τους. Οι ακάλυπτες επιταγές σφραγίζονται και ο «ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ» έχει γίνει θηλιά στον λαιμό του επιχειρηματικού κόσμου. Οι τράπεζες πιέζουν καθημερινά όπως όταν πίεζαν να δώσουν τις κάρτες τους προκειμένου να αυξήσουν την κερδοφορία τα “golden boys”.
Η Αγροτική Τράπεζα βαίνει προς ιδιωτικοποίηση-θέμα σημαντικό και για την περιοχή μας-και υπάρχει μέγιστος κίνδυνος ακόμη και για τα χωράφια των αγροτών που έχουν χρεωθεί με υποθήκες.
Τα στεγαστικά δάνεια πλέον δεν πληρώνονται και δεν άνοιξε μία ουσιαστική συζήτηση για την τύχη της πρώτης κατοικίας.
Με όλα αυτά, δηλαδή με την καθημερινότητα, ασχολείται κανείς; Περιμένει η κοινωνία να ακούσει μία εξαγγελία, μία κουβέντα, ένα διάγγελμα. Αντί γι’ αυτό περιμένουμε στωϊκά τις απαντήσεις της τρόικα. Αλλά όμως πριν την τρόικα υπάρχει η άμεση ανάγκη της αξιοπρεπούς επιβίωσης του ανθρώπου. Και αυτό είναι το απαραβίαστο όριο.
