Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων που έχει προγραμματίσει το ΔΣ της ΠΕΑμΣΚΠ για την εβδομάδα ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης ενόψει της παγκόσμιας ημέρας πολλαπλής σκλήρυνσης MS Awareness Week 2013 24 Μαΐου-1 Ιουνίου, θα πραγματοποιηθεί η θεατρική παράσταση «Ζώντας και Αυτοσχεδιάζοντας» την Κυριακή 26 Μαΐου 2013 στις 7 μ.μ. στη Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας.
12 τυχαίες συναντήσεις:
η Πτώση στο κενό
το Σκοτάδι
το Καινούργιο
το Άγνωστο
η Αναζήτηση του φωτός
η Εξερεύνηση του χώρου
η Άγνοια
ο Φόβος
η Αποδοχή
ο Αγώνας
η Ελπίδα
το Πέρασμα του χρόνου και τα Σημάδια του
τα νέα Δεδομένα
αυτά που Λέμε και αυτά Δεν λέμε
η Συνομιλία με τον εαυτό μου
η Αγάπη για την ζωή, ξανά
η Πίστη
12 συνομιλίες – διάλογοι – μονόλογοι ακολουθούν τους χτύπους του ρολογιού και αποκαλύπτονται μέσα από το σώμα και την ψυχή…
…ΖΩΝΤΑΣ και ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΖΟΝΤΑΣ…
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ (Νάντια Γρηγοριάδου)
ΖΩΝΤΑΣ και ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΖΟΝΤΑΣ….ένας τίτλος, τρεις λέξεις, άπειρο περιεχόμενο. Σκεφτόμουν αρκετό καιρό ποιος θα είναι ο τίτλος που θα δώσουμε στο έργο μας. Θα έπρεπε να είναι σύντομος, περιεκτικός, απλός, κατανοητός και παιχνιδιάρικος. Στην αρχή σκεφτήκαμε πως αφού αποφασίσαμε να μιλήσουμε για τις δικές μας ιστορίες, θα χρησιμοποιήσουμε τον τίτλο «Η δική μας ιστορία». Πόσο δική μας όμως ήταν;
Η ομάδα μας δεν απαρτίζεται μόνο από άτομα με πολλαπλή σκλήρυνση. Αλλά και από φίλους, συγγενείς, εθελοντές, από συμπάσχοντες και από άλλες παθήσεις,, όπως η Μυασθένεια – ανθρώπους που αποφάσισαν πως η Πολλαπλή Σκλήρυνση δεν είναι μόνο υπόθεση όσων πάσχουν από αυτήν, αλλά και δική τους. Και είναι πρόθυμοι να αφιερώσουν τον πολύτιμο προσωπικό τους χρόνο για να σταθούν δίπλα στους πάσχοντες και να εκφραστούν μαζί τους, να δώσουν δηλαδή ένα κομμάτι της ψυχής τους. Είναι εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που δεν γυρνάει την πλάτη, αλλά δίνει το χέρι του και συμπορεύεται.
Ήμουν το πιο καινούργιο μέλος της ομάδας και ως θεατρολόγος δέχτηκα να αναλάβω την πρώτη προσπάθειά τους να εκφραστούν μέσα από το θέατρο. Αμήχανες οι πρώτες συναντήσεις….δεν ήξερα δα και τι ακριβώς είναι η πολλαπλή σκλήρυνση, παρά μόνο τα λίγα και τα βασικά και πολλά από αυτά ομολογώ ότι δεν ήταν και τόσο ακριβή….ελλείψει πληροφόρησης και παιδείας . Νόμιζα ότι όσοι πάσχουν δεν θέλουν να λένε και πολλά….να όμως που διαψεύστηκα. Αρχίσαμε να συζητάμε, ρωτούσα να μάθω, ήθελα να αντιληφθώ πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι, ποια είναι η καθημερινότητά τους, οι σκέψεις τους, τα συναισθήματα τους. Πολλές από τις απορίες μου λύθηκαν γρήγορα, ενώ ταυτόχρονα αποκτούσα αληθινό και βαθύ σεβασμό για τους ανθρώπους αυτούς που μάχονται καθημερινά με τη πάθηση, την κοινωνία, τον ίδιο τους τον εαυτό.
Και μετά άρχισαν οι δραστηριότητες: παιχνίδια, αυτοσχεδιασμοί, παντομίμα, έκφραση, χαρά, δημιουργία και κουβέντα. Πολλή κουβέντα. Ο χρόνος όμως ήταν λίγος. Τι να πρωτοκάνεις μέσα σε μία ώρα την εβδομάδα; Η αμηχανία αυξανόταν, το άγχος επίσης.
Σιγά – σιγά αρχίσαμε να γνωριζόμαστε. Αλλά δεν είχα αποφασίσει ακόμα τι θα παρουσιάζαμε και ο καιρός περνούσε. Ποιο θα ήταν το υλικό μας; Η ομάδα έβρισκε όμως τον ρυθμό της και τότε σκέφτηκα πως το υλικό υπήρχε, ήταν εκεί, ήδη διαμορφωμένο και έψαχνε να βρει το «σώμα» για να εκφραστεί. Ζήτησα από τα μέλη της ομάδας να γράψουν, να μιλήσουν στην σκλήρυνση σα να την έχουν απέναντί τους. Και το έκαναν. Στην αρχή δειλά, διαβάζαμε τα κείμενα και έμπαινα κι εγώ –όσο μπορούσα – μέσα στον κόσμο τους. Τα κείμενα δεν «πειράχτηκαν», διατηρήθηκαν ως είχαν, γιατί δεν θέλαμε να αλλοιωθεί η αυθεντικότητά τους. Ήταν και θα παρέμεναν αληθινά. Στο θέατρο όμως σημασία δεν έχει μόνο τι λες αλλά κυρίως πώς θα το πείς , πώς θα το εκφράσεις.
Ήρθε λοιπόν η ώρα της πρόβας….τότε που πρέπει να σηκωθείς από την καρέκλα, να φωνάξεις, να ψιθυρίσεις, να πέσεις, να ξανασηκωθείς, να γελάσεις, να κλάψεις, να συγκινηθείς, να θυμώσεις, να αντισταθείς, να συμβιβαστείς, να υπερβείς τον εαυτό σου και να κάνεις όλα όσα μέχρι τότε νόμιζες ότι δεν μπορείς, να…να…να…να…..Με ένα και μοναδικό εργαλείο, το ΣΩΜΑ από το οποίο προκύπτουν εκατομμύρια ΦΩΝΕΣ. Τι διαφορά έχει από τη ζωή; Καμία απολύτως. Ζούμε και αυτοσχεδιάζουμε καθημερινά, πέφτουμε και σηκωνόμαστε, γελάμε, κλαίμε και πάλι από την αρχή.
Συγκίνηση
Ο σκοπός της παράστασής μας δεν είναι μόνο καλλιτεχνικός. Χρησιμοποιούμε τις βασικές μορφές θεατρικής έκφρασης, γιατί θέλουμε να επικοινωνήσουμε μαζί σας, όχι απλώς να σας ενημερώσουμε περί Πολλαπλής Σκλήρυνσης, αλλά να μοιραστούμε για μία ώρα ένα ταξίδι αλλιώτικο, γεμάτο συγκινήσεις. Παίζουμε με τον χρόνο και τις λέξεις. Μιλάμε μαζί σας.
Ακούστε μας.
