Γράφει ο Γιάννης Παιδής
Για μια ακόμη φορά χθες στη Βουλή ο υπουργός Οικονομικών με ύφος εκατό καρδιναλίων άφηνε να εννοηθεί ότι η χώρα θα επιδείξει ένα σημαντικό πλεόνασμα, το οποίο, όπως ανέφερε, αποδεικνύει την ορθότητα της πολιτικής που εφαρμόζεται.
Φυσικά όταν τα έλεγε όλα αυτά, γνώριζε πολύ καλά και την έκθεση της ευρωπαϊκής επιτροπής για τα τραγικά λάθη της τρόικας στις 4 χώρες που επέβαλε μνημόνια, και την μηνιαία έκθεση της ΕΛΣΤΑΤ που έδειχνε ότι η ανεργία πέτυχε ένα ακόμη θλιβερό ρεκόρ, με τους ανέργους να ξεπερνούν το 1.300.000, εκ των οποίων το 1.000.000 άνδρες και γυναίκες να είναι πάνω από ένα χρόνο στην ανεργία.
Τώρα γιατί ο κ. Στουρνάρας επαίρεται για ένα τεχνητό πλεόνασμα που στο μεγαλύτερο μέρος του επιτεύχθηκε λόγω της μη πληρωμής υποχρεώσεων και της μη υλοποίησης του προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, είναι αυτονόητο, αφού ο μόνος στόχος του είναι να ρίξει στάχτη στα μάτια του κόσμου, μήπως τον πείσει και με την ψήφο του δώσει την ευκαιρία στις μνημονιακές δυνάμεις και την τρόικα να συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο.
Αντί λοιπόν ο κ. Στουρνάρας, και κυρίως οι δύο επικεφαλής της συγκυβέρνησης Σαμαράς και Βενιζέλος, να ασχοληθούν σοβαρά με τα αδιέξοδα των μνημονιακών πολιτικών και να ψάξουν τρόπους για να απεμπλακεί η χώρα από τον θανατηφόρο εναγκαλισμό της τρόικας, ψάχνουν τρόπους για να κοροϊδέψουν το λαό, αφού το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η πολιτική τους επιβίωση.
Αλλά πόσο καιρό πιστεύουν ότι ο κόσμος μπορεί να ανεχθεί να καταστρέφεται όλο και περισσότερο;
Πόσο ακόμη θα αντέξουν 1.350.000 άνεργοι από τους οποίος οι 1.200.000 δεν παίρνουν ούτε καν επίδομα ανεργίας;
Πόσο θα αντέξουν οι εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίοι που είτε έκλεισαν τις επιχειρήσεις και τα μικρομάγαζά τους, ή βρίσκονται ένα βήμα πριν το λουκέτο;
Πόσο θα αντέξουν ακόμη όσοι ευτυχώς έχουν δουλειά αλλά καλούνται να πληρώσουν τα μαλλιά της κεφαλής τους στην εφορία;
Πόσο θα αντέξουν οι χιλιάδες υπάλληλοι την αβεβαιότητα των διαθεσιμοτήτων και των απειλών για απολύσεις;
Πόσο θα αντέξουν ακόμη να βλέπουν τις χαριστικές ρυθμίσεις και το πλιάτσικο των ημετέρων, αλλά και τη φορολογική ασυλία των εχόντων και όσων βρίσκονται κοντά στο σύστημα εξουσίας;
Πόσο θα αντέξουν ακόμη να ακούν ότι η τρόικα έκανε λάθη και μάλιστα τα στελέχη της να χαρακτηρίζονται χασάπηδες, από τα πλέον επίσημα χείλη, αυτά της επιτροπής που ανέλαβε να συντάξει έκθεση για τα πεπραγμένα της, και κανείς στην ελληνική κυβέρνηση να μην κάνει τίποτα, αλλά αντίθετα να δέχεται αδιαμαρτύρητα τις εντολές των δανειστών;
Πότε λοιπόν θα καταλάβουν οι κυβερνώντες ότι ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ. Πότε θα αντιληφθούν την κατάσταση στην οποία οδήγησαν την κοινωνία;
Πότε θα κατανοήσουν ότι οι καταστροφικές δήθεν συνταγές σωτηρίας των δανειστών οδηγούν στη διάλυση του κοινωνικού ιστού, στην καταστροφή της παραγωγικής δραστηριότητας, στην εξαθλίωση και τη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού, στην καταρράκωση της εθνικής αξιοπρέπειας και το ξεπούλημα της εθνικής ανεξαρτησίας;
Για ποιο πλεόνασμα και ποια ελπίδα ανάπτυξης μας μιλούν ανερυθρίαστα αυτά τα πολιτικά τέρατα, από τη στιγμή που το μόνο πλεόνασμα είναι αυτό της αναλγησίας, της ανεργίας, της φτώχειας, της μιζέριας και της ύφεσης;
Αλλά είπαμε, έχουμε απέναντί μας τέρατα που δεν υπολογίζουν κανέναν και σαν τέρατα πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε από εδώ και πέρα.
Μόνο με το δικό μας αγώνα και την αποφασιστικότητα που πρέπει να δείξουμε, για να τους κάνουμε να ξεκουμπιστούν, θα μπορέσουμε να ελπίζουμε σε κάτι άλλο πιο καλό, πιο ελπιδοφόρο.
Οσο τους αφήνουμε και προσπαθούμε ο καθένας μόνος του, να βρει ασπιρίνες για να αντιμετωπίσει τα προβλήματά του, μπορεί να ανασάνουμε προσωρινά, αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι ζούμε σε ένα περιβάλλον στο οποίο ο αέρας τελειώνει.
