Την Λορελάι την βρήκε η αστυνομία στον δρόμο για Ευζώνους, πεταμένη στην ακρη του δρόμου, ανικανη να σηκωθει, σκελετωμενη, με τα δυο μπροστινά της πόδια στραμένα σε περιεργη γωνια. Δεν ξερουμε πόση ωρα ήταν πεσμένη εκεί. Αυτό που ξέρουμε πάντως, ειναι οτι οι αστυνομικοί είχαν την ευαισθησία να μην την αφήσουν να πεθάνει εκεί πέρα, μονη της, “σαν το σκυλί στ’αμπελι”…
Επι δύο ωρες εμειναν μαζί της, εκεί,μέσα στην νύχτα και το κρύο, προσπαθώντας να βρουν κάποιον να την βοηθήσει. Μετά απο πολλά τηλέφωνα και καμία βοηθεια απο πουθενά, εφτασαν σε μας, που δεν μπορούσαμε φυσικά να αρνηθούμε την βοήθεια μας στο άμοιρο ζωο αλλά και στα ευαίσθητα παιδιά της αστυνομίας. Επειδή ήταν αδύνατο να πάμε εμεις μέσα στην αγρια νύχτα, εστάλη ο φίλος Κώστας με το πετ ταξι του να μεταφέρει το κακομοιρο ζώο σε κτηνίατρο. Η κλινική εξέταση φανέρωσε δυο μπροστινά πόδια σπασμένα και σωματική κατάσταση που παρέπεμπε σε σκελετό. Ενα σωματάκι που έτρεμε απο το σοκ, τον φόβο, τον πόνο.
Α…και δυο τεράστια, μαύρα μάτια….Δυό μάτια που σε κοιτάνε και σε κόβουν κομμάτια με την θλιψη που φανερώνουν. Που δειχνουν καθαρά πόσο ραγισμενη ειναι η καρδιά της. Που είναι σαν να σε ρωτάνε γιατί. Γιατί πόνεσε και ποναει; Γιατί την άφησαν, την πέταξαν, την έχασαν; Δεν ξέρουμε τι να της απαντήσουμε. Μόνο να την χαιδεύουμε μπορούμε, ελπίζοντας να καταλάβει οτι κάποιος την αγαπάει πια.
Αυτά τα μάτια κρύβουν τρόμο για το που ειναι, ποιοι ειναι ολοι αυτοι γύρω της, που την πηγαίνουν και τι θέλουν απο αυτην. Η Λορελάι τρέμει γιατί φοβάται πολυ. Ισως φοβάται οτι θα ξαναβρεθεί στον δρόμο. Ισως φοβάται οτι θα φύγουν όλοι και θα μεινει παλι μονη της.
Δεν θέλει να μετακινείται πολύ. Οχι μόνο γιατί τα πόδια της πονάνε αλλά γιατι φοβάται το που θα πάει. Φοβάται μην ξαναβρεθει στην ακρη του δρομου, με σπασμενα ποδια, στο κρυο, την νυχτα και την μοναξιά.
Αυτή λοιπον είναι η Λορελάι. Ενα πλάσμα ονειρεμένο, πανέμορφο, ακόμα κι έτσι σκελετωμένο, αέρινο αλλά και φοβισμένο. Ολα σε υπερθετικό βαθμο.
Η επεμβαση για να μπουν λάμες στα δύο μπροστινα της πόδια εγινε. Τα βάσανα όμως της Λορελάι δεν τελείωσαν εδώ. Οσο και αν έτρωγε κι ετρωγε απίστευτα πολύ, ποιός ξέρει τι πείνες είχε περάσει στην ζωή της, η Λορελάι αδυνάτιζε μέρα με την μέρα ολο και περισσότερο. Τα τεστ για τις συνηθισμένες ασθενειες ηταν αρνητικα αλλά η κατάσταση της συνέχιζε να είναι πολύ άσχημη. Εγιναν ξανά εξετάσεις που έδειξαν κρεατινινη 4,5. Πολυ ανεβασμένη. Αμέσως έγινε οροθεραπεία και μέσα σε δυο μερες έπεσε στα φυσιολογικά. Επειδή η εικόνα της δεν δικαιολογούσε τα αρνητικα τεστ, ξαναεγιναν εξετάσεις στο εργαστήριο και αυτή την φορά έδειξαν οτι ειναι θετική σε διροφιλαριωση και μάλιστα σε πολύ προχωρημένο στάδιο. Για να μπορέσει να κάνει την θεραπεία πρεπει πρώτα να πάρει λίγο τα απάνω της κι έτσι προς το παρόν παιρνει βιμπραμισιν και παρακολουθειται απο τον ειδικό καρδιολογο στο ΑΠΘ γιατί παρουσίασε και εντονο βήχα.
Η επέμβαση για τις λάμες κοστισε 600 Ευρω και μαζι με τις νοσηλειες ,τα επαναληπτικά τεστ και την αγορά του Imiticide για την διροφιλαρίωση το κοστος θα ξεπεράσει τα 800.
Είναι ένα βάρος πολύ μεγάλο για το καταφύγιο με τα τόσα σοβαρά και ακριβά περιστατικά αλλά δεν μπορούμε να αφήσουμε την θλιμμένη Λορελάι στην τύχη
της. Εχουμε βάλει εξάλου στοίχημα μαζί της οτι σύντομα αυτά τα θλιμμένα μάτια θα κοιτάνε γεμάτα χαρά κι εμπιστοσύνη.
Τώρα έχουν περάσει λιγες μέρες. Η Λορελάι είναι ακόμα ονειρεμένη, αέρινη, πανέμορφη. Δεν ειναι ομως ευτυχώς πια τοσο φοβισμενη. Αρχισε να καταλαβαίνει οτι δεν θα ξαναπονέσει, δεν θα ξαναπεινάσει, δεν θα ξανακρυώσει, δεν θα ξαναφοβηθει και δεν θα ξαναμείνει μόνη της ποτέ. Αρχισε να πιστεύει οτι κάποιος είναι εδώ γι’αυτήν.
Αλλά ακόμα δεν ειναι σιγουρη η Λορελάι. Γι αυτο οπου κι αν βρισκεται, θελει να ακουμπά πάνω σε οποιον ειναι διπλα της. Ειτε ειμαστε εμεις, ειτε η φιλη της η Κοραλία, που τοσο γενναιοδωρα μοιράζεται μαζι της τον καναπέ της. Μονο ετσι καταφέρνει να κοιμηθει η Λορελάι…Οταν αισθανεται καποιον διπλα της. Οταν ακουμπάει το κεφαλάκι της στο ποδι μας, το χερι μας ή στο σωματάκι της Κοραλίας. Μαζευεται κουβαράκι τότε η Λορελάι μας και κοιμάται βαθιά. Πολύ βαθιά. Λες και δεν εχει ξανακοιμηθεί ποτέ τοσο ήρεμα και ζεστά. Και ίσως να μην έχει…..
