Της Φανής Μπίλιου – Λαγκιόλη
«Μ’ αρέσει η θάλασσα, γιατί μου μοιάζει
Μ’ αρέσει, σ’ άκουσα να λες κρυφά
Πότε αγριεύεται, βόγγει, στενάζει
Και πότε ολόχαρη παίζει, γελά»
Αριστοτέλης Βαλαωρίτης
Με αφορμή τη σημερινή, «κατασκευασμένη», κατά τη γνώμη μου, για λόγους σκοπιμοτήτων, Ημέρα της Γυναίκας, θα ήθελα να εκφράσω δυο λόγια, που αφορούν στον διπλό ρόλο της γυναίκας, στον σύγχρονο κόσμο.
Δυο παράγοντες που επαναπροσδιορίζουν τη θέση της και ξεκαθαρίζουν το τοπίο από την παραπλάνηση της σημερινής εικόνας της. Αφορούν την ταυτότητα και τη δραστηριότητά της, (επαγγελματική, συνδικαλιστική, καριέρας κ.α.) και δεν πρέπει να λησμονιούνται.
Το θέμα της ταυτότητας της σύγχρονης γυναίκας έχει θεσμική προέκταση. Είναι μια συζήτηση κατ’ άλλους, ξεπερασμένη, παλιομοδίτικη και οπισθοδρομική. Όταν όμως μιλούμε για θεσμούς, όπως η οικογένεια, την ηθική και πολιτιστική κληρονομιά στα παιδιά, σίγουρα το γεγονός παύει να είναι οπισθοδρομικό και γίνεται επίκαιρο και διαχρονικό. Μέσα από τον θεσμό της οικογένειας η σύγχρονη γυναίκα θα μπορέσει να μεταδώσει, αρχές, αξίες και κουλτούρα ώστε να διορθώνονται λάθη και αστοχίες του παρελθόντος, να μεταλαμπαδεύσει αγάπη, συγχώρεση και σύνεση. Επομένως γίνεται σαφές πως στον σύγχρονο κόσμο, η γυναίκα παίζει πρωταρχικό ρόλο. Τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι ο πλούτος, τα στολίδια, η ταυτότητα της γυναικείας υπόστασης. Μ’ αυτό τον τρόπο, οι επιφανειακές και ανούσιες ιδέες της νέας εποχής για τον ρόλο της σύγχρονης γυναίκας -ως γυναίκας υπερανθρώπου, που συχνά δανείζεται αντρικά πρότυπα συμπεριφοράς- θα βρουν έναν ισχυρό αντίλογο και μια ουσιαστική αμφισβήτηση.
Από την άλλη, ζούμε σε μια δύσκολη εποχή. Ο κόσμος προσπαθεί να επιβιώσει, να αντΕπεξέλθει στις βασικές του ανάγκες – ακόμα και της σίτισης-, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού προσπαθεί να «αναπνεύσει» αέρα αισιοδοξίας και να ξεφύγει από τις συνθήκες του απόλυτου μαρασμού και της κατάθλιψης. Η ανεργία, η ανασφάλεια, οι ψυχικές νόσοι, οι αποτυχίες, οι πτωχεύσεις, η καθοδήγηση του πνεύματος και της σκέψης από τα μέσα ενημέρωσης, δεν μας αφήνουν να βρούμε εκείνο που λέγεται ποιότητα ζωής. Να απολαύσουμε ένα πρωινό, να δούμε τη θάλασσα, να μυρίσουμε ένα λουλούδι, να ακούσουμε ένα γέροντα, να πετάξουμε ένα χαρτάκι στα σκουπίδια, να αγκαλιάσουμε ένα παιδί. Πόσο πεζά φαίνονται για μερικούς όλα αυτά. Όμως ακριβώς γι’ αυτά και για άλλα τόσα παρόμοια, η σύγχρονη γυναίκα οφείλει να παίξει τον ρόλο της. Η γυναίκα, η μάνα πρέπει να είναι συνώνυμο της ευαισθησίας, της αισθητικής, της ομορφιάς, της καλλιέπειας. Άλλωστε όλοι μας ξέρουμε πως στις δύσκολες στιγμές των πολέμων που στιγμάτισαν την ελληνική ιστορία, οι γυναίκες στήριζαν και ενεθάρρυναν τους Έλληνες αγωνιστές.
Δεν ξέρω πόσο ρομαντικά είναι όλα αυτά. Πιστεύω πως είναι σημαντικά. Προσωπικά πιο σημαντικά από τα κονδύλια για υλικές και τεχνικές υποδομές, που σαφώς έχει ανάγκη κάθε τόπος, αλλά δεν είναι αυτοσκοπός. Ενώ τα κονδύλια για τη σύγχρονη μάνα συνεχώς περικόπτονται, περιορίζονται και αφανίζονται με την καθοδήγηση της τροϊκανής κυριαρχίας. Κονδύλια που πρέπει αντιθέτως να ενισχύουν τις μητέρες, καθώς και τις άπορες και άνεργες γυναίκες. Ας παραμερίσουμε για λίγο τα χωροταξικά έργα υποδομών, τα έργα των τσιμέντων και της ρηχής πολιτικής και ας βάλουμε στη ζωή μας ποιότητα. Άραγε, ποιος είναι εκείνος ο πολίτης που θα άλλαζε ένα ανθισμένο μοσχοβολιστό παρτέρι με ένα τσιμεντένιο διάζωμα;
