Δεν μπορεί να αρθρώσει καλά τις λέξεις, να διαβάσει, να γράψει, ούτε να αντιληφθεί τον κόσμο όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι. Μπορεί ωστόσο να αντιληφθεί τη μουσική και να εκφραστεί μέσα από τις νότες, σαν να ήταν λέξεις…
Πριν καν μιλήσει, η Νεφέλη τραγουδούσε. Από τον πρώτο χρόνο της ζωής της, έδειξε στους γονείς της ότι δεν ήταν ένα οποιοδήποτε παιδί. «Αντιδρούσε πολύ θετικά στα μουσικά ακούσματα από τότε». Στα δύο της, οι γονείς της σιγουρεύτηκαν ότι το κοριτσάκι τους ήταν χαρισματικό. «Μέχρι τα δύο μπορούσε να μας τραγουδήσει πίσω οποιαδήποτε μελωδία άκουγε. Τότε σιγουρευτήκαμε πως ήταν ταλέντο στη μουσική».
Η χαρά των γονιών της ωστόσο δεν κράτησε για πολύ, αφού στα 4 της χρόνια διαγνώστηκε με όγκο στον εγκέφαλο. Η Νεφέλη εγχειρίστηκε και για τα επόμενα δύο χρόνια βρισκόταν σε κατάσταση ανάρρωσης. Τα πρώτα σημάδια βελτίωσης, δεν έφεραν πίσω το χαμόγελο των γονιών της. Οι ελπίδες τους έσβησαν γι’ άλλη μια φορά, όταν στην ηλικία των 9, ο όγκος εμφανίστηκε και πάλι. Ύστερα από ένα σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο, η Νεφέλη έμεινε παράλητη από τη δεξιά πλευρά και ένα μέρος του εγκεφάλου της καταστράφηκε εντελώς, με αποτέλεσμα να έχει νοητική καθυστέρηση.
Μετά το εγκεφαλικό, έμεινε σε κωματώδη κατάσταση για περίπου ένα μήνα. Τον δύσκολο εκείνο μήνα, οι γονείς της προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν μαζί της μέσω της μουσικής: το μοναδικό πράγμα που ήξεραν ότι θα άγγιζε τη ψυχή της. «Της είχαμε βάλει να παίζουν δύο cds που δεν είχε ακούσει ποτέ ξανά, ένα του Μάριου Φραγκούλη κι ένα της Άλκηστις Πρωτοψάλτη».
Όταν η Νεφέλη ξύπνησε, οι γονείς της βρέθηκαν μπροστά από μια μεγάλη έκπληξη. Αν και το εγκεφαλικό επεισόδιο της είχε στερήσει τα πάντα, εκείνη μπορούσε ακόμη να αντιληφθεί τη μουσική. «Ξυπνώντας από το κώμα, μας τραγούδησε τις μελωδίες όλων των τραγουδιών στα cds, από την αρχή μέχρι το τέλος. Μας έδωσε να καταλάβουμε ότι ακόμη εκείνο το σημείο του εγκεφάλου της ήταν κάτι το οποίο μπορούσαμε να δουλέψουμε, έτσι ξεκινήσαμε μια σειρά από θεραπείες με τη βοήθεια της μουσικής».
Μέσα από τη μουσική έμαθε να αρθρώνει και πάλι λεξούλες κι έτσι να μπορεί να επικοινωνεί ως ένα βαθμό με τους γονείς της. «Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν πολύ δύσκολα. Δώσαμε έναν αγώνα για να μπορέσει να περπατήσει και πάλι, να μπορέσει να επικοινωνήσει ξανά μαζί μας».
Σήμερα, παρόλο που το ένα της χέρι είναι παράλυτο και δυσκολεύεται στην επικοινωνία της με τους ανθρώπους, η μουσική εξακολουθεί να είναι κάτι που χειρίζεται με μεγάλη δεξιότητα. «Όταν η Νεφέλη τραγουδά, γίνεται ένας άλλος άνθρωπος. Μεταμορφώνεται σε έναν πραγματικό καλλιτέχνη. Η μουσική την κάνει να έχει αυτοπεποίθηση, τα μάτια της γελούν από τη χαρά τους».
Αυτά τα ματάκια, που βγάζουν τόσο συναίσθημα, και η υπέροχη φωνή της, κράτησαν καθηλωμένο το κοινό στην παρουσίαση των δύο τραγουδιών που έγραψε γι’ αυτήν ο Σταύρος Σιδεράς. «Είναι απίστευτο το τι βγαίνει μέσα από αυτό το κοριτσάκι. Έχει μάθει να λέει άψογα αυτά τα δύο τραγούδια και μάλιστα με συναίσθημα» λέει εντυπωσιασμένος, περιγράφοντας την πρώτη φορά που η Νεφέλη ανέβηκε στη σκηνή.
Εκείνη τη μέρα, εξέπληξε ακόμη και τη μητέρα της. Αν και έτοιμη να αφήσει το μικρόφωνο μετά την πρώτη στροφή, το θερμό χειροκρότημα του κόσμου την κράτησε επάνω στη σκηνή, κι έδωσε τελικά τη ψυχή της. «Εκεί πάνω μεταμορφώθηκε. Φοβόμουν ότι θα τα χάσει, ότι δεν θα μπορεί να συγκεντρωθεί, όμως εκείνη με διέψευσε!».
