ΓΡΑΦΕΙ Ο Αντώνης Γραβάνης, πρώην πρόεδρος της ερασιτεχνικής ΑΕΛ
Η περίπτωση του κ. Πλεξίδα αποτελεί την επιβεβαίωση της πάγιας θέσης που από κοινού με τους συνυποψηφίους μου εκφράσαμε στις εκλογές της ΑΕΛ τον Αύγουστο 2013 (δίχως τελικά να εισακουστούμε στην πλειοψηφία μας), ότι δηλαδή το μοντέλο του «σωτήρα»-επενδυτή είναι καταδικασμένο σε αποτυχία,
ειδικά όταν δεν συνδυάζεται με προηγούμενη μελέτη και γνώση της ποδοσφαιρικής πραγματικότητας, των ιδιαιτεροτήτων, της λαϊκής δυναμικής και του έμψυχου δυναμικού, και κυρίως δίχως σεβασμό στην βαριά ποδοσφαιρική παράδοση της Λάρισας που μας «δείχνει τον δρόμο» διαχρονικά.
Σε σχέση με τον νεοεμφανισθέντα Ισπανό επενδυτή κ. Όλιβερ και την περιβαλλόμενη από πέπλο μυστηρίου πρόταση που κατέθεσε, οφείλουν να επισημανθούν τα εξής:
1. Η πλήρης ενημέρωση αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για τη διαφάνεια που ευαγγελίζεται η νυν διοίκηση της ΑΕΛ. Πρέπει συνεπώς να δοθούν στη δημοσιότητα (εναλλακτικά τουλάχιστον σε όλα τα μέλη του Σωματείου προκειμένου να μορφώσουν άποψη) όλα τα έγγραφα του φακέλου υποψηφιότητας. Όλα στο φως! Και εννοώ τα αντίγραφα των παραστατικών, ώστε να μπορούν να ελεγχθούν από όλους τους Λαρισαίους φιλάθλους.
2. Επειδή ήδη πολλά φημολογούνται (και όχι μόνον στην πόλη μας) σχετικά με τη σχέση του κ. Όλιβερ με το προηγούμενο ιδιοκτησιακό καθεστώς της υπό εκκαθάριση και έχουσας χρέη πολλών εκατομμυρίων ευρώ ΠΑΕ ΑΕΛ 1964, αυτό δηλαδή που οδήγησε την ανδρική ομάδα της ΑΕΛ σε συμμετοχή σε ερασιτεχνική διοργάνωση μετά από 35 χρόνια επαγγελματικής ιστορίας και ακόμη διατηρεί συμφέροντα στο AEL FC Arena: α) Θα πρέπει να υπάρξει ιδιαίτερη μέριμνα, ώστε η χρήση του AEL FC Arena να γίνει με όρους που εξασφαλίζουν τη βιωσιμότητα, την ευημερία και την πρόοδο της νέας ΠΑΕ ΑΕΛ. β) Πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί το ενδεχόμενο να δεσμευτεί η ΠΑΕ ΑΕΛ με μία πολυετή σύμβαση μίσθωσης και δυσβάστακτο ετήσιο αντάλλαγμα που θα την στραγγαλίζει οικονομικά (ας μην ξεχνάμε ότι το μίσθωμα που είχε συμφωνήσει να καταβάλει η ΠΑΕ ΑΕΛ 1964 στην Γήπεδο Α.Ε. είχε φτάσει πριν λίγα χρόνια τα 2 εκατ. ευρώ συν ΦΠΑ ετησίως, όταν το απαιτούμενο κεφάλαιο για τη σύσταση της νέας ΠΑΕ ανέρχεται σε 360.000 ευρώ – ο νοών νοείτω). Το γήπεδο υπάρχει για την ΑΕΛ και όχι η ΑΕΛ για το γήπεδο. Και καλό είναι να έχουμε στο νου ότι άλλη ευκαιρία επανεκκίνησης δίχως χρέη μάλλον δεν θα ξαναϋπάρξει στο μέλλον της Ομάδος, όπως το καλοκαίρι.
Κάθε μέρα ακούω ότι η Ομάδα περνάει την «κρισιμότερη φάση της ιστορίας της». Τα χειρότερα όμως πέρασαν το καλοκαίρι. Τότε, που μια χούφτα ορκισμένων ζηλωτών δώσαμε μάχες οπισθοφυλακής, για να αποκλειστεί κάθε ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών και άλωσης του Σωματείου από συμφέροντα που επεδίωκαν και προωθούσαν με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο τη λύση της αγοράς ΑΦΜ που ισοδυναμούσε με θανάτωση της ΑΕΛ και καταφέραμε να το παραδώσουμε ελεύθερο και καθαρό από χρέη. Δυστυχώς, το κλίμα διχόνοιας και διάσπασης που τεχνητά είχε καλλιεργηθεί τότε (θυμίζω τις γνωστές καταστάσεις Ειρηνοδικείου κλπ) και των φιλάθλων γενικότερα, δεν επέτρεψε στο Σωματείο της ΑΕΛ να διαδραματίσει έγκαιρα τον καίριο θεσμικό και εγγυητικό του ρόλο οδηγώντας τις εξελίξεις με τον τρόπο που έπρεπε, σημαίνοντας γενικό προσκλητήριο και παλλαρισαϊκή πανστρατιά για την αντιμετώπιση της Γ’ Εθνικής με μια ομάδα κατά βάση ΑΕΛική και λαρισινή, οργανωμένη σε αυστηρά επαγγελματικά πρότυπα και βασισμένη στα έσοδα από εισιτήρια και χορηγίες με πλήρη οικονομική συνέπεια και διαφάνεια. Αν κερδίζαμε το στοίχημα της συσπείρωσης πέρυσι, θα είχαμε αποφύγει τα βεβιασμένα εκβιαστικά διλήμματα μεταξύ των επίδοξων «σωτήρων»-επενδυτών που δεν παρείχαν καμία εγγύηση και καμία πραγματική επένδυση στο αύριο της Ομάδας, με τα σημερινά επακόλουθα. Και στη χειρότερη των περιπτώσεων, αν αποτυχαίναμε, θα το κάναμε όπως μας αρμόζει. Μόνοι μας και με το κεφάλι ψηλά. Όχι εξαιτίας κάποιου άλλου.
Δυστυχώς η μάζα του φίλαθλου κόσμου της ΑΕΛ πίστεψε ότι το καλοκαίρι μιλούσαμε για μια καταδικασμένη σε αποτυχία, σχεδόν δονκιχωτική, απόπειρα. Ίσως φταίει η δική μας επικοινωνιακή απειρία, ίσως η τρομερά δύσκολη χρονική συγκυρία και προτιμήθηκε η πεπατημένη.
Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για τη μόνη ρεαλιστική και αποδοτική σε βάθος χρόνου διέξοδο και λύση για την ΑΕΛ. Και αν υπάρχουν ποδοσφαιρικές πόλεις-πρότυπα ανά τον κόσμο που έχουν πετύχει σε μεγάλο βαθμό την ποδοσφαιρική τους αυτονόμηση (Μπιλμπάο, Πόρτο, Οξέρ κ.α.), στην Ελλάδα μόνον η Λάρισα με το πλούσιο ποδοσφαιρικό της δυναμικό, το φανατικό της κοινό και το ανεπανάληπτο ιστορικό της προηγούμενο μπορούν να το πραγματώσουν. Αντί να ελπίζουμε στις αγαθές προθέσεις και τις ικανότητες του κάθε «επόμενου», αρκεί να πιστέψουμε όλοι στις δυνάμεις μας και να προσπαθήσουμε. Φίλαθλοι, οπαδοί, επαγγελματίες, επιχειρηματίες. Δεν είναι αργά για μια πανστρατιά των ΑΕΛικών δυνάμεων που θα δώσει λύσεις στα διαφαινόμενα αδιέξοδα.
Καλώ τη διοίκηση της ΑΕΛ την ύστατη στιγμή να αναλάβει πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση.
Αντώνης Γραβάνης
