Κοινή δήλωση ενάντια στην προσπάθεια νομιμοποίησης της καλλιέργειας μεταλλαγμένων, έκαναν τα περιφερειακά σχήματα της Αριστερής Παρέμβασης στη Θεσσαλία-Ανταρσία για την Ανατροπή και της Αριστερής Παρέμβασης στη Στερεά Ελλάδα. Στην κοινή τους δήλωση αναφέρουν τα εξής:
Στις 28 Μαΐου, με απόφασή τους οι μόνιμοι αντιπρόσωποι των κρατών μελών στην ΕΕ (προεδρεύοντος του κ. Μανιάτη) , άνοιξαν διάπλατα την πόρτα για τη νομιμοποίηση της καλλιέργειας μεταλλαγμένων (γενετικά τροποποιημένων οργανισμών) στις χώρες της ΕΕ. Μια απόφαση που εστάλη για επικύρωση στις 12 Ιουνίου στη σύνοδο υπουργών περιβάλλοντος. Στη διαδικασία αυτή, η ελληνική κυβέρνηση μέσω της ελληνικής προεδρίας και του πολιτικού διδύμου Βενιζέλου-Μανιάτη παίζουν καθοριστικό ρόλο, για μια εξέλιξη, που απειλεί να αλλάξει τον διατροφικό, κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό και περιβαλλοντικό χάρτη, ερήμην και ενάντια στη λαϊκή πλειοψηφία.
Μακριά από τα μάτια των λαών της Ευρώπης το σκηνικό είχε στηθεί όμως από καιρό. Από τις 08/07/2013 η ΕΕ βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με τις ΗΠΑ για την «Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Συνεργασία» (TTIP) με στόχο τη διεύρυνση της κοινής αγοράς μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ. Οι αποφάσεις αυτές ουσιαστικά προσπαθούν να δημιουργήσουν τετελεσμένο και για την καλλιέργεια των μεταλλαγμένων, ανοίγοντας την πόρτα του πλήρη ελέγχου της αγροτικής παραγωγής καθώς και της εμπορίας τροφίμων σε 5-6 πολυεθνικές ( Monsanto, Du Pont, Dow Elanco, Astra-Zeneca, Basf, Syngenda-Bayer ) και στα τοπικά τους παρακλάδια. Οι δηλώσεις της ελληνικής κυβέρνησης για «δυνατότητα των κρατών να μη δεχτούν την καλλιέργεια των μεταλλαγμένων υπό κάποιες προϋποθέσεις», ουσιαστικά αναιρείται από τη συμφωνία της κοινής αγοράς ΗΠΑ-ΕΕ, η οποία δίνει τη δυνατότητα στις πολυεθνικές να «σύρουν» στα δικαστήρια, διεκδικώντας τεράστιες αποζημιώσεις, οποιαδήποτε κυβέρνηση βάλει φραγμό στην κερδοφορία τους. Με τον τρόπο αυτό εισάγεται για πρώτη φορά και θεσμικά το δικαίωμα «διαπραγμάτευσης» πολυεθνικών με κράτη, με ανυπολόγιστες συνέπειες όσον αφορά τον κοινωνικό πλούτο και τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των λαών. Για μία ακόμη φορά φαίνεται, πως η ΕΕ και οι κυβερνήσεις που την υπηρετούν, όχι απλά δεν αποτελούν «δίχτυ προστασίας» ενάντια στα συμφέροντα του τοπικού και διεθνούς κεφαλαίου, αλλά την πολιτική τους έκφραση που προλειαίνει το έδαφος για την επέλασή τους.
Η καλλιέργεια των μεταλλαγμένων, ούτε το πρόβλημα της πείνας και της επισιτιστικής κρίσης θα λύσει, ούτε θα ανοίξει νέους δρόμους για τη φτωχή και μεσαία αγροτιά. Το γεγονός εξάλλου πως αρκετές δεκάδες χιλιάδες στη χώρα μας και πολλά δισεκατομμύρια ανθρώπων σε όλο τον κόσμο πεινάνε, ή υποσιτίζονται, δεν οφείλετε στην έλλειψη αγαθών, αλλά στο σφετερισμό του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, από μια ολιγαρχία. Αντιθέτως, θα διευρύνει το ξεκλήρισμα της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς μέσα από την πρόσδεση όλης της παραγωγικής διαδικασίας στο άρμα μιας χούφτας πολυεθνικών που θα μετατρέψουν το γενετικό υλικό από κοινό πλουτοπαραγωγικό πόρο σε ιδιοκτησία τους. Μια διαδικασία που θα δώσει το χαριστικό πλήγμα στη βιοποικιλότητα, γκρεμίζοντας τα γενετικά «σύνορα», δημιουργώντας μια γενετική Βαβέλ.
Η επέκταση και κυριαρχία της καλλιέργειας των μεταλλαγμένων έρχεται ουσιαστικά να ολοκληρώσει το «έργο» της «πράσινης επανάστασης» και την κυριαρχία των καπιταλιστικών σχέσεων παράγωγής και στην αγροτική παραγωγή. Μετά τον έλεγχο όλου του πολλαπλασιαστικού υλικού (σπόροι) από μία χούφτα πολυεθνικών (που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι οι ίδιες που σήμερα πρωτοστατούν στα μεταλλαγμένα…) με την επικράτηση των υβριδίων, τη μοντελοποίηση της παραγωγής μέσο της συμβατότητας σπόρων, λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων και την τεράστια συγκέντρωση της γης που επετεύχθη τις δύο τελευταίες δεκαετίες, η καλλιέργεια των μεταλλαγμένων έρχεται να ολοκληρώσει τον έλεγχο που θα ασκούν το μεγάλο αγροτοδιατροφικό κεφάλαιο και οι φαρμακευτικές-βιοτεχνολογικές εταιρίες σε όλη την αγροτική οικονομία. Είναι εμφανές, πως ο έλεγχός της διατροφής και της αναπαραγωγής της ζωής, ουσιαστικά συνιστά έλεγχο στην ίδια τη ζωή του ανθρώπου.
Στον αγώνα ενάντια στα μεταλλαγμένα, δεν αρκεί η γενική επίκληση της «πράσινης ανάπτυξης» και του «οικολογικού». Χρειάζεται η αποκάλυψη των αιτιών που φέρνουν αυτά τα σκουπίδια στο χωράφι και στο τραπέζι, αφού σήμερα που την ίδια στιγμή υπάρχει υπερπληθώρα αγαθών, όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού υποσιτίζονται ή τρώνε τρόφιμα σκουπίδια και μεταλλαγμένα. Γι αυτό το λόγο στο στόχαστρο του κινήματος θα πρέπει να τεθούν οι επιλογές των κυβερνήσεων και ο βαθύς πυρήνας της πολιτικής τους, της ΕΕ και των εθνικών και πολυεθνικών κεφαλαίων. Από αυτή τη σκοπιά ξεπερνά τα όρια της υποκρισίας η «όψιμη επανάσταση» μιας σειράς θεσμικών κυβερνητικών φορέων (π.χ. περιφερειάρχες) ενάντια στα μεταλλαγμένα, από τη στιγμή που εκλέχτηκαν με τις ευλογίες της κυβερνητικής συμμορίας που επιχειρεί να μας επιβάλει τα μεταλλαγμένα. Την καλλιέργεια των μεταλλαγμένων, δε θα την μπλοκάρει καμία θεσμική σύμπραξη, κανένας δικαστικός αγώνας και καμία διαταξική συμμαχία επιχειρηματιών, μεγαλοαγροτών και της λαϊκής πλειοψηφίας. Τα συμφέροντα εξάλλου που θέλουν τα μεταλλαγμένα και στη χώρα μας είναι ισχυρότατα καθώς ήδη ένα μεγάλο μέρος της βιομηχανίας τροφίμων τα χρησιμοποιεί (ΦΑΓΕ, Δέλτα, ΜΕΒΓΑΛ, «Τσακίρης», «Παπουτσάνης», «Παλίρροια» κ.τ.λ.). Έχοντας εισχωρήσει εδώ και χρόνια στη χώρα μας, τόσο το τροποποιημένο άμυλο, ως συντηρητικό τροφίμων, όσο και η μεταλλαγμένη σόγια και το καλαμπόκι ως ζωοτροφές, πολλές βιομηχανίες και μεγαλοαγρότες, θα «έτριβαν τα χέρια τους» αν είχαν τη δυνατότητα να το παράγουν εδώ.
Ο αγώνας ενάντια στα μεταλλαγμένα είναι αγώνας ελευθερίας και ζωής. Αγώνας ενάντια στο γονίδιο του κέρδους που δίνει ζωή στον καπιταλισμό και που απειλεί να κάνει όλον τον κόσμο ένα μεταλλαγμένο χωράφι που να παράγει ακατάπαυστα για τα συμφέροντα λίγων. Τα μολυσμένα χωράφια της Monsanto και της Syngenda δε θα γίνουν ο μονόδρομος του θανάτου για εμάς. Μέσα από την πάλη της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς, την πάλη του κόσμου της δουλειάς, διεκδικώντας φτηνά, επαρκή και υγιή τρόφιμα για όλους, θα γκρεμίσουμε τα σχέδιά τους.
Σε αυτό το πλαίσιο εκτιμάμε πως η μάχη ενάντια στα μεταλλαγμένα θα δοθεί στα εξής πεδία:
- Στα πανεπιστήμια, να μη βγουν οι νέες γενιές επιστημόνων (γεωπόνοι, γιατροί, βιολόγοι κ.τ.λ.) «γενίτσαροι» για τα συμφέροντα των πολυεθνικών. Ένας αγώνας που αντικειμενικά θα φέρει στο επίκεντρό της αντιπαράθεσης τον προσανατολισμό της γνώσης και της έρευνας. Μια γνώση, που δεν είναι ούτε ταξικά ουδέτερη, ούτε ή «καλή» και η «κακή» της χρήση καθορίζεται μόνο από το «χειριστή», αλλά ο χαρακτήρας της καθορίζεται κυρίως από το κίνητρο που τη δημιουργεί.
- Στον κόσμο της αγροτιάς για να παραμείνει στον τόπο του, για να παράγει ελεύθερα για την ευημερία του εργαζόμενου λαού, με βάση έναν κεντρικό σχεδιασμό προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις, τις ανάγκες και τις δυνατότητες κάθε τόπου, που αντικειμενικά θα συγκρούεται με το πλαίσιο της ΚΑΠ, των οδηγιών της ΕΕ και τις βλέψεις του αγροτοδιατροφικού κεφαλαίου. Μια αντιπαράθεση που κύτταρό της δεν μπορεί να είναι οι συνεταιρισμοί Α.Ε., αλλά οι δημοκρατικοί συνεταιρισμοί και αγροτικοί σύλλογοι που θα είναι ταυτόχρονα όργανα αγώνα αλλά και όργανα μιας άλλης οργάνωσης της παραγωγής και της οικονομίας.
- Στη δημιουργία ενός πλατιού κοινωνικού ρεύματος που δε θα εκφράζει την αντίθεσή του στα μεταλλαγμένα με όρους θεσμικής διαμαρτυρίας, αλλά μαχητικής αντιπαράθεσης. Που θα αμφισβητεί στη βάση του το δικαίωμα μιας χούφτας συμφερόντων να καθορίζουν το τι θα παράγουμε, πως θα το παράγουμε, τι θα τρώμε και πως θα ζούμε. Που θα βλέπει τη μάχη αυτή ως μια μάχη κατάκτησης των όρων μιας κοινωνίας που θα θέλαμε να ζούμε. Ένα κοινωνικό ρεύμα που μπορεί να αποκτήσει σάρκα και οστά με λαϊκά όργανα (λαϊκές συνελεύσεις, επιτροπές, πρωτοβουλίες αγώνα κ.τ.λ.) επιβολής της θέλησης της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Σε αυτή την κατεύθυνση, οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς θα πάρουν πρωτοβουλίες κοινής δράσης, προκειμένου να ηττηθούν τα σχέδια κυβερνήσεων, ΕΕ και πολυεθνικών.
