Ο θάνατος εμπεριέχεται στη ζωή μας, απλά δε μας αρέσει
Στο χώρο της ψυχολογίας η αξία της “Συναισθηματικής Νοημοσύνης” αναγνωρίστηκε παγκοσμίως εδώ και 15 χρόνια και χαίρομαι πολύ γι αυτό επειδή ξέρω τι σημαίνει να αξιολογείται ο συναισθηματικός κόσμος του ανθρώπου αλλά και για τον καθένα μας πόσο σημαντικό είναι σε κάθε φάση της καθημερινότητάς του να ξέρει γιατί και πως αισθάνεται με το συγκεκριμένο τρόπο.
Στον πρώτο που χάρισα το βιβλίο με το θέμα αυτό, ήταν ο Γιώργος και στην αφιέρωση της πρώτης σελίδας, του έγραψα ότι “θα σε βοηθήσει να καταλάβεις γιατί τρέχει ένα δάκρυ πίσω από τα μαύρα γυαλιά” και αυτό όχι τυχαία, γιατί πάντα ήταν άτομο ιδιαίτερα πλούσιο σε συναισθήματα για την αντίληψη όλου του κόσμου, αλλά κυρίως για τα παιδιά, για όλα τα παιδιά.
Απέκτησε πολύ σοβαρές ευθύνες από πολύ μικρός. Μεγαλωμένος από μητέρα με χρόνια ασθένεια την Κωνστάντω και πατέρα βοσκό, τον Γκουντή, που χαρακτηριστικά του είπε, εκείνη την ίδια μέρα όταν πούλησε όλα του τα πρόβατα για την ασθένεια της γυναίκας του ότι εάν περισσέψουν χρήματα, έστω και εκατό δραχμές θα σας ψήσω ένα κεμπάπ. Αλλά δεν περίσσεψαν.
Έγινε ανθοπώλης και με την καταπληκτική του σύζυγο, βοηθό, συνεργάτη, και μητέρα, τη Βασιλική απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Τέσσερα παιδιά διαμάντια, με τις καλύτερες εμπειρίες ως τώρα, στα καλύτερα πανεπιστήμια και μάλιστα ο Κωστής παγκόσμιος πρωταθλητής.
Όταν αυτά τα παιδιά βγουν, ολυμπιονίκες , επιστήμονες θα λέμε ότι, να, και τα δικά μας παιδιά προκρίθηκαν είναι ελληνόπουλα, έχουμε ολυμπιονίκη πρωταθλητή, ή επιτυχημένους, που όμως μεγάλωσαν και έφτασαν εκεί μόνο και μόνο αποκλειστικά από αυτόν τον πατέρα με το ανθοπωλείο και τη μάνα αυτή σαν νοσηλεύτρια στο νοσοκομείο Λάρισας, τη βοήθεια των αδερφών του, της Όλγας και του Δημήτρη, όπως του Φόρη και της Ματίνας, πάντα. Η πολιτεία όμως δεν υπήρξε βοηθητική ποτέ. Κανένας δεν στάθηκε, ποτέ , δίπλα στην οικογένεια αυτή.
Αυτός ο άνθρωπος , και ο καλύτερος μου φίλος, έφυγε από τη ζωή την Κυριακή το μεσημέρι, πέφτοντας από τον Μύτικα, στον Όλυμπο, την πιο ψηλή κορφή. Κακή στιγμή, όπως λέγεται. Έφυγε σαν τον αητό, όπως πάρα πολύ σωστά και ώριμα είπε ο αγαπητός μου Θάνος 17 χρονών. Δύσκολο όμως πολύ να το πιστέψεις.
Διαχείριση πένθους
Περνούμε όλοι μας συγκεκριμένα στάδια πένθους για την απώλεια αγαπημένων μας προσώπων που διαφοροποιούνται για παιδιά και ενήλικες και μάλιστα ανάλογα με την ηλικία και τη συναισθηματική ευαισθησία.
1ο Δεν το πιστεύω, δεν είναι δυνατόν να συνέβη αυτό στο Γιώργο. Δεν είναι αλήθεια, κάνουν λάθος, κάτι έγινε..Πες μου ότι είναι στο νοσοκομείο..
2ο Θυμώνω. Θα σε σκοτώσω ρε..Αν σε είχα μπροστά μου θα σε έδερνα. Όλοι φταίνε γι αυτό που έγινε. Ο καιρός, οι συνθήκες, η επικινδυνότητα, τα βάζω με όλους !
3ο Θλίβομαι. Γιατί μου τοκανες αυτό … που μ αφήνεις, πως θα τα καταφέρω χωρις την παρουσία σου στον κόσμο αυτόν!
4ο Τελικά, αποδέχομαι. Πρέπει να συνεχίσω να ζω χωρίς εσένα, η ζωή συνεχίζεται, έτσι είναι, δεν γίνεται αλλιώς, αυτό θα ήθελες κι εσύ!
Μη σου φανεί όμως παράξενο όταν ξαφνικά τρέχουν τα μάτια σου δάκρυα και μη ντραπείς να κλάψεις. Αυτό είναι η συναισθηματική φόρτιση που εκφράζεται και καλά κάνει. Για καιρό θα νιώθεις δίπλα σου κενό, κάτι να λείπει και με το που βλέπεις κάποιο φίλο ή χτυπάει το τηλέφωνο να ξεσπάς σε κλάματα. Μην το αρνηθείς. Σκέψου ότι και αυτό θα το περάσουμε όλοι μαζί,
Στοιχειώδης ασφάλεια για την προστασία μας στη φύση.
Επισκεφτήκαμε τον Όλυμπο για πρώτη φορά όταν ο γιος μου ήταν 5 χρονών, για να αποτελέσει αυτό τρόπο διαπαιδαγώγησης και σεβασμού στη φύση για την ομορφιά, το ενδιαφέρον, την εμπειρία που σου παρέχει, αλλά αυτό πόσο θα πρέπει να κοστίζει! Ξέρουμε ότι ο Μύτικας είναι από τις πιο επικίνδυνες κορυφές στον κόσμο, αλλά ξέρουμε επίσης ότι και ο αριθμός επισκεψιμότητας είναι πολύ μεγάλος. Δεν θα έπρεπε λοιπόν, τουλάχιστον, να καθαρίζονται οι χαλαρές πέτρες από τα μονοπάτια, να υπάρχουν έστω πέντε συρματόσχοινα στα πιο επικίνδυνα σημεία, πέντε κρίκοι ασφαλείας εκεί που πρέπει!
Ακόμα και το χρώμα που υποδεικνύει το επικίνδυνο μονοπάτι στην Κακιά Σκάλα είναι ξεθωριασμένο γιατί απλά έγινε πριν είκοσι χρόνια και αν δεν έχεις ξαναπάει κινδυνεύεις να πέσεις από κει που πέσαν οι προηγούμενοι ορειβάτες. Μήπως παραείναι.!. Ξέρω ότι και στο Έβερεστ συμβαίνουν ατυχήματα και ότι είναι επιλογή του καθένα να το διακινδυνεύσει, αλλά είναι το ίδιο αυτό που συμβαίνει στο Μύτικα και που επανειλημμένα καταγγέλθηκε από ορειβατικούς συλλόγους!
Υπάρχει κάποιος λόγος που διακινδυνεύεται η ανάβαση και κατάβαση για μας και τα παιδιά μας! Ας κάνουμε επιτέλους κάτι! Αυτό που ξέρω προσωπικά από τα μέρη του κόσμου που είδα είναι ότι η λογική της επίσκεψης στη φύση δεν είναι να κινδυνεύεις να στερηθείς τη ζωή σου στην προσπάθεια να ζήσεις την εμπειρία αλλά να καλλιεργήσεις το σεβασμό για το θεριό και να μπορείς, αφού γίνεται, να το φτάσεις.
Αγαπημένε μου φίλε. Μη με κατακρίνεις για το ότι όλα αυτά τα γράφουν μόνο στα βιβλία , απλά αυτή τη φορά δυστυχώς όλα αυτά επαληθεύονται από μένα τον ίδιο επειδή όλα αυτά συμβαίνουν σε μένα.
Αυτό που ξέρω είναι ότι έφυγες και ότι δεν θα σε συναντήσω, ούτε θέλω να σου ευχηθώ καλό ταξίδι, δεν πιστεύω σε τέτοιου είδους ταξίδια αλλά θα σε έχω πάντα μέσα μου δίπλα μου, μπροστά μου.
Σκέφτομαι τι θα περίμενες από μένα σε μια τέτοια στιγμή να κάνω για σένα. Αυτό κάνω.
Ξέρω ότι θα ήθελες ο καθένας που αγαπάς να σκεφτεί με τον ίδιο τρόπο και να κάνει αυτό που υπέδειξες, άμεσα ή έμμεσα.
Αν και έχω γράψει πολλά άρθρα ως τώρα αυτό μου είναι το πιο δύσκολο και δεν φανταζόμουνα ότι θα μου έπαιρνε τόσο χρόνο και ότι θα το έγραφα για σένα.
Δεν πρόλαβα να σου πω ποτέ πόσο ιδιαίτερο και σπάνιο γνώρισμά σου ήταν το ότι πάντα ρώταγες. Έλεγες, δεν ξέρω πολλά ότι μου πουν. Θα ρωτήσω το Δημήτρη, το Γιάννη. Τι κάνω στων παιδιών μου την προεφηβία, εφηβία στη χαρά και στη λύπη, στα σπουδαία ή τα δύσκολα. Δε φτάνει μόνο που ρώταγες αλλά έκανες πράξη τις οδηγίες αυτές, με πολύ ιδιαίτερο και χαρισματικό τρόπο. Δε στο είπα αυτό ποτέ αλλά στο λέω τώρα, γιατί τώρα ήρθε αυτή η ώρα. Ξέρω όμως ότι πάντα το ήξερες, κι αυτό είναι ίσως ένα απ’ αυτά τα χαρακτηριστικά που σε έκανε τόσο πολύ όμορφα, τόσο πολύ ιδιαίτερο.
Δεν μπορώ να μην καταθέσω εκφράσεις και συναισθήματα όπως αυτά διατυπώθηκαν.
Εμείς, κατεβαίνουμε ο μπαμπάς δεν τα κατάφερε.
Έφυγες σαν τον αητό.
Αν εμείς σου λείπουμε λίγο, εσύ μας λείπεις για πάντα.
Αυτό το ποτήρι θα το πιούμε μαζί.
Σε όλους μας, αρέσει να κοιτάμε ψηλά, αλλά και σκοπός μας είναι να φτάνουμε. Εσύ τα κατάφερες.
Πολλοί μεγάλοι σ αγαπούν, να το ξέρεις, αλλά κυρίως τα παιδιά, πολλά – πολλά παιδιά όπως και συ αγάπησες τόσο.
Ο αγαπημένος σου φίλος
Δημήτρης Χουλιαρός
