Μία απόφαση σταθμός του Εφετείου Λάρισας δικαίωσε συμβασιούχο του Δήμου Σκιάθου, στον οποίο η εν λόγω υπάλληλος προσέφερε τις υπηρεσίες της επί 12 ολόκληρα χρόνια. Η δικαστική απόφαση αναγνώρισε ότι η συμβασιούχος καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες στην υπηρεσία της και της εξασφάλισε μία θέση στη μονιμότητα.
Η εργαζόμενη δούλευε χωρίς καμία διακοπή από το 1999 μέχρι το 2011 με συμβάσεις εξαρτημένης εργασίας σε Νομικό Πρόσωπο Δημόσιου Δικαίου του Δήμου Σκιάθου και παρείχε τις υπηρεσίες της ως διοικητική υπάλληλος. Στις 31 Ιουλίου 2011 καταγγέλθηκε η σύμβασή της και η συμβασιούχος αποφάσισε να προσφύγει κατά του δήμου, διεκδικώντας την επαναπρόσληψή της σε μόνιμη θέση, υπογραμμίζοντας στην αγωγή της ότι καλύπτει όλα αυτά τα χρόνια πάγιες και διαρκείς ανάγκες του Δήμου.
Το δικαστήριο σε πρώτο βαθμό αναγνώρισε ότι απασχολείται με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου όμως ο δήμος άσκησε έφεση ζητώντας να ακυρωθεί η συγκεκριμένη απόφαση και να ισχύσει η απόλυσή της. Το Εφετείο ωστόσο ήρθε για δεύτερη φορά να δικαιώσει τη συγκεκριμένη εργαζόμενη που πλέον «ατενίζει» το επαγγελματικό της μέλλον με μεγαλύτερη αισιοδοξία αφού η απόφαση ανοίγει το δρόμο για την επιστροφή της στην εργασία.
Σύμφωνα με την απόφαση του Εφετείου, από το συνδυασμό διαφόρων νομικών διατάξεων και με τα στοιχεία που είχαν κατατεθεί υπόψη του δικαστηρίου και από τις δύο πλευρές, προέκυψε ότι σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου υπάρχει, όταν οι συμβαλλόμενοι δεν έχουν συμφωνήσει ορισμένη διάρκεια για την παροχή εργασίας, ούτε η χρονική αυτή διάρκεια συνάγεται από το είδος και το σκοπό της εργασίας.
Ο δικηγόρος της συμβασιούχου Στ. Λυμπερδόπουλος δήλωσε στην εφημερίδα Ταχυδρόμος ότι η υπάλληλος προσλαμβάνονταν από τον δήμο καθ” όλο το χρονικό διάστημα των συμβάσεων και απασχολείτο στον ίδιο τόπο όπως και οι μόνιμοι υπάλληλοι και εκτελούσε την εργασία της υπό τις εντολές και τις οδηγίες των εκπροσώπων του δήμου όπως ακριβώς και το μόνιμο προσωπικό. Από το γεγονός αυτό προκύπτει ότι ότι οι ανάγκες του Δήμου Σκιάθου ήταν σταθερές, συνήθεις, τακτικές και προβλέψιμες, δηλαδή πάγιες και διαρκείς και η σύναψη όλων των συμβάσεων της υπαλλήλου, υπαγορεύτηκαν από το γεγονός ότι η ίδια κάλυπτε τις ανάγκες αυτές.
