Στην περιοχή Λεμονιά των Ιωαννίνων λίγο πριν τα μεσάνυχτα της Τρίτης κάτοικοι εντόπισαν δύο κουτάβια απαγχονισμένα, να κρέμονται από τις ξύλινες παλέτες που τα προστάτευαν.
.jpg)
Η μητέρα των κουταβιών, που ήταν αλυσοδεμένη κοντά τους, έχει κακοποιηθεί και αυτή όπως εξήγησε στο www.zoosos.gr η Γιώτα Σπήτα, αντιπρόεδρος του συλλόγου για την ηθική μεταχείριση των ζώων ΑΝΙΜΑ. Tα μάτια της άγνωστο πως έχουν θολώσει, όπως φαίνεται και στη σχετική φωτογραφία.
.jpg)
Τα μάτια της σκυλίτσας είναι θολά ενώ δίπλα της κρέμονται τα νεκρά κουτάβια.
Το αν τα σκυλάκια σκοτώθηκαν με άλλο τρόπο και στη συνέχεια κρεμάστηκαν από τον δράστη δεν το γνωρίζουμε καθώς γι’ αυτό θα απαιτηθεί νεκροψία.
Τα κουτάβια και η σκυλίτσα, που ήταν αλυσοδεμένη, δεν ήταν αδέσποτα. Ζούσαν μαζί με άλλα ενήλικα και νεαρά σκυλιά σ’ ένα κτήμα στο Δημοτικό Διαμέρισμα Λεμονιά του Δήμου Ιωαννιτών. Οι συνθήκες διαβίωσης και των νεκρών ζώων και όσων βρίσκονται ακόμα εκεί είναι κακές και αυτό φαίνεται και από τις φωτογραφίες.
Σύμφωνα με πληροφορίες γείτονες είχαν έρθει συχνά σε αντιπαράθεση με τον ιδιοκτήτη των σκυλιών, που προφανώς ζευγαρώνουν ανεξέλεγκα αφού δεν έχουν στειρωθεί. Τίποτα όμως δεν δικαιολογεί αυτό το φρικτό έγκλημα, που έγινε εις βάρος αυτών των πλασμάτων, τα οποία μόνο υφίστανται και δεν επιλέγουν.
Για το έγκλημα αυτό έχει ενημερωθεί η Αστυνομία ενώ οι ιδιοκτήτες των ζώων αύριο θα απευθυνθούν και στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Ιωαννίων για τα περαιτέρω.
zoosos.gr
Mία απο τις σημαντικότερες ενδείξεις για την σχέση αγάπης και συντροφιάς μεταξύ των αρχαίων Ελλήνων με τους σκύλους, που διαρκεί πάνω απο 3.000 χρόνια, μας την δίνει ο πατέρας της Ελληνικής ιστορίας Όμηρος στην Οδύσσεια (ραψωδία ρ΄300-309), όπου περιγράφει το γνωστό και συγκινητικό περιστατικό του θανάτου του σκύλου του Οδυσσέα (ονόματι Άργος) τη στιγμή που αναγνωρίζει τον αφέντη του ντυμένο ζητιάνο, που γύρισε μετά από 10 έτη απουσίας.
Σχέση μοναδική. Συντροφικότητα που προκαλεί συγκίνηση. Ο κατάκοιτος σκύλος Άργος, παρ’ όλα τα χρόνια απουσίας του αφέντη του, μπόρεσε να τον αναγνωρίσει αφήνοντας σε εμάς, όπως και στον Οδυσσέα το δάκρυ να κυλήσει και να αγγίξει την καρδιά μας. Αβίαστα ερωτήματα έρχονται στο νου μας: Τι δέσιμο είχαν ο αφέντης με το σκύλο του, κάνοντας τον πολυταξιδεμένο και σκληρό από τις κακουχίες Οδυσσέα να δακρύσει; Τι είναι αυτό που μπορεί να οδηγήσει ένα άλογο ον (χωρίς -υποτίθεται- λογική) να δεθεί συγκινησιακά με ένα λογικό; Μήπως η επικοινωνία αυτή δηλώνει την ύπαρξη της ψυχής; Μήπως, ως άνθρωποι πρέπει να δώσουμε μεγάλη βαρύτητα στη ψυχή μας και στην επικοινωνία με τη φύση, στην οποία άλλωστε είμαστε συγκάτοικοι με τα άλλα ζώα;
Οι αρχαίοι Έλληνες αντιλήφθηκαν από πολύ νωρίς τη διαφορετική σχέση που έχει ο σκύλος με τον άνθρωπο.
ΣΣ Οι νεοέλληνες πάλι ταυτίστηκαν με τους …βάρβαρους…
