Συνεχίζεται μέχρι την Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου καθημερινά 11.00-14.00 και 18.00-20.00 η αναδρομική έκθεση έργων του Λαρισαίου εικαστικού Αντώνη Καρακωνσταντάκη την ισόγεια αίθουσα του Θεάτρου ΟΥΗΛ (Α. Γαζή & Κουμουνδούρου).
Την έκθεση με τίτλο “…Διαδρομή… εκ των ενόντων” διοργάνωσαν η Αντιδημαρχία Πολιτισμού και Επιστημών σε συνεργασία με τη Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας. Σε αυτή, ο επισκέπτης μπορεί να δει παλαιότερες δημιουργίες του καλλιτέχνη, δημόσια και ιδιωτικά έργα, μία μοναδική αγιογραφία, αλλά και μία καινούρια ενότητα της δουλειάς του που είναι το κόσμημα. Μικρά, μοναδικά έργα τέχνης προορισμένα να κοσμούν…
Ο χρόνος έπαιξε κι εξακολουθεί να παίζει καθοριστικό ρόλο στη δημιουργική “διαδρομή” του Λαρισαίου εικαστικού Αντώνη Καρακωνσταντάκη. Χρόνος πάνω απ’ όλα είναι το μέσο που επέλεξε ο ίδιος για να αποδώσει τις δικές του εικόνες, συνειδητές και ασυνείδητες, ρεαλιστικές και αφαιρετικές. Η πέτρα έχει ιστορία. Από τη Μινωική τέχνη και τον Παρθενώνα, ως τα ψηφιδωτά της Βυζαντινής περιόδου, η πέτρα υπάρχει και θα υπάρχει, όσο υπάρχει πολιτισμός.
Γιατί αντέχει να κουβαλά μέσα της το χρόνο, τη μνήμη, την εμπειρία, να κλείνει στην πέτρινη καρδιά τη ζωή. Γιατί η πέτρα έχει καρδιά. Αυτή αποτελεί τον καμβά πάνω στον οποίο εκφράζεται καλλιτεχνικά ο Α. Καρακωνσταντάκης.
Η καρδιά της πέτρας είναι η καρδιά των έργων του. Πάνω στην αρχέγονη καρδιά της πέτρας κάνει την εικαστική του πρόταση με χρωματικές ψηφίδες, πέτρα στην πέτρα, ψηφιδωτό στην αγκαλιά της πέτρας που πάνω της στηρίχτηκαν πολιτισμοί. Η πέτρα όμως είναι αυτή που καθορίζει το βαθμό επέμβασής του.
Η ψηφίδα από μόνη της είναι ένα ζωντανό κύτταρο, ένα μέρος του συνόλου. Παίρνοντας την κατάλληλη θέση στη σύνθεση, αναδεικνύεται το όλο και μαζί του παίρνει η πέτρα ζωή ή πιο σωστά αποκαλύπτεται η ζωή που έκρυβε μέσα της.
Ένα έργο του Καρακωνσταντάκη δεν τελειώνει πριν προστεθεί σ’ αυτό ο λόγος. Αρχέγονος κι αυτός και αιώνιος. Ένα μικρό ποίημα-τίτλος συμπληρώνει το δημιούργημα, απαραίτητο συστατικό της πορείας του προς την ολοκλήρωση. Ο λόγος εξάλλου παντρεύεται αρμονικά με την πέτρα. Πνεύμα και ύλη που δαμάζουν το χρόνο, τον οριοθετούν, τον τεμαχίζουν, τον κάνουν κατανοητό, άρα υποφερτό.
“Ζωή που στέγνωσε
στο καρτέρεμα
κι εγκλωβίστηκα
στην υπομονή του νερού.
Δώρο ακριβό από χέρια που σμίλεψαν τη φύση
κρεμασμένο στης καρδιάς το μέρος
για να πάλλεται από χτύπους προσδοκίας
στους στενεμένους δρόμους των ελπίδων”. (Ποίημα που συνοδεύει το κόσμημα).
