Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση, που διοργάνωσαν, στην πλατεία των «Εξι Δρόμων», οι Κομματικές Ογανώσεις Αγ. Αθανασίου, Κέντρου, Ιπποκράτη- Αμπελοκήπων και Εκπαιδευτικών, στη μνήμη του Σπύρου Καλοδίκη.
Ενός ηγετικού στελέχους του Κόμματος – μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και Γραμματέας και Γραμματέα της Επιτροπής Πόλης Λάρισας- που πρόσφερε και τη ζωή του στον αγώνα για μια κοινωνία ελεύθερη, ειρηνική και σοσιαλιστική. Την εκδήλωση άνοιξε ο Φώτης Παπανικολάου, μέλος της ΤΕ Λάρισας.
Στην εκδήλωση διαβάστηκαν ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου και του Νίκου Μύτικα από τις συντρόφισσες Μαρία Κωστούλα και Μαρία Τέλιου αντίστοιχα. Την ομιλία της εκδήλωσης έκανε η Αγγελική Δασκαλάκη, μέλος της Επ. Περιοχής Θεσσαλίας του ΚΚΕ, η οποία αναφέρθηκε στα γεγονότα:
«Διδασκόμαστε από την ανιδιοτελή προσφορά και θυσία εκατοντάδων χιλιάδων παιδιών του λαού μας, κομμουνιστών και κομμουνιστριών, αγωνιστών και αγωνιστριών, που βρέθηκαν 100 χρόνια τώρα στην πρώτη γραμμή της μάχης, παλεύοντας με συνείδηση στον ταξικό αγώνα.
Ο σ. Σπύρος Καλοδίκης ήταν απλός, σεμνός, κουκουές, οργανωτής με ταλέντο, άφοβος αγωνιστής, καθοδηγητής και ηγέτης. Μιλούσε απλά, αγαπούσε και έδινε μεγάλη στοργή στους συντρόφους του, έδωσε τη ζωή του στον αγώνα του λαού, όπως ξέρουν να πεθαίνουν οι ήρωες. Την Κυριακή, 23 του Νοέμβρη 1947, ο Καλοδίκης φεύγει από κάποιο σπίτι της συνοικίας Αμπελοκήπων, όπου ήταν να γίνει σύσκεψη των ΚΟΒ πόλης, η οποία αναβλήθηκε για λόγους ασφαλείας. Σε μικρή απόσταση τον ακολουθεί ο Νίκος Παπαρσένος, μέλος της ΚΟΒ συνοικίας Αγίου Νικολάου. Σύμφωνα με δική του αφήγηση, το ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ από την οδό Γεωργιάδου τραβάει προς τη γέφυρα του Αλκαζάρ και στρίβει στην πλατεία Τσούγγαρι (σήμερα Τάκη Γαργαλιάνου). Εκεί «την είχαν στημένη» αστυνομικοί με πολιτικά. Ανάμεσά τους και ο Μιχάλης Κωσταγιάννης, συνεργάτης της Ασφάλειας, που τον ακολούθησε. Ο Καλοδίκης τον αντιλήφθηκε, αλλά συνέχισε δήθεν αδιάφορος και φτάνοντας στην οδό Παλαιστίνης άνοιξε το βήμα του κατευθυνόμενος προς την πλατεία Εξι Δρόμων. Ο Κωσταγιάννης έτρεξε να τον προλάβει και τον έφτασε στην πλατεία. Του ζήτησε την ταυτότητα κι αυτός, ατάραχος, την έδωσε. Φυσικά, ήταν πλαστή σε όλα.
Καθώς εκείνος την περιεργάζεται ο Καλοδίκης του δίνει μια γερή γροθιά, τον ρίχνει καταγής κι αρχίζει να τρέχει με κατεύθυνση προς την οδό Σκουφά. Για κακή του τύχη πέφτει πάνω σ’ ένα υπενωμοτάρχη, που επιχειρεί να τον σταματήσει και συμπλέκονται.
Εκεί φτάνει ο Κωσταγιάννης και τον πυροβολεί πισώπλατα. Αιμορραγώντας και θέλοντας να μαθευτεί η σύλληψή του για να μην τον εξαφανίσουν, όπως έγινε με άλλους συντρόφους του, φωνάζει δυνατά: «Πατριώτες, είμαι ο Σπύρος Καλοδίκης, Γραμματέας της Οργάνωσης του ΚΚΕ.
Ετοιμοθάνατος, προλαβαίνει να καταπιεί τα χαρτάκια με τις σημειώσεις του για να μην πέσουν στα χέρια του εχθρού. Στο Δημοτικό Νοσοκομείο Λάρισας, όπου μεταφέρεται, οι ασφαλίτες αναγκάζουν τους γιατρούς να του ανοίξουν το στομάχι για να πάρουν τα χαρτιά που είχε καταπιεί. Την επομένη, ο ακατάβλητος κομμουνιστής αφήνει την τελευταία του πνοή και περνάει στο πάνθεο των ηρωικών μορφών του ΚΚΕ.
Η αστική τάξη με όλο τον «καλό κόσμο», Ασφάλειες, Χωροφυλακή, ΕΣΑ, οι Σούρληδες, κυριαρχούν και με τη συμβολή των Άγγλων και Αμερικάνων ιμπεριαλιστών κατόρθωσαν να τσακίσουν το εργατικό και λαϊκό κίνημα, να επικρατήσουν στην πολεμική αναμέτρηση με τον ηρωικό ΔΣΕ, να αφοπλίσουν το λαό. Επιχείρησαν να τον καθυποτάξουν και να εξοστρακίσουν από τη σκέψη του κάθε ιδέα για κοινωνική δικαιοσύνη και κοινωνική απελευθέρωση.
Και στην περίοδο πριν και μετά την κατοχή υπήρχαν 2 μεγάλα αντίπαλα στρατόπεδα. Από τη μια μεριά η εργατική τάξη, η φτωχή αγροτιά, οι βιοπαλαιστές της πόλης και της υπαίθρου, ορισμένοι καλλιτέχνες και διανοούμενοι συσπειρωμένοι στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. Είναι οι δυνάμεις που πάλεψαν και μάτωσαν ενάντια στους φασίστες.
Από την άλλη πλευρά ήταν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι μεγαλέμποροι, το Παλάτι, οι τσιφλικάδες, το πολιτικό, στρατιωτικό και δικαστικό τους προσωπικό, καθώς και όλη η προπολεμική πνευματική και κοσμική ελίτ της χώρας, που είχε δηλώσει πίστη στο φασίστα Μεταξά. Ένα μέρος από αυτούς διέφυγαν μαζί με το χρυσάφι της χώρας στο εξωτερικό, στο Κάιρο. Ένα άλλο μέρος επέλεξε να συνεργαστεί με τους κατακτητές
Μετά την απελευθέρωση της χώρας, κάτω από τα χτυπήματα του ΕΛΑΣ και την προέλαση του Κόκκινου Στρατού, οι δυνάμεις αυτές ήταν προετοιμασμένες και αποφασισμένες να επανέλθουν στην εξουσία Έτσι, την κατοχή ακολούθησε ο εμφύλιος πόλεμος, η λυσσασμένη αντίδραση της κυρίαρχης τάξης απέναντι στην τάξη που αμφισβητεί την εξουσία της, την εργατική τάξη.
Ένα χρήσιμο, λοιπόν, δίδαγμα είναι ότι όπως και τότε δεν υπήρξε εθνική ομοψυχία, δεν υπήρξαν κοινοί εθνικοί στόχοι, έτσι και σήμερα δεν μπορούν να υπάρξουν κοινοί στόχοι για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα με την αστική τάξη, τους καπιταλιστές. Δεν μπορεί να υπάρξει κοινή εθνική προσπάθεια, όπως θέλει να ονομάσει η συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ τη διαπραγμάτευση που διεξάγεται στην ΕΕ για λογαριασμό του κεφαλαίου και των καπιταλιστών».
Μετά την ομιλία ακολούθησε πορεία μέχρι το σημείο όπου δολοφονήθηκε ο Σπ. Καλοδίκης, στη συμβολή των οδών Καραθάνου και Σκουφά. Εκεί, εκ μέρους της ΤΕ Λάρισας, ο Άγγελος Σίμος κατέθεσε λουλούδια.
Στο χώρο της εκδήλωσης λειτούργησε βιβλιοπωλείο της Σύγχρονης Εποχής
