Την αναγκαιότητα υπογραφής συμφωνίας με τους δανειστές στο όνομα της παραμονής της χώρας στο ευρώ τονίζουν όπου βρεθούν και όπου σταθούν οι εκπρόσωποι των μνημονιακών κομμάτων και δυστυχώς και αρκετοί μέσα στη συγκυβέρνηση, χαρακτηρίζοντας καταστροφή για τη χώρα και το λαό την έξοδο από το ευρώ.
Είναι όμως τόσο αναγκαία για τη σωτηρία της χώρας η υπογραφή μιας όποιας συμφωνίας, ενός νέου μνημονίου με τους δανειστές στο όνομα της παραμονής στη ζώνη του ευρώ.
Τα μέχρι σήμερα δεδομένα από την εφαρμογή της 5ετους μνημονιακής λιτότητας δείχνουν κάτι παραπάνω από ξεκάθαρα ότι οι συμφωνίες με τους δανειστές ήταν καταστροφικές. Μειώθηκαν μισθοί και συντάξεις, απολύθηκαν εργαζόμενοι στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, το 40% του λαού ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, δημιουργήθηκαν στρατιές μακροχρόνια άνεργων, ενώ η χώρα αύξησε το χρέος της από το 127% του ΑΕΠ, στο 180% παρά το γεγονός ότι λήφθηκαν μέτρα για την αποπληρωμή του και για την απομείωσή του.
Η Ελλάδα πήρε περίπου 300 δισ. ευρώ δάνεια η πραγματική οικονομία δεν είδε ούτε ένα ευρώ αφού όλα έφυγαν για τη σωτηρία του τραπεζικού συστήματος σε Ελλάδα και ευρωζώνη.
Σήμερα με όλα αυτά τα δεδομένα ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, τραπεζίτες, μνημονιακές δυνάμεις και νέα κυβέρνηση που μάλλον δεν διάβασε καλά το όχι του λαού στο δημοψήφισμα της Κυριακής εμφανίζονται έτοιμοι για την υπογραφή νέας συμφωνίας η οποία θα βοηθήσει στην εξυπηρέτηση του χρέους, θα εξασφαλίζει ρευστότητα στις τράπεζες και θα υπόσχεται προοπτικές διευθέτησης του χρέους, πιθανότητες ανάκαμψης αλλά το κυριότερο θα περιλαμβάνει δυσβάσταχτα μέτρα σε βάρος του λαού, του παραγωγικού ιστού της χώρας και των κοινωνικών της δομών.
Πώς λοιπόν θα πάει η κυβέρνηση να υπογράψει μια τέτοια συμφωνία που θα διατηρεί κλειστή την κάνουλα της χρηματοδότησης των επιχειρήσεων από τις τράπεζες, θα αυξάνει τη φορολόγηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, θα καταστρέφει τον αγροτικό κόσμο, θα φέρνει νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις.
Ποια άραγε είναι η μεγαλύτερη καταστροφή για τη χώρα;
Η υπογραφή μιας νέας συμφωνίας που θα τη διαλύσει και σε ένα το πολύ χρόνο θα τη στείλει και πάλι με τα σωληνάκια σε μια νέα διαπραγμάτευση για νέες δόσεις;
Ή η ρήξη με τη μερκελική λιτότητα και η αναζήτηση μέσα από δρόμους αξιοπρέπειας βιώσιμων λύσεων με ανάπτυξη, ευημερία ακόμη και εκτός ευρώ;
Ποιός άραγε μπορεί να ερμηνεύσει το ηρωικό όχι στο δημοψήφισμα της Κυριακής ως εντολή υποταγής και υποτέλειας με την υπογραφή ενός νέου καταστροφικού μνημονίου;
