Τις τελευταίες μέρες, εν μέσω χιλιάδων κενών στα σχολεία, η νέα πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας επέλεξε να επαναφέρει στη δημοσιότητα το ζήτημα του τρόπου απαλλαγής των μαθητών από το μάθημα των Θρησκευτικών (βλ. δηλώσεις αναπληρώτριας Υπουργού Παιδείας).
Υπενθυμίζουμε ότι ο πρώην Υπουργός Παιδείας Λοβέρδος, με μια απαράδεκτη εγκύκλιο, τρεις μέρες μόλις πριν τις εκλογές της 25ης Γενάρη, έθετε σοβαρά εμπόδια στη δυνατότητα απαλλαγής των μαθητών από τα Θρησκευτικά.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την εγκύκλιο αυτή, και οι δύο γονείς (δεν αρκεί ο ένας), υποχρεώνονται να δηλώσουν ότι ο μαθητής/μαθήτρια δεν είναι χριστιανός ορθόδοξος και να επικαλεστούν αποκλειστικά λόγους θρησκευτικής συνείδησης, προκειμένου να απαλλαγεί ο μαθητής/μαθήτρια από τα Θρησκευτικά.
Την εγκύκλιο αυτή, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διατήρησε σε ισχύ για 7 μήνες και όπως φαίνεται θα συνεχίσει να το κάνει, μετά την αντίδραση της Εκκλησίας στις “προθέσεις” περί κατάργησής της.
Με λίγα λόγια, λάδι πολύ και τηγανίτα τίποτα, ακόμα και στο αυτονόητο δικαίωμα του κάθε μαθητή να μπορεί να απαλλάσσεται από το μάθημα, χωρίς να τίθεται κανένα εμπόδιο και χωρίς καμία προϋπόθεση. Αντίθετα, περίσσεψαν οι δηλώσεις για συναντίληψη στη συνάντηση του νέου Υπουργού Παιδείας με τον Αρχιεπίσκοπο.
Πάνω απ’ όλα η κυβέρνηση διατηρεί σε ισχύ και μάλιστα με τρόπο χοντροκομμένο, ακόμα και την αναχρονιστική σύμφυση Κράτους-Εκκλησίας στο ζήτημα της Παιδείας. Όπως άλλωστε έκαναν και οι προκάτοχοί της. Σε ένα ζήτημα που, αν μη τι άλλο, οι προϋποθέσεις για τη λύση του (διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας) έχουν (υπερ)ωριμάσει, όπως αποδεικνύει και η πείρα σε μια σειρά άλλες χώρες.
Στη δική μας αντίληψη για το δωδεκάχρονο σχολείο σύγχρονης γενικής παιδείας ζητήματα που αφορούν την εμφάνιση και εξέλιξη των θρησκειών, την εμβάθυνση γύρω από τις έννοιες της μεταφυσικής και της διαλεκτικής, του ιδεαλισμού και του υλισμού, όπως και μια σειρά άλλα που σχετίζονται με το αντικείμενο, μπορούν να διδαχθούν μέσα από μια σειρά μαθημάτων ή (πχ θρησκειολογία) που δεν θα έχουν χαρακτήρα κατήχησης, αλλά θα μαθαίνουν στα παιδιά και τους νέους την ιστορική εξέλιξη, την κοινωνική βάση του θρησκευτικού φαινομένου συνολικότερα.
Ένα τέτοιο μάθημα, που πρέπει να είναι υποχρεωτικό για όλους, δε μπορεί παρά να συνδέεται με το διαχωρισμό εκκλησίας – κράτους, την καλλιέργεια της κριτικής σκέψης στο σχολείο και ταυτόχρονα την κατοχύρωση των χιλιάδων εκπαιδευτικών που σήμερα διδάσκουν το μάθημα των θρησκευτικών, με μόνιμη και σταθερή εργασία.
