Οι Τρεις Ιεράρχες είναι οι αιώνιοι και αθάνατοι οικουμενικοί διδάσκαλοι της Εκκλησίας του Χριστού. Συνδύασαν τους καρπούς του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος με το κάλλος της ευαγγελικής αποκαλύψεως, ζώντας θυσιαστικά το ΄΄αγαπάτε αλλήλους΄΄. Ανέδειξαν τον κύριο στόχο της παιδείας, ο οποίος πρέπει να προσβλέπει στην κοινωνική ευποιία,
στην καλλιέργεια του αγαθού και της αρετής, στη συναντίληψη του συνανθρώπου.
Ο λόγος και οι πράξεις τους αναδεικνύονται σήμερα τόσο επίκαιροι όσο ποτέ.
Ήδη περάσαμε από την εποχή του υλικού ευδαιμονισμού, του υπερκαταναλωτισμού, στην εποχή της πενίας, της απογοήτευσης, της απόγνωσης, του σταδιακού μαρασμού, διότι δε θεμελιώσαμε τη ζωή μας σε αληθείς αρχές αλλά σε φρούδες ελπίδες και ψευδεπίγραφες προσδοκίες.
Χρόνια τώρα ζητιανεύουμε στα ξένα παζάρια, συστήματα και πρότυπα, περιφρονώντας τα τιμαλφή, τα ατίμητα πλούτη της παράδοσής μας, της γνήσιας ανθρωπιστικής παιδείας και αντί να ενδυναμώνουμε την ανάπτυξη της Εθνικής και Θρησκευτικής μας συνείδησης, εξοστρακίζουμε τη λειψανοθήκη της μνήμης και την αξιοπρέπειά μας, απεμπολούμε την έξοχη γλώσσα μας, παραμορφώνουμε την ιστορία μας.
Οι Τρείς Ιεράρχες μάς θυμίζουν ότι, η παιδεία δεν αποσκοπεί κυρίως στη στείρα εγκεφαλική γνώση και την τεχνική μόρφωση, αλλά πρωτίστως στη γνώση που ελευθερώνει, κοσμοποιεί τα πρόσωπα, καλλωπίζει την ύπαρξη, νοηματοδοτεί τη ζωή.
Ας γίνει, λοιπόν, η παιδεία μας λίπασμα, που θα δυναμώσει την αφυδατωμένη ρίζα. Μία παιδεία που θα επιβεβαιώνει τη διαχρονικότητα των ακαταλύτων αξιακών μας προτύπων, της Ορθοδόξου ταυτότητάς μας, του Ελληνικού ήθους και φιλότιμου… των αδαπάνητων θησαυρών μας.
