«Έχουμε ένα ασφαλιστικό που στην θέση της διαγενεακής αλληλεγγύης και της δίκαιης κατανομής των βαρών και των περικοπών κάνει ακριβώς το αντίθετο. Καλεί τους εργαζόμενους να δουλέψουν περισσότερο, να πληρώσουν παραπάνω, για να πάρουν χαμηλότερες συντάξεις – αν πάρουν –, προκειμένου να αφήσει τις σημερινές συντάξεις απείραχτες.
Ο κομμουνιστής Υπουργός κ. Κατρούγκαλος, εισάγει ένα νέο τρόπο παρουσίασης της έννοιας της κοινωνικής δικαιοσύνης. Όποιος πρόλαβε, πρόλαβε, ή αν προτιμάτε την αρχή, «Μακάριοι οι κατοχυρώσαντες»» τόνισε ο βουλευτής Λάρισας με το Ποτάμι, κ. Κώστας Μπαργιώτας, στη συζήτηση επί της αρχής του σχεδίου νόμου «Ενιαίο Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλειας – Μεταρρύθμιση ασφαλιστικού-συνταξιοδοτικού συστήματος – Ρυθμίσεις φορολογίας εισοδήματος και τυχερών παιγνίων».
Στη συνέχεια ανέφερε πως η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού «δεν είναι αποτέλεσμα μόνο των μνημονιακών απαιτήσεων. Είναι ανάγκη που οφείλεται σε ένα στρεβλό, άδικο σύστημα, που κανείς δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε να μεταρρυθμίσει, πριν και μετά την κρίση. Μιλώντας για το Ασφαλιστικό στην Ελλάδα, μιλάμε ουσιαστικά για την καρδιά της κρίσης χρέους. Από το 2006 ως το 2009, την πενταετία που χάθηκε ο δημοσιονομικός έλεγχος, το 83% του χρέους οφειλόταν στο ασφαλιστικό.
Σε απλά ελληνικά: χωρίς ελλειμματικό ασφαλιστικό δεν θα είχαμε μνημόνιο. Και το τραγικό; Το πιο προβληματικό ασφαλιστικό της Ευρώπης είναι το δικό μας. Είναι το χειρότερο και το πιο άδικο. Η άρνηση των μακροπρόθεσμων ρυθμίσεων και η έλλειψη πολιτικών με πνοή είναι διαχρονική: από το 1958 συζητιέται η μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού Συστήματος στην χώρα και η ενοποίηση των ταμείων εκκρεμεί από την εποχή του Ελευθέριου Βενιζέλου».
Ακολούθως, επέκρινε τις κυβερνητικές επιλογές «Είναι το νομοσχέδιο που συζητάμε σήμερα μεγάλη μεταρρύθμιση; Η «μητέρα των μεταρρυθμίσεων»; Η μεγαλύτερη απόδειξη ότι δεν πρόκειται περί αυτού είναι οι κυβερνητικοί πανηγυρισμοί ότι δεν θα μειωθούν οι συντάξεις. Οι συνταξιούχοι αποτελούσαν και αποτελούν τους πιο εύκολους πελάτες του λαϊκίστικου λαϊκισμού. Και οι συντεχνίες του Δημοσίου τον πιο σκληρό αντίπαλο όποιου επιχειρούσε διαχρονικά να αλλάξει τα πράγματα. Μέσα στην κρίση, ο τελευταίος που αντιλήφθηκε τη σοβαρότητα του προβλήματος ήταν ο Πρωθυπουργός.
Τη νύχτα του Μνημονίου, τον περασμένο Αύγουστο, πέρασε από το «καμιά μείωση σε συντάξεις, καμιά αύξηση σε εισφορές» στη δήλωση «ποιος αμφιβάλλει άραγε ότι το Ασφαλιστικό δεν πρέπει να αλλάξει»; Μα εσείς! Η κυβέρνηση της Αριστεράς περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Η κυβέρνηση προσπαθεί να φορτώσει την αναπόφευκτη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού σε άλλους. Παριστάνει το ενεργούμενο, για να μπορέσει -φορτώνοντας το πρόβλημα στην τρόικα- να διατηρήσει δια της υπεκφυγής την επαφή της με τα κοινωνικά στρώματα που εξαπατούσε με τις διακηρύξεις της. Έτσι, αντί για μεταρρύθμιση, έχουμε ακροβασίες και συμψηφισμούς. Αντί για αλλαγή μακράς πνοής, έχουμε μισές αλήθειες και ολόκληρα ψέματα».
Τέλος, επαναδιατύπωσε την πρόταση του Ποταμιού «Η επιτροπή των σοφών πρότεινε μια λύση τριών πυλώνων. Όλη η Ευρώπη ακολουθεί ανάλογες πολιτικές. Το Ποτάμι έχει επεξεργαστεί και προτείνει ένα τέτοιο μοντέλο πυλώνων: Εθνική Σύνταξη, ατομικός λογαριασμός, επαγγελματική ασφάλιση. Η κυβέρνηση επέλεξε να παραμείνει σε ένα αναχρονιστικό σύστημα, που εισάγει υποτίθεται ενιαίους κανόνες για τους νέους, διατηρώντας όμως τις στρεβλώσεις, τις αδικίες και τις ανισότητες. Δημιουργώντας συνταξιούχους δυο ταχυτήτων και κυρίως μεταθέτοντας το πρόβλημα στο μέλλον».
