ΓΡΑΦΕΙ Η Βάσω Κόκκα, εκπαιδευτικός
Με τον ερχομό των προσφύγων στα τέλη του Φλεβάρη στο νομό μας μια σειρά από φορείς δραστηριοποιήθηκαν προσφέροντας είδη πρώτης ανάγκης.
Το ΔΣ της ΕΛΜΕ με ανακοίνωση του και με κατάλογο μάλιστα συγκεκριμένων ειδών ( τρόφιμα ,είδη υγιεινής , ενδύματα ) που έστειλε στα σχολεία ζήτησε τη στήριξη από τους συναδέλφους στην προσπάθεια συλλογής τους.
Απλόχερα ανταποκρίθηκαν οι εκπαιδευτικοί εκδηλώνοντας την ευαισθησία τους και σε λίγες μέρες τα γραφεία του συνδικάτου πλημμύρισαν από τη βοήθεια .
Μόνο που από τον τεράστιο όγκο που συγκεντρώθηκε αξιοποιήθηκαν ελάχιστα είδη σε δυο μόλις αποστολές που οργάνωσε το ΔΣ της ΕΛΜΕ.
Το ΔΣ (για την ακρίβεια η πλειοψηφία του , για να μην αδικούμε την αλήθεια ) μετά τις δυο αυτές δράσεις προχώρησε σε μια πράξη που δεν συνάδει με αυτοτελή δράση συνδικάτου.
Παραχώρησε όλα τα είδη ένδυσης στην Περιφέρεια Θεσσαλίας ,εκχωρώντας την αλληλεγγύη των συναδέλφων σε φορείς ,που έλαμψαν δια της απουσίας τους στο ζήτημα της στήριξης των προσφύγων !
Από πότε ένα συνδικάτο και μάλιστα εκπαιδευτικών, γίνεται στυλοβάτης φορέων που ασκούν ή στοιχίζονται με τις κυβερνητικές επιλογές ;
Πολιτικές που υψώνουν σύνορα και φράκτες και κλείνουν σε γκέτο ανθρώπινες ψυχές !
Η μεγάλη ποσότητα τροφίμων ακόμη και τώρα μένει αναξιοποίητη στα γραφεία της ΕΛΜΕ και κινδυνεύει να αχρηστευθεί .
Όλα αυτά τα ανακόλουθα έρχονται με την απουσία έστω και μιας στοιχειώδους ανακοίνωσης με τη θέση του συνδικάτου για τους ένοχους του προσφυγικού .
Πληροφορηθήκαμε μάλιστα ότι το ΔΣ ( η πλειοψηφία του ) αδυνατώντας να διαχειριστεί αυτή τη βοήθεια μετά από τρεις μήνες σκέφτεται να εκχωρήσει και τα υπόλοιπα στο Δήμο Λαρισαίων !
Ζητάμε από το ΔΣ να απαντήσει στους συναδέλφους για προτάσεις που κατατέθηκαν σε συνεδριάσεις του για την ουσιαστική αξιοποίηση αυτής της βοήθειας.
Ας μην απορούν κάποιοι για την αναξιοπιστία του συνδικάτου .
Συνδικάτο που αδυνατεί να ανταπεξέλθει σε απλά ζητήματα διαχείρισης δεν μπορεί να εμπνεύσει για τα μεγάλα και ζωτικά ζητήματα της εκπαίδευσης και του κλάδου.
ΥΓ. Έχοντας συνείδηση ότι η άσκηση του δικαιώματος της κριτικής απαιτεί μια απλή προϋπόθεση, αυτήν της ενεργητικής στάσης στο ζήτημα της έμπρακτης αλληλεγγύης καταθέτω την έντονη διαμαρτυρία και αγωνία μου – και των συναδέλφων μου – από την εμπειρία μας από τις δεκάδες δράσεις στη Ρόκα και στη Μάνδρα. Μόνον που εκεί δεν είδαμε το δικό μας συνδικάτο .Είμαστε εκπαιδευτικοί και η στάση ζωής διδάσκει. Ετσι τουλάχιστον διακηρύσσουν όλοι.
